Net heb ik wat koud geworden chicorei/cichorei opgewarmd in een stalen kannetje dat ik in geen jaren had gebruikt, op het kookvuur.
Dat smaakt merkelijk beter dan een drank opgewarmd in de microgolf-oven. Raar maar waar.
Een wetenschappelijke, fysische verklaring heb ik er niet voor, maar die bestaat misschien wel. Een ander gedrag van anders geschikte moleculen, zo iets.
In elk geval maakt het voor de menselijke persoon een verschil: traag opwarmen op een beetje meer “echt vuur” levert een heel ander sentiment! Ik ben een ander mens wanneer ik na de “operatie” ga zitten om de drank te drinken.
Het is (in wezen) een ritueel.
Je moet geduld oefenen. Je ziet na een tijdje boven de warm wordende drank een wolkje damp verschijnen en vrolijk opkringelen.
Je moet nog eens even Geduld oefenen, vooral!
Iets dat verloren gaat. Maar een ‘oefening’ die wij diep in ons wezen maar al te goed kennen. Duizenden generaties mensen hebben dat gedurende tientallen miljoenen jaren “geoefend”.
Besluit:
Traag is wel eens beter dan snel.
Mechanisch beter dan elektronisch.
Analoog beter dan digitaal.
___________________
Op Facebook zijn er kennissen die bij dit bericht intussen een lans breken voor de nobele Arabica-koffieboon en hun “koffieverslaving”.
Chicorei had voor een man zelfs iets negatiefs, omdat het via Napoleon zou zijn verspreid als drank.
Voor mij heeft het toch iets: een plant uit de eigen omgeving, als dorstlesser en tussendoortje.
Als kind zag ik nog de met kacheltjes uitgeruste bedden van witloof.
Bovendien kan ik als ecologist avant la lettre appreciëren dat de eco-voetafdruk bijna onbestaande is, tegenover die van koffie.
Als het ook nog oorlog wordt, zal de invoer van de boontjes wellicht droogvallen. Recent kocht ik een zakje “Women’s Hope”, bonen uit Congo; dat was een instant favoriet.
Tenslotte is het voor mij iets dat voldoening geeft, in de voetsporen van de oude, ervaren mensen uit mijn kindertijd te stappen; ik heb daar nog zeer levendige herinneringen aan; hoe velen onder hen bij de koffie die ze voor mij speciaal maakten als ik langskwam, een lepeltje cichorei/Chicorei deden. En ook hoe dat voor die mensen logisch was, nadat zij doorheen de tweede wereldoorlog hadden geleefd: toen er bijna geen koffie was, voor miljoenen Belgen. Toen de wortel van de chicorei een zeer breed gebruikt “genotsmiddel” was in ons land, als koffievervanger. In menige serie over de oorlog, in menig boek, lees je hoe mensen dolgelukkig verzuchten, “Drink mee; ik heb vandaag échte koffie!”
_______________
__
Intussen is er tijdens de eerste uren van het jaar een oude trouwe boom in een voortuin aan de Tiensestraat in Leuven omgevallen; hij heeft de trotse poort van het Hoger Instituut voor Wijsbegeerte verpletterd.
__
__
Daar heb ik op Facebook en in een bericht aan vrienden, wat bedenkingen aan vast geknoopt. Het is iets dat voor mij een zeer hoog symbolisch gehalte heeft.
Kardinaal Jozef De Kesel schreef in die zin een mailtje terug met daarin de zin: Inderdaad een fait divers maar met symbolische betekenis.
In het debatje met filosoof Peter Venmans heb ik over “de Natuur” geschreven. En na zijn kritische opmerking geargumenteerd waarom ik pro ben om de Natuur als “de Grote Natuur” te zien; zoals de ecofilosoof Rudolf Bahro, waar ik persoonlijk nog mee ben in debat gegaan in dat HIW, het begrip gebruikt. En zoals Franciscus van Assisi de dieren, bloemen en bomen als broeders ziet. Evenals de indianen in Noord- en Zuid-Amerika. Als religieuze mens en activist plaats ik mij graag in die traditie.
__
__
Vanavond op BBC News zag ik dan hoe in de buurt van Los Angeles enorme bosbranden huishouden. Iedereen moest weg, filmsterren incluis.
Een gelegenheid om het nog eens te benadrukken: het zal voordelen hebben als we meer gaan denken over de natuur als de Grote Natuur. Ze is namelijk echt groots, groot, indrukwekkend, en machtig; en ook best bedreigend en gevaarlijk om de zoveel tijd.
Illustraties
Koffietas: Flickr
HIW en aan-vallende boom: Peter Venmans, Facebook
