De EU als beslissingsniveau

Dat de Europese Unie een belangrijk beslissingsniveau is geworden, hoeft nog maar weinig betoog. 10 tot 40% van de beslissingen die een lidstaat neemt hangen af van Europese kaderrichtlijnen. In de lidstaten kan bij wijze van spreken nog wel een andere regering verkozen worden, maar niet echt een ander begrotingsbeleid. Dat betekent dat de belangrijkste beleidsbeslissingen door Europa worden gedicteerd. Dat is enorm qua macht en bevoegdheid.

De Belgische liberaal Guy Verhofstadt, de Duitse socialist Martin Schulz, de Luxemburgse christendemocraat Jean-Claude Juncker en de Duitse Groene Ska Keller vertegenwoordigden allen een Europese groep in de koers voor het presidentschap van de Europese Commissie. Het werd Jean-Claude Junker ondanks het feit dat hij, tijdens zijn Luxemburgse ministerschap van financiën en zijn premierschap toestond dat buitenlandse postbusbedrijven in Luxemburg aan legale belastingsoptimalisatie konden doen zodat ze geen belastingen in eigen land betaalden.

Waarvoor hun achterban echt staat, getuigt van een immense vaagheid: ze verwoorden iets op zo’n algemene manier dat iedereen zich erin kan vinden. Daardoor vervallen de programma’s in algemeenheden en zijn daardoor helemaal niet meer betrouwbaar. De echte keuzes gebeuren dan noodgedwongen na de verkiezingen.
En dan heb je nog de noord-zuid-tegenstelling: zuidelijke landen mikken op investeringen, noordelijke op consolidatie.

En tussen de EU-commissarissen zitten toch enkele heel ‘rare’ gevallen:

• Miguel Arias Canete, een Spaanse oliebaron was kandidaat voor Klimaat en Energie. Geen enkel normale burger vertrouwt erop dat hij in alle onafhankelijkheid zal zoeken naar groene energie- en klimaatprobleem-oplossingen.
  <http://www.mo.be/nieuws/een-oliebaron-als-nieuwe-klimaatcommissaris>
• Jonathan Hill, de Britse conservatief wordt commissaris financiële dienstverlening. Zijn portefeuille bood hem volop de kans te doen wat voor Cameron topprioriteit had: waken over de belangen van de City. Dus niet het Europees belang telt wel dat van de UK.
• Terwijl heel Europa moet besparen, strijken vier interim-commissarissen een riant loon op: elk 500.000 euro voor vier maanden werken zonder allerlei vergoedingen die er nog bovenop komen. <http://www.demorgen.be/buitenland/europese-commissarissen-krijgen-elk-500-000-euro-voor-vier-maanden-werken-a2016752/>

Wordt het bij de verkiezingen van mei 2019 anders? Ik vrees van niet! M.a.w. de EU-burger ‘koopt’ een kat in een zak met zijn stem. De europartijen staan dus ver van de burgers, grossieren in vaagheden en leggen de kiezers in de verschillende lidstaten het voorgestelde beleid telkens anders uit. De grote vraag is dan ook of de 500 miljoen Europeanen veel in de melk te brokkelen hebben bij cruciale beslissingen.
‘De keuze ligt bij jullie, de burger’, klinkt het vanuit de partijhoofdkwartieren in Brussel. Nogal cynisch zo’n uitspraak!

Niet de minste transparantie in de Europese besluitvorming

In ‘De zwarte doos van Europese besluitvorming’ hebben Laurens Cerulus en John Vandaele het over de onduidelijkheid en het gebrek aan transparantie bij het komen tot besluitvorming. <http://www.mo.be/analyse/de-zwarte-doos-van-europese-besluitvorming>
Anonymus, Wikileaks, Edward Snowden, … brengen dataprotectie, machtsmisbruik door overheden, financiële corruptie, spionageschandalen, diplomatieke correspondentie in het publieke domein. Ze zorgen ervoor dat de politieke verantwoordelijken het schaamrood op de wangen krijgen.

