Op de luchthaven bleek dat mijn reisbureau mijn ticket per vergissing had geannuleerd, mijn bagage bleef achter in Frankfurt en in het hotel bleek er enkel wifi in de trappenhal te zijn, waar het licht na enkele minuten uitvalt en je in het pikdonker naar je scherm en je onzichtbare notities zit te staren.
Het zou haast symbool kunnen staan voor de chaos die het Europees Sociaal Forum lijkt te omringen, en toen dat op een vrijdagnamiddag in de mailbox viel, kregen de deelnemende organisaties te horen dat de betalingen binnen moesten zijn binnen de twee dagen, dus tegen de zondag daarop.
Nog erger werd het gemor toen er maar geen vooruitgang kwam in het solidariteitsfonds, waar organisaties met erg weinig middelen gebruik van kunnen maken. Maar de mailstorm bereikte pas echt een hoogtepunt toen – een dag voor vertrek – de vraag kwam of “degenen die dat konden een slaapzak en tent wilden meebrengen, samen met de melding dat in geval van slecht weer het onderkomen verplaatst zou worden naar een sporthal op de Aziatische oever…
Ter plaatse blijken de locaties niet altijd even duidelijk. De Wereldvrouwenmars vertrekt van Taksim Square, een bekend verzamelpunt in de stad waar iedereen de weg naartoe lijkt te hebben gevonden, maar wanneer het later richting openingsfeest van het ESF raakt, lijken groepjes mensen zich te verspreiden en lossen ze op.
Een aantal deelnemers blijft hangen nabij Taksim, waar een groot openluchtconcert plaatsvindt. Samen met een groep mensen van het Franse ‘Les Alternatives’ ga ik me liever al inschrijven, in Maçka Park. Omdat ik als journalist kom, krijg ik echter de vraag of ik de volgende dag terug wil komen. De kabelbaan (Teleferik ) is al dicht, dus wordt het een lange tocht bergop.
Intussen zijn we de volgende ochtend. Ik heb me ingeschreven en nog even geproefd van de algemene verwarring (Hoezo betalen voor inschrijving? Onze organisatie heeft al 400 euro betaald! Eerst zijn hier twee deelnemerspassen bij inbegrepen, bij een andere medewerker blijken dat er vijf te zijn,…).
Omdat zowel sprekers als luisteraars voor een debat over pensioenen op zich laten wachten, begin ik met het uittypen van dit blogbericht. Zo’n vijftig minuten na de voorziene begintijd zit er al aardig wat volk in het klaslokaal, maar op het podium nog geen beweging. De tolk is er wel, maar enkel voor de vertaling Turks-Engels. Normaal gezien moet dat via een tolkcabine, maar er blijkt een tekort aan kabels en infrastructuur. Als dit maar geen voorproefje van de komende dagen is…