Natuurlijk is het goed dat inwoners zich verenigen rond een wijk.
Als dit persoonlijk engagement als doel heeft de wijk te besturen, heeft de wijk een probleem.

Wie kiest voor de gemeenteraad of erin verkozen wordt, kent de democratische regels. Het kan niet de bedoeling zijn dat mondige buurtbewoners eigengereid willen spreken in naam van alle wijkbewoners.
Deze vorm van basisdemocratie is ook niet efficiënt omdat de ongeschreven democratische bekommernis zo veel energie opslorpt door zich elke dag te willen heruitvinden.

Al te vaak wordt de Verlichting vandaag enkel gezien als een basis voor het kritisch potentieel van elke mens. Een emancipatorische rol: “Het denken mag zich niet onderwerpen”
Diezelfde achttiende eeuw heeft zich ook afgezet tegen een samenleving die vanuit goddelijke inspiratie zou zijn ontstaan en vorm heeft gekregen met de privileges voor adel en kerk, en de onvermijdelijk geachte achterstellingen in het ancien régime.
Het ‘Sociaal Contract’ van John Locke en Jean-Jacques Rousseau betekent dat we samen regels afspreken voor de samenleving waarvan elk lid beter wordt : iedereen kan ziek worden en elkeen heeft belang bij het garanderen van kwalitatieve opleidingsmogelijkheden voor ieder.

In politieke termen volstaat het zelfs niet dat je een absolute meerderheid verkrijgt om vervolgens je zin door te drijven. Een voldragen programma moet het algemeen belang verwoorden waardoor elkeen binnen de samenleving perspectieven krijgt.