De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

CM MC / 28 maart 2014 #MDPK

donderdag 3 april 2014 16:54
Spread the love

Je gaat voor een spiegel staan. Je kijkt naar je spiegelbeeld. Je
beeldt je in wie je was, wie je bent en wie je zal zijn. Je vraagt dan
iemand om naast jou te komen staan. Je doet opnieuw hetzelfde, maar nu
samen.

Het vierdaagse ITHAKA-festival in Leuven staat dit jaar in teken van het thema Metamorphosis.
Op de derde verdieping van het College van Premonstreit staat tegen de
wand in de tentoonstellingstekst geschreven: “De laatste twee
kunstenaars benaderen het thema op een ietwat absurde manier. Het duo CM
MC tracht het complexe begrip transformatie op een transparante manier
aan de toeschouwer uit te leggen.”

Een oud chemie-lokaal. Pompstenen. TL-lampen. Lege wandkasten. Donkere wenkbrauwen. Zwarte kousen. Twee gestalten. “Kom maar binnen,” zegt CM MC. 

CM
MC is Céline Mathieu en Myrthe van der Mark. Op de vensterbanken van de
hoge ramen in de ruimte staan ze verstild rechtop, zoals afgebeelde
heiligen die vanuit het glasraam tot leven zijn gekomen. Met ernstige
blik kijken ze voor zich uit, gekleed in zwart en grijs. De deur van het
klaslokaal wordt gesloten.

Een klak met de tong. Een paard
briest. Enkele stappen naar voren. CM MC start als een
computerprogramma: “Mathematics … mathematics … mathematics …”

Ze staren recht vooruit naar de muur als naar een spiegel. Als naar een zwart gat.

“Two … perspectives.” C dopt de tip van haar voet in een hoopje wit poeder.

“Numbers stay alone.” M trekt haar gezicht in een grimas en bootst een paard na.

“Mathematics is a container of parts to consist of.” CM MC danst langzaam.

Für Elise. Eerst geneuried, dan op melodica gespeeld en tenslotte luidkeels.

Applaus. Toeschouwers nemen kopieën van het script van de performance mee. Wanneer ik achteraf gevraagd wordt wat ik ervan vind, zeg ik oprecht: “Rijk.”

Ik
vraag zowel aan hen als aan mezelf: is het wenselijk om tijdens een
opvoering als performer jezelf te herinneren aan je mens-zijn, in een
voortdurende interactie met je omgeving, of heb je er baat bij op te
gaan in de roes van het belichamen van een voorbedachte verbeelding, van
een wens, van een vorm, van een idee?

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!