Het gemeenschapsonderwijs heeft wijselijk beslist kinderen toe te laten de vertrouwde moedertaal te spreken. En in het kader van het leerproces van kinderen met exotische origine (genen en cultuur) dit gedrag niet meer te bestraffen. Het is grappig, hoe in deze zaak ideologen van de Nieuw Vlaamse Alliantie zich laten kennen. In hun scherpzinnigheid, maar vooral in het gebrek aan wendbaarheid van hun gedachten. Een persoonlijke visie die teruggaat op eigen kindertijd én op jaren van politieke analyse. (540 woorden)
Volgende reactie stuurde ik in naar Radio Een, waar Hautekiet interviews bood bij dit nieuws in de vroege morgen.
Ik was eerst en vooral verwonderd dat die strikte, strenge, negatieve benadering, dat jonge mensjes hun moedertaal (!) niet mogen spreken op school, nog in zwang was in Gemeenschapsonderwijs.
Voor mij speelde hier tot nog toe overduidelijk de bekende rancune van Vlaamsgezinden, nadat ons “Vlaams volk” in vorige generaties onder vernederingen heeft geleden vanwege franfofonen. Maar in die zin doen wij vandaag aan nieuwe generaties aan wat we zelf geleden hebben. (Een bekend mechanisme voor wie psychologie kent, het slachtoffer wordt in een latere fase dader).
Ik heb zelf van mijn eerste tot mijn vierde jaar mogen opgroeien in een gezin met twee ouders die veel hadden gereisd, de ene in heel Europa, de andere wereldwijd. Wij spraken drie talen door elkaar. Jonge kinderen zijn echte nerdjes, die zijn daar allemaal bijzonder rap mee weg. Ik spreek en schrijf vandaag zeer verfijnd Engels met grote woordenschat, wat evident grote voordelen brengt. Vorige week genoot ik nog de wereldbefaamde roman van Emily Brontë in de originele taal, om een recent voorbeeld te geven.
Nog een bedenking als historicus: het zou toch te gek zijn, dat kindjes op de speelplaats zondebok worden gemaakt als ze hun thuistaal spreken? Dat is zoals bij de Jezuïeten in vorige eeuwen: wie de volkstaal sprak- het moest Latijn zijn! – die moest een grote (hemel?) sleutel in ontvangst nemen, en daar mee rondlopen, tot hij die aan een andere leerling kon doorgeven.”
Op het middaguur hoor ik meteen na het opendraaien van de radioknop, de stem van de leider van de ideologen van de nieuwe alliantie van (provinciaal denkende en voelende) Vlamingen. Hij vond het logisch dat in het onderwijsproject en integratieproject, waarbij de kennis van (zijn moeder-)taal, het Nederlands, zo belangrijk is, geen plaats kan zijn voor andere moedertalen.
Gelukkig kwam even later de stem van christendemocratische politica en degelijke onderwijsminister Hilde Crevits erdoor. Helder en overtuigend legde zij uit dat het leren van het Nederlands natuurlijk van groot en onbetwist belang is bij de Integratie, maar dat daar waar het inschakelen van de moedertalen van kinderen dat project kan vooruit helpen, het gewoon logisch is, dat te laten spelen.
Eens te meer blijkt hoe de Weverianen zeer scherp denken. Maar net zoals een speer, uit (belegen) haat en rancune uitgestuurd naar “vijanden” niet kan bijgestuurd worden tijdens haar vlucht, is dat denken niet soepel, slaagt het er totaal niet in met de kleinste paradoxen om te gaan. En eens te meer blijkt dat de ware wijsheid door anderen naar voren gebracht wordt.
Het politieke landschap in onze regio heeft veel te danken aan het vuur van betrokken Antwerpenaar, maar god zij dank zijn er (opnieuw en veel) andere stemmen in het politieke debat te horen.