In december 2007 stelden een aantal vooraanstaande bepleiters van open bestuur in het Californische Sebastopol (USA) acht principes voorop waaraan ‘open bestuur’ idealiter moet beantwoorden. <https://public.resource.org/8_principles.html>
Eén van de vooraanstaande transparantie-ngo’s in deze is VoteWatch, dat het stemgedrag van Europarlementariërs bundelt en weergeeft op hun website:<http://www.votewatch.eu>
Maar er zijn ook burgerinitiatieven zoals Right2Water waarbij burgergroepen lobbyen voor het goede doel: <http://www.right2water.eu/nl>

In feite is het achterliggend basisprincipe telkens: in een democratie is de beleidsmaker onderworpen aan verantwoording tegenover de burgers. Die moeten niet alleen het finale stemgedrag of de finale beslissing kunnen kennen, maar liefst ook kunnen doorgronden wat beleidsmakers drijft in hun keuzes. Dat is overigens ook een grondrecht dat als artikel 15 in het Verdrag over de Werking van de Europese Unie te lezen staat: burgers en inwoners van de EU hebben het recht om documenten van de instituties te raadplegen. <http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+RULES-EP+20140310+RULE-103+DOC+XML+V0//EN&navigationBar=YES>
Maar de praktijk is vaak anders, want de beleidsmakers stellen limieten aan de openheid. Het stemmen in de parlementaire commissies, de beslissingen genomen in de Raad zijn nog altijd niet geregistreerd, laat staan dat men weet wie hoe stemde. Ik ga akkoord met Patz als hij beweert: ”Volgens mij moeten overheden de positie die ze innemen net verdedigen en niet verstoppen voor het publiek.”

Uitholling van onze nationale soevereiniteit

Al een halve eeuw lang zetten de West-Europese landen hun nationale soevereiniteit in de uitverkoop.
Hun autonomie op economisch, sociaal, juridisch en financieel vlak werd stelselmatig overgedragen aan supranationale structuren zoals de Europese unie en de Europese Centrale Bank of onderworpen aan de rechtspraak van Straatsburg. Nieuwe wereldbranden als WO II voorkomen, was de kritiekloze ondertoon om het verzwakken en de ontmanteling van de natiestaten te verrechtvaardigen.
Een tweede weg waarlangs de natiestaat werd uitgehold: het multiculturalisme door de massa-immigratie, de toestroom van goedkope arbeidskrachten in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw en de volgmigratie van familieleden in de decennia daarna. En dat allemaal zonder duidelijke loyaliteit aan en aanpassing aan de dominante cultuur zoniet was je xenofoob, racist, enz.. En niet te vergeten de huidige zogenaamde oorlogsmigratie.
Deze analyse van Jean-Marie Dedecker (voorzitter LDD) is correct.
<http://www.knack.be/nieuws/belgie/de-gastvrijheid-van-de-bange-blanke-man-heeft-zijn-grenzen/article-opinion-598345.html>

Toch enkele kanttekeningen als aanvulling mijnentwege.
Dat de EU nogal wat macht overneemt is voor mij niet het probleem. Willen we sterk staan tegenover de hegemonie van de USA, China, India, … dan is een verenigd Europa een goed antwoord. Maar het feit dat de EU pertinent weigert een Europees sociaal beleid te voeren en enkel ten dienste wil staan van de multinationals en de superrijken en het feit dat binnen de EU-structuren een heel aantal beslissingen genomen worden door clubjes van niet-verkozenen, ergert mij mateloos.
Ongebreidelde invoer van immigranten betekent inderdaad chaos en ontwrichting. Als het dan nog gaat over mensen die op basis van hun godsdienst en hun eigen cultuur hier willen overheersen, dan stelt zich wel een serieus probleem. Zij belijden een geloof en hebben een cultuur waar de eerste beginselen van de Verlichting nog moeten toegevoegd worden; laat staan de meest elementaire vrouwen-, homo- en zelfs dierenrechten