Donderdag 24 februari.
Ik heb de term “democratic space” hier nog niet gehoord as such, in tegenstelling tot in de Filippijnen na de val van dictator Marcos, maar toch is het hier ook van dat: het Egyptische volk heeft voor zichzelf een belangrijke democratische ruimte veroverd. En het is niet van plan die nog ooit af te geven. Je ziet dat aan vele kleine en grotere dingen:
- Maandag herschikte de Hoge Militaire Raad de regering en nam er een paar oppositiefiguren in op. El Sawy, de zoon van een bekende overleden auteur, aanvaardde de post van minister van Cultuur. Dinsdag droegen betogers op het Tahrir-plein al bordjes mee om de man duidelijk te maken dat hij zich vergist.
- Op de metro gisteren was een passagier zijn medereizigers met de krant in de hand aan het uitleggen dat een andere nieuwe minister een corrupt sujet is.
In diezelfde metro zagen we graffiti “Revolutie 25 januari Facebook”, en in een verbodsteken was geschreven: “No Mobarak“.- De taxichauffeur daarnet vertelde ons een halfuur lang non-stop en met volle overtuiging dat zij nooit nog een tweede Moebarak zouden toelaten, en dat hij mee wil vechten om nu ook sociale realisaties af te dwingen.
- Tijdens een autorit vroegen we Hani of ook de media zijn veranderd. « 180 graden », zei hij, met als voorbeeld dat de radio die we hoorden nu 24 uur lang Egyptische nationale muziek speelde, en niet meer de commerciële brol van voordien.
Het is hier ook een vergaderen van jewelste. Elke dag verandert de situatie immers, maar elke dag biedt ook nieuwe perspectieven:
- De regeringscommissie voor de grondwetsherziening wordt dicht op de vingers gezien. In een cultureel centrum kwamen maandag juristen en activisten samen om dit te bespreken. Veel jong volk in de zaal, en erg veel handen die in de lucht gingen om vragen te stellen of tussen te komen.
- De campagne ‘Recht op Gezondheid’ focuste totnutoe – met succes – op het tegenhouden van de privatisering van de gezondheidsverzekering. Maar dinsdag kwam een breed comité in spoed bijeen om de eisenbundel open te trekken, want de mogelijkheden zijn nu veel groter.
- Ola is een jonge activiste die we graag zouden ontmoeten. Maar we krijgen haar niet te pakken: ze zit altijd wel in een of andere volksvergadering.
Abdelwasla vertelt ons dat her en der nu gemeenschapscomités ontstaan, al dan niet ondersteund door een Facebook-groep (met namen als “The Revolution Continues”). Hij zit in een coördinatie die probeert die comités nu met elkaar te linken.
- En de onafhankelijke vakbonden, die pas op 30 januari een federatie hebben opgericht, komen morgen, vóór de betoging op het Tahrir-plein, bijeen in een strategievergadering. We gaan er ook een kijkje nemen.
Wat een verschil deze democratische ruimte maakt, vertelde ons vanmorgen ook de Cubaanse ambassadeur Otto Vaillant. De Cuba-solidariteit in Egypte stond onder de Moebarak-dictatuur op een laag pitje. De Cubanen moesten zich ervoor hoeden contact te onderhouden met organisaties uit de civiele maatschappij, want ze hadden schrik dat hun contactpersonen nadien door de gevreesde veiligheidsdiensten van straat zouden worden geplukt. “Maar nu hebben de mensen de schrik achter zich gelaten, en kunnen we ook de Cuba-solidariteit een boost geven”, lacht de ambassadeur. Ik beloof hem morgen op het Tahrir-plein mijn Che-t-shirt aan te trekken.
