Syrië en zijn president Bashar al-Assad liggen al langer in het vizier van zionisten en neoconservatieven. Via democratische kolonisaties en “creatieve chaos” proberen ze een Nieuw Midden-Oosten te creëren waar kritische stemmen over de nederzettingenpolitiek van Tel Aviv niet thuishoren.
Maar laat ons eerst de twee politieke strekkingen uitleggen die worden benut om Syrië heden in diskrediet te brengen en er chaos en instabiliteit te creëren:
- “Creatieve chaos” door neoconservatieven en bevriende massamedia
- Zionisme door zionisten
Wat is “creatieve chaos”?
De geschiedenis van deze ziekelijke doctrine gaat drie decennia terug met de aankomst van de “IJzeren Dame” Margaret Thatcher in Groot-Brittannië en de voormalige Hollywood-acteur Ronald Reagan in de Verenigde Staten. Deze politici drukten het westerse blok – en consequent de hele planeet – naar een sterke golf van neoliberalisme, geleid door de conservatieven, vrije handelaren en krijgsheren die de militaire instellingen overheersen. Dan kwam de val van het Sovjetblok, die een sterke impuls gaf aan deze langetermijnstrategie.
In het Midden-Oosten, in het bijzonder, begon de doctrine van “creatieve chaos” te kristalliseren met de valstrik van de Iraakse invasie in Koeweit, dat het beschouwde als zijn historische negentiende provincie. De Amerikaanse ambassadeur in Irak, April Glasby, adviseerde Saddam Hussein als volgt “Goed als jij Koeweit wilt binnenvallen. (Het zijn onze zaken niet.)”.
Maar sinds de Trilaterale Commissie vrede wilde in het Heilig Land (zie: Washington Times van 23 april 1990, pagina 10A), was er de noodzaak om het aantal Iraakse troepen te beperken om Irak te verhinderen om ten oorlog te trekken tegen Israël, een natie die de Irakezen verachten door zijn behandeling van de Palestijnen, die in merendeel moslim zijn. Londen en Washington stelden zich op als de ultieme beschermers van de regio waar tirannie zo lang regeerde – onder hun intense bescherming.
Na de aanvallen van 11 september 2001, begon president George W. Bush te spreken over een “kruistocht” terwijl topambtenaren in de Amerikaanse inlichtingendiensten werden ontslagen omdat ze ruim voortijd het Witte Huis hadden gewaarschuwd voor zulke mogelijke aanvallen.
Het feit is dat neoliberalen en neoconservatieven – hand in hand met zionisten en krijgsheren – Afghanistan gingen bezetten, Irak binnenvielen, Pakistan overhoop gooiden en de hele wereld deden gruwelen van Iran. Alsook had men plannen om Libanon te verdelen; ondermeer door de Saoedische steun aan extremistische soennitische strijders als tegenpool voor de populaire sjiitische verzetsbeweging en huidige regeringspartij Hezbollah. Deze extremisten schuilden in het Palestijnse vluchtelingenkamp Nahr al-Bared. Maar er ontstond een meningsverschil met de Hariri-clan en de Saoedische opdrachtgevers en deze extremisten besloten om het Libische overheidsapparaat vanuit het Palestijns kamp te treffen. Een maandenlang gewelddadig treffen tussen Libanese soldaten en deze extremisten van Fatah al-Islam was het gevolg.
Een tactiek die Saoedi-Arabië opnieuw toepaste afgelopen zomer door soennitische extremisten ditmaal te laten schuilen in het Palestijns kamp Ramel in Lattakia (Syrië). En dan de Qatarese zender Aljazeera en het andere station in Dubai, Al-Arabiya (in handen van het Saoedische Middle East Broadcasting Center), te laten berichten over “een Syrische aanval van op zee tegen de stad Lattakia en het Palestijnse kamp”. De Directeur van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie PLO, Anwar Abdulhadi, ontkende – net als andere Palestijnen ter plaatse – het bestoken door Syriërs van het Palestijnse kamp.
Wel was duidelijk dat criminele bendes ‘s nachts explosieven en machinegeweren gebruikten om burgers te intimideren en het Syrische leger enkele wijken in Lattakia binnendrong om deze Saoedische milities bij de kraag te vatten.
