De conservatieven in Vlaanderen zijn originele denkers. Zo origineel zelf dat ze een waar fantasieland hebben uitgedacht. Een fantasieland dat geen positief beeld van de maatschappij verbeeld, maar een, voor hen dan toch, uiterst deprimerend nachtmerrie. Een land geregeerd door links, waar politieke correctheid de enige toegelaten norm is. Maar waar het fiere Vlaamse volk stiekem rechts denkt. Zoals in elk goed fantasyboek komen hier ook ware helden voor, volkshelden die heldhaftig strijd voeren tegen de multiculti-linkse kerk. Helden die uiteraard uitgespuwd worden door de boosaardige linkse elite, maar op handen gedragen worden door het volk, in al haar natuurlijk volks gezond verstand.

Prachtig toch als je kunt leven in zo’n fantasieleven: je speelt de hoofdrol in je eigen verhaal.

Een van die toch wel originele uiterst-rechtse fantasten is Matthias Storme. Hij schreef een prachtig fantasy-kortverhaal over ‘het Sovjetonderwijs‘.

In fantasieland zijn de problemen in het onderwijs niet het gevolg van de onderfinanciering of whatever, maar van de ‘overheidsbemoeienis’, ‘de politici en onderwijskundigen’ (pedagogen zullen Storme wel op handen dragen: een fictieauteur die hen zo’n belangrijke rol toebedeeld kom je niet vaak tegen), en hun stiekeme ‘sovjetideaal’ en hun ‘gelijkekansen-ideologie’.

Speciaal voor onze lezers, enkele uittreksels uit het recentste kortverhaal:

“Stilaan beginnen de perverse effecten van de steeds verderschrijdende overheidsbemoeienis in de oprichting en bevolking van scholen ook bij het grote publiek duidelijk te worden.”

“Onze politici en onderwijskundigen willen natuurlijk de ouders verplichten om het onderwijs te slikken dat zij vanuit hun ivoren toren het beste achten voor de “maatschappij”, vanuit hun sovjetideaal van maatschappij, vanuit hun dirigistisch-multiculturalistische “gelijkekansen”-ideologie.”

Geef toe dames en heren: dit is toch geweldig literair proza; die beeldspraak, dit geniale gebruik van bijvoegelijke naamwoorden… Voorwaar ik zeg u, hier zullen nog thesissen over geschreven worden in de literatuurwetenschappen.

“Wat we vandaag zien is het product van een sluipende sovjetisering die plaatsvond onder het mom van de rechten van het individu.”

“Nadat men de vrijheid van de schoolinrichters (en dus van verenigingen van ouders) heeft afgeschaft heeft Vandenbroucke onder het mom van gelijke kansen nu ook de vrijheid van de individuele ouders vergokt. We zijn met 50 jaar vertraging overgegaan op de politiek die in de VS vanaf de jaren ’60 werd geprobeerd en faliekant is afgelopen: desegregation busing.”

Akkoord, de linkse kerk en boosaardige academici die de maatschappij overheersen is een cliché binnen het genre. Maar Storme weet het clichébeeld wel op een hoog niveau te tillen.

Alleen jammer van het einde.

“Nochtans is er een perfecte oplossing: de schoolvoucher. Stop met het financieren van de scholen, financier de ouders. Geef elke ouder een schoolcheque die enkel voor onderijs mag worden gebruikt en laat de ouders daarmee scholen betalen en desnoods oprichten.“

“En geeft desnoods een hogere cheque voor kinderen met speciale noden (handicap e.d.), maar dan wel op basis van individuele criteria en niet wegens het louter behoren tot een of andere groep. Dan pas zullen er echt gelijke kansen zijn. Maar de politici en ideologen moeten daarvoor wel ruim macht afstaan aan de burger. En daar ligt de wortel van het probleem… “

De laatste paragraaf is echt wel te cliché om nog literatuur te worden genoemd. Vouchers als oplossing van de maatschappelijke problemen is al door zo vele auteurs naar voren geschoven en als zo vaak voorgesteld als dé oplossing dat het met de beste wil van de wereld niet meer kan zijn dan een platvloers en platgetreden cliché.

Maar beste lezers, laat u hier door niet afleiden. Het is en blijft dé literaire tip van de week. Veel leesplezier.

http://vlaamseconservatieven.blogspot.com/2010/03/desovjetiseer-het-onderwijs.html