2010 was een bijzonder vruchtbaar jaar voor Buurman. Zowel op persoonlijk vlak als muzikaal:  4 van de 5 bandleden werden vader en nu is er ook nog de nieuwe CD:  ‘Mount Everest’ (zo’n twee jaar na het debuut: ‘Rocky komt altijd terug’)!

DeWereldmorgen had een kort interview met Geert Verdickt en woonde een showcase in Antwerpen bij. U krijgt het hier samen met de CD bespreking, exclusief voor onze lezers. 

Bij het beluisteren van de CD gaan direct alle registers open, er zit een ferme vleug haast symfonische rock over de stevige nummers en de effectpedalen lijken nooit ver weg.
Geert Verdict: Het is inderdaad iets ruwer, iets robuuster, dat dekt het helemaal. Sommige nummers hebben echt die grandeur meegekregen, andere nummers zijn net iets brozer geworden waardoor de dynamiek van deze plaat echt geweldig opengetrokken wordt. Het is ook niet zo dat we op voorhand beslist hebben van ‘we gaan nu eens een plaat maken die grandeur moet hebben’, dat is eigenlijk eerder een heel zwaar en lang maar vooral een heel naturel proces.

Onze nummers die worden gemaakt op gitaar of piano en dan krijgen ze verschillende gedaantes waarvan we er dan eentje kiezen en van daaruit worden ze verder opgebouwd. Sommige nummers krijgen dan een gedaante met grandeur, sommige nummers worden net heel broos. Ik vind dat wel sjiek dat dat zo een eigen leven gaat leiden tijdens de opname…

Die grandeur is inderdaad heel aanstekelijk omdat het zeldzaam is in combinatie met heerlijke teksten. Over het algemeen heb je of grandeur met zwakkere teksten of heel mooie teksten met rustiger muziek. Hier heb je echt power-rock in combinatie met heel mooie teksten, dat is iets wat je niet dikwijls tegenkomt en een absolute reden om uit te kijken naar de live concerten. Waarmee we niet willen zeggen dat de vorige plaat niet geweldig was.

Geert Verdickt: Dank je wel. Het is eigenlijk heel gek gegroeid… In het begin voelden wij ons heel erg thuis in het theater met focus op iets dat heel broos is, maar we zijn dan steeds meer festivals gaan spelen. Ook echt grote festivals zoals Dranouter met toch vele duizenden bezoekers en dat is een soort virus dat in u kruipt. Je speelt en je speelt en dat vormt u, dat virus. We hebben zo twee jaar onze vorige plaat gespeeld en dat heeft ons gevormd als groep en daar kwam zo dat randje aan. We doen dat nu zo graag dat we dat een beetje meegepakt hebben zonder het oude te verloochenen. Het zit er nu alletwee in, ik denk dat we nu heel sterk staan in de theaters maar ook heel sterk op festivals.

Dat is vast een hint naar de zomer van 2011?

Geert Verdickt: we hebben nu al heel veel reacties en boekingen en contacten. Iets lekken kan ik niet, echt niet omdat er nog niet echt iets vast-vast staat. We beginnen nu in het voorjaar met een theatertournee, een 25 tal optredens, tot juni. Dan komt er een hels festival seizoen aan en in het najaar staan we terug in de theaters. Het wordt een heel druk jaar. Voor mij is dat nog altijd de kick. We hebben die plaat gemaakt, we hebben daar echt alles ingestoken. Anderhalf jaar keihard gewerkt en de laatste 5 weken hebben we constant in de studio doorgebracht. Daar zijt ge echt kapot van, ge zijt daar echt murf van. Da’s echt alles geven. Een logisch gevolg omdat we ons met die eerste plaats echt in de picture gespeeld hadden! Ge wilt trouwens als groep ook evolueren, ge wilt intenser muziek maken maar soms ook net nog puurder, nog brozer, nog knappere arrangementen.

Je hoort dat inderdaad op die plaat, de sterkere nummers, die zijn een pak sterker dan op de vorige maar de tragere zijn op hun beurt ook weer een pak brozer. Komt dat omdat je alles wat je vanop het podium in het publiek gooit drie maal sterker terugkrijgt? Die power maar ook dat collectief genieten van die tragere nummers?