Het plan van “creatieve chaos”, dat onder George W. Bush en Condoleezza Rice een update kreeg, zien we zich heden ontwikkelen in Noord-Afrika en het Midden-Oosten om de dominantie van de V.S. en zijn Europese bondgenoten te bestendigen.
Lastpost Khadaffi en de Chinese invloed in Libië zijn verdwenen, de poedel van Hosni Mubarak – Tantawi en zijn militaire junta – folteren er nog meer op los dan voorheen en de Jordaanse koning heeft een nieuwe grondwet en minder macht moeten toestaan, die hem nog meer afhankelijk maken van de V.S. om te overleven. Naast deze “creatieve chaos” is er ook het zionistisch denken dat het beleid maakt voor de regio.
Wat is zionisme?
Zionisme is een nationale beweging en ideologie die een Joods thuisland of Joodse staat ondersteunt in het gebied waar in vroegere tijden de Israëlitische koninkrijken Israël en Judea lagen. Voor dit project moet het gebied etnisch gezuiverd worden van Palestijnse inwoners die daar al duizenden jaren onafgebroken wonen en moet de hele Arabische regio zich scharen achter deze machtshonger van deze politieke overtuiging.
Dus niet alle joden zijn zionist en niet alleen joden kunnen zionist zijn. Denken we maar aan de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Hillary Clinton. En anderzijds miljoenen joden die zich wereldwijd verzetten tegen de zionistische bezettings- en apartheidspolitiek van de staat Israël. Zij worden dan bestempeld als “nestbevuilers” en “antisemieten”. Dit alleen omdat ze gelijke rechten wensen voor alle inwoners in Israël en een einde aan de illegale bezetting en kolonisatie van Palestijnse grond. Ook de Verenigde Naties wensen dat er twee staten komen met gelijke rechten voor alle inwoners en dat er een halt komt aan het racisme en de apartheid tegenover niet-joden in Israël.
Is er een gevoel van suprematie onder zionisten?
Ja. Door de Israëlische eerste minister Menachem Begin (1977-1983) werd het tijdens een toespraak aan de Knesset (het Israëlische parlement) als volgt verwoord: “Ons Ras is het Meester Ras. Wij zijn de uitverkozen goden op deze planeet. We zijn zo verschillend van de minderwaardigen zoals we dat zijn tegenover insecten. In feite, vergeleken met ons ras, zijn andere rassen beesten en dieren, vee in het beste geval. Andere rassen worden aangezien als menselijke ontlasting. Onze bestemming is te overheersen over minderwaardige rassen. Ons aards koninkrijk zal worden bestuurd door onze leider met een ijzeren roede. De massa zal onze voeten likken en dienen als onze slaven.” – citaat door de Israëlische journalist Amnon Kapeliouk in New Statesman op 25 juni 1982.
En om dit te bereiken is er één oplossing zei de eerste premier van Israël. “We moeten alle Arabieren verdrijven en hun plaatsen innemen” aldus David Ben Gurion in 1937. (Ben Gurion and the Palestine Arabs, Oxford University Press, 1985). “Israël heeft het recht om anderen voor het gerecht te slepen, maar zeker is dat niemand het recht heeft om het Joodse volk en de Staat Israël aan te klagen.” aldus de Israëlische eerste minister Ariel Sharon op 25 maart 2001 tegenover de BBC.
Of “Israël moet gebruik maken van de onderdrukking van de demonstraties in China, wanneer wereldwijd de aandacht wordt gericht op dat land, voor het uitvoeren van massale uitwijzingen onder de Arabieren in de gebieden.” – Benyamin Netanyahu, dan als de Israëlische onderminister van Buitenlandse Zaken en voormalig premier van Israël (1996-1999), sprekend met studenten van de Bar Ilan Universiteit, aldus het Israëlische tijdschrift Hotam op 24 november 1989.
Wat is het schoolvoorbeeld voor de zionisten?
Hun schoolvoorbeeld is de samenwerking met de Turkse versie van de Moslimbroeders (AK-Partij), die politieke en economische poorten voor hen openden. En via de Turkse minister van Buitenlandse Zaken, Ahmet Davutoglu, als go-between proberen de Amerikaanse zionisten hun invloed in Noord-Afrika en het Midden-Oosten nog te vergroten. Dat de Turken de luchthaven van Benghazi uitbaatten en ultimata overhandigden aan Khadaffi en Bashar al-Assad kadert in die politiek.
Een bijzonder spel van de westerse massamedia, analisten, toppolitici en lobbyisten wordt momenteel gespeeld om Syrië via “creatieve chaos” te demoniseren en het land aan macht te laten inbinden. Een Europees-Amerikaans olie-embargo is de laatste van een hoop sancties tegen Syrië.
Wat voor land is Syrië?
Syrië is een moderne seculiere democratie die zijn burgers voorziet van gratis gezondheidszorg, gratis onderwijs en een sterke bescherming en promotie van vrouwenrechten. Eigenlijk is Syrië de thuisplaats geworden voor duizenden vluchtelingen die de zionistische terreur ontvluchtten in Irak en Palestina. Vele Irakezen kunnen nu, net als andere Syriërs, gratis een ziekenhuis raadplegen.
Syrië erkent de staat Israël niet. Dat land heeft geen grondwet, geen grenzen of gelijke wetten voor alle inwoners. Het kent een apartheidssysteem en bezet – naast de Palestijnse gebieden – sinds 1967 de Syrische Golanhoogten welke het in 1981 annexeerde tegen alle internationale wetten in.
Damascus steunt de Palestijnse bevrijding en is een sterke advocaat van een multipolaire wereld op basis van de internationale wetten. Het land heeft de voorbije elf jaar hard gewerkt om zich te ontdoen van het jarenlange autoritaire bewind dat vader Hafez al-Assad kenmerkte en heeft tal van geleidelijke hervormingen doorgevoerd. Geen enkel land in het Midden-Oosten hervormde het voorbije decennia zo grondig in de richting van een democratie als de Syrisch Arabische Republiek.
Toch gaan die hervormingen niet samen met de ware plannen die neoconservatieven en zionisten hebben bij het uittekenen van een Nieuw Midden-Oosten en zal het voor hen altijd “te weinig en te laat” zijn.
Wat zich in Syrië afspeelt heeft niets te maken met de “Revoluties in de Arabische Wereld”. Syrië is geen bondgenoot van de Verenigde Staten, maar steunt rechtmatig verzet tegen imperialistische machten. Bashar al-Assad is een erg populaire leider. De as van Saoedi’s en zionisten zien dit niet zitten en willen de sjiitische (Alawitische) macht beperken in het Midden-Oosten en daarvoor wordt de tactiek van “creatieve chaos” en manipulatie via de massamedia ingezet. Wetende dat Aljazeera en Al-Arabiya de propagandazenders zijn van de Saoedi’s en hun Emiratische vrienden, is een groot deel van de mediaoorlog tegen Syrië al in hun handen.
Enkele spelers en waarnemers van de Syrië-sage:
Elliott Abrams (Amerikaans advocaat en politiek analist uit een joodse familie in New York, die diende in buitenlandse politieke posities voor de Republikeinse presidenten Ronald Reagan en George W. Bush. De belangrijkste bedenker van het complot tegen Syrië):
“Het is onmogelijk om te weten wie Assad zal opvolgen als zijn minderheidsbestuur van Alawieten valt, maar het is moeilijk voor te stellen voor velen dat het nog erger zou worden voor de Amerikaanse belangen.” Dezelfde dag spoorde hij op de hard-line redactionele pagina van de Wall Street Journal aan om de oppositie te steunen “op zoveel mogelijk manieren”, aldus IPS News van 30 maart 2011.
(…) woedende neoconservatieven beschouwen de Assad-dynastie al lang als Publieke Vijand Nummer Twee, na Iran, in het Midden-Oosten als gevolg van de banden met Teheran, wegens haar reeds lang bestaande ondersteuning van de Libanese Hezbollah en de Palestijnse Hamas – en sinds de Amerikaanse invasie van Irak in 2003 – door zijn vermeende steun aan soennitische opstandelingen daar.
Inderdaad, in de beruchte “Clean Break”-memo in 1996 was de toen nog toekomstige Israëlische premier Binyamin Netanyahu bereid om samen met een aantal prominente neoconservatieven, die zeven jaar later hoge posten zouden bekleden in de regering Bush, de omverwerping van Saddam Hoessein te zien als een cruciale stap in een grotere strategie om Syrië te destabiliseren.