Geert Verdickt: Die dynamiek van de plaat is inderdaad veel groter maar voor mij is dat live spelen nog altijd heel belangrijk, iets heel speciaals omdat je voelt dat je met dat publiek iets kunt doen. Dat aanvoelen dat ze mee zijn met wat je doet, vandaar: hoe meer spelen hoe liever… Het is echt een kick om die energie van het publiek ‘in je smoel’ terug te krijgen…

CD Bespreking

Mount everest opent vanaf de eerste noten in your face. Het openings nummer ‘In Godsnaam’  voelt ruig aan, een seventies symfonisch rocksausje in een nummer van een viertal minuten. Een nummer dat misschien op een nacht, een Nekka nacht ofzo maar eens moet uitgevoerd worden met een groot orkest. Het heeft een grandeur die je doet grijpen naar de volumeknop om er een flinke zwaai naar luider aan te geven.

‘Dus ik schrijf, ik overdrijf, ik spreek alleen nog in clichés  en hoe meer ik schrijf hoe meer ik afdrijf van wat ik eigenlijk wil zeggen tegen jou en dan denk ik bij mezelf wie doet ons dit na, in Godsnaam’

‘Mount Everest’, de titeltrack, houdt dat tempo erin en doorheen heel de CD lijken de effectpedalen nooit ver weg. Dat ruige kantje is ongetwijfeld de verdienste van Stijn Gevaert die uitpakt met een hele trits instrumenten. Toch liet Buurman zich op deze CD nog bijkomend omringen door zeer schoon volk en zo mag je muzikale bijdragen van onder andere Tom Van Laere en Lars Van Bambost verwachten.

Ik probeer over het algemeen bij een eerste beluistering van een CD deze in een keer uit te luisteren en het overkomt me – eerlijk gezegd – niet dikwijls dat ik bij een nummer blijf hangen. Bij ‘omarm mij’ echter heb ik een aantal keer op de previous knop gedrukt omdat dat nummer mij bij de ballen nam en niet onmiddellijk losliet.

‘Ik heb mezelf verloochend en verloren in details, in boobytraps van eenzaamheid, commentaar die ik vermijd want mijn hart is verward, mijn ziel is vernield, mijn hoofd is verdoofd, Omarm Mij’

‘London Stansted’ heeft dan weer een tekst die blijft hangen en het is het type nummer waarvan reeds na een luisterbeurt de tekst  in je hoofd geprent zit. Het dwingt je een paar uur nadat je CD hebt beluistert het boekje met de teksten uit de hoes te halen en die tekst nog eens rustig na te lezen.

‘op de ring rond Brussel, op het dashboard ligt je zonnebril, een Polaroid, een ticket businessclass naar London Stansted, je man en kinderen zijn daar, je praat, ik hoor je niet, in mijn hoofd rijdt een dieseltrein voorbij en grauwe autostrades glijden een voor een langs ons heen’

Buurman deed een serieuze poging om geen remake van hun eerste plaat te maken en dat is waanzinnig goed gelukt! Buurman zet de luisteraar in pole position om uit te kijken naar de zomer, naar de festivals om dit werk op een groot podium voor een grote mensenzee te spelen.  Het valt daarbij slechts met momenten op dat je luistert naar Nederlandstalige muziek, of hoe heerlijk hedendaags Nederlandstalige muziek kan klinken als de artiest zijn publiek begrijpt en dat publiek op zijn beurt de groep die energie driemaal versterkt teruggeeft! Op één golflengte zitten noemt dat. Zowel de liefhebber van kleinkunst als voor wie muziek ‘een kantje’ mag hebben zal deze plaat koesteren – en direct rippen om op de MP3 speler te zetten -.  Deze CD heeft een beklijvende grandeur en is groots als hij is met momenten ook even broos.
  

Buurman, ‘Mount Everest’ uitgebracht bij Universal.

Meer foto’s op deze link: http://tomvanalphen.be/Buurman%20showcase/#

(Tom Van Alphen)