Tijdens de oorlog van 2006 tussen Israël en Hezbollah, drong Abrams er naar verluidt bij de Israëlische minister van Defensie op aan om de bombardementen uit te breiden naar doelen in Syrië, een zaak die publiekelijk werd ondersteund door andere neoconservatieven buiten de regering. Tot hun frustratie, wezen de Israëli’s hun advies af. (IPS News, 30 maart 2011)
Abrams is ook bekend wegens zijn betrokkenheid bij de mislukte staatsgreep tegen president Hugo Chavez in Venezuela. (The Guardian, 22 april 2002) Hij maakte in 2005 de Fransen erop attent hun Midden-Oosten beleid na de aanslag op oud-premier Rafik Hariri te focussen op Syrië, Libanon en Iran. Terwijl dacht president Bush aan sancties tegen de hoogste machthebbers in Damascus.(ChamPress, 11 juli 2011). Op 24 april 2011 legde Abrams president Obama het vuur aan de schenen en spoorde hem aan tot een kordater beleid tegen Syrië in zijn opiniestuk “Syria: Where Is President Obama?”. Het bestuur van Obama gaat van “van improvisatie naar incoherentie” zei hij namens de Raad van Buitenlandse Relaties.
***
Phil Balboni (Chief Executive Officer en medeoprichter van Global Post):
“Bashar al-Assad’s dagen zijn geteld. Zo veel als één van de dictators die zijn gevallen voor hem, van Tunesië over Egypte naar Libië, verdient ook Assad het om te gaan. Op 11 september zal Assad 46 worden. Als hij dan niet van de macht is verdreven tegen die tijd, dan zou dat het perfecte moment voor hem zijn om het Syrische volk – en alle mensen van het Midden-Oosten – een verjaardagscadeau te geven: zijn ontslag van de macht.” (Global Post, 23 augustus 2011)
***
Sergei Balmasov (Pravda):
“Het is opmerkelijk dat Turkije veel heeft gedaan om een burgeroorlog in Syrië te ontketenen. Minstens 40 procent van de “vreedzame demonstranten” die werden ontwapend door de Syrische regeringstroepen, kwamen in het land via Turkije. Ze kregen ook wapens uit Turkije.”
“Ambtenaren van het Syrische ministerie van Buitenlandse Zaken verklaarden in het voorjaar van dit jaar dat Turkije serieus betrokken was bij de Syrische crisis. Het zou genoeg zijn om te zeggen dat de administratie van de Syrische rebellen werd opgericht in Istanbul met de hulp van de Turkse premier Erdogan.” (Pravda, 10 augustus 2011)
***
John Bolton (FOX-correspondent en voormalig Amerikaans ambassadeur bij de Verenigde Naties):
“(…) de Verenigde Staten moeten meer zijn dan alleen maar een retorische kracht. Als je zegt dat je een regering als Bashar al-Assad weg wilt, maar je bent niet bereid om iets anders te doen dan een bescheiden uitbreiding van de sancties; dat is eigenlijk Assad en zijn Iraanse maten de licentie geven om wreedheden te blijven doen in Syrië, verder te doden en om te doen wat er nodig is om aan de macht blijven, in principe.” (Fox News, 18 augustus 2011)
***
Jeffrey D. Feltman (Amerikaans diplomaat en assistent-staatssecretaris voor het Midden-Oosten):
Van 2001 tot 2003 werkte Feltman in de Amerikaanse ambassade in Israël, waar hij een niet aflatende supporter bleek van de elite van zionistische leiders sinds zijn eerste post in 1995-1998.
Feltman zei dat Libanon zou worden geïsoleerd net als Syrië in het geval dat het president Assad ondersteunt, eraan toevoegend dat Syrië het potentieel heeft om te worden gebrandmerkt als het Noord-Korea van het Midden-Oosten.
Feltman zette ook westerse diplomaten onder druk om druk uit te oefenen op de Verenigde Arabische Emiraten om Syrië te isoleren. De Verenigde Staten hebben een heel arsenaal aan wapens en kunnen een beroep doen op hun diplomaten en geheime agenten, afhankelijk van een bepaalde situatie. Van politieke of economische chantage ter ondersteuning van anti-overheidsgroeperingen, sancties, VN-resoluties van de Veiligheidsraad tot geheime sabotage en oorlogen van agressie. Washington heeft geen scrupules als het gaat om haar rol als politieagent van de wereld. (Watching America, 31 mei 2011)
***
Dr. Muzaffar Iqbal (Stichter-voorzitter van het Centrum voor de Islam en Wetenschap (www.cis-ca.org), Canada, en redacteur van Islam & Wetenschap, een halfjaarlijkse tijdschrift van de islamitische perspectieven op wetenschap en beschaving):
“Men kan nu met een mate van vertrouwen zeggen dat de westerse strategie van een nieuw Midden-Oosten is uitgegroeid tot een volledig operationeel plan. (…) Democratie, zoals die in het Midden-Oosten zal ontstaan de komende tien jaar, zal een andere pakket van uitdagingen voor hen vormen, maar ze hebben al technieken ontwikkeld om hun mannen “democratisch” te laten verkiezen. Hun doelen voor de regio zijn diep verbonden met olie en wat het genereert – de zogenaamde petro dollars. Maar ze zijn ook geïnteresseerd in een culturele verandering die het Midden-Oosten zal omvormen tot een gemakkelijke toegang. (…) Dat is niet nieuw voor hen: ze hebben het reeds getest in Turkije dat een groot experiment was voor het ontwikkelen van nieuwe technieken voor een democratische kolonisatie. Tijdens de voorbije jaren opende Turkije zijn markten op een manier die niet denkbaar was voor de islamisten hun partners werden. (…) Het nieuwe Midden-Oosten kan er zo uitzien als Turkije in de komende tien jaar. Er zijn tal van Arabische islamisten vergelijkbaar met hun Turkse tegenhangers: mannen met baarden in korte designpakken. Ze zijn in staat om aan tafel te zitten met de westerse politici en dezelfde taal te spreken, zowel figuurlijk als letterlijk. Ze zijn klaar om de taart te snijden in zoveel manieren als dat nodig is.” (Opinion Maker, 26 augustus 2011)
***
Joe Lieberman (Amerikaanse Senator en Onafhankelijk Democraat voor de Staat Connecticut. Deze orthodoxe jood is een felle aanhanger van het zionisme. Hij stelt zich in 2012 niet meer verkiesbaar.):
VIDEO: “Assad heeft één keuze en dat is om te onderhandelen met de “vrijheidsstrijders” in Syrië om een totaal andere regering op de been te brengen. Er is een precedent dat de wereldgemeenschap heeft vooropgesteld in Libië (bombardementen) en dat is wat we gaan doen. We gaan niet aan de kant zitten zoals toen zijn vader mensen uitmoordde.”
***
Condoleezza Rice (Diplomaat en veiligheidsdeskundige. Voormalig Amerikaans minister van Buitenlandse Zaken. Felle verdediger van de “Creatieve Chaos” strategie):
Schijnbaar heeft de Arabische regio nu een gevorderde fase van de zogenaamde “creatieve chaos”-doctrine, die werd gevormd door de neoconservatieve regering onder leiding van de voormalige Witte Huis bewoner George W. Bush en zijn minister van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice. (My Australia, 5 februari 2011)
***
Michael Young (Libanese analist te Beiroet):
“De Saoedi’s en de Egyptenaren kunnen worden overgehaald om de Arabische actie te leiden, indien ze ervan overtuigd zijn dat Assad’s einde Iran zou verzwakken. Bij de Verenigde Naties zal de regering-Obama een harde noot moeten kraken met de Russen en de Chinezen. (…) Het behoeft geen bijzonder kritische geest om te begrijpen dat de val van het regime Assad een grote klap voor Iran in de Levant zou betekenen. Maar in plaats van het denken aan die mogelijkheid, houdt Washington steeds de deuren open, tegen de wil van een meerderheid van de Syrische demonstranten, tot een dialoog over de hervormingen tussen een bloedig leiderschap en zijn slachtoffers.” (Now Lebanon, 8 juli 2011)
# Meer informatie over Syrië kan U terugvinden op: http://mediawerkgroepsyrie.wordpress.com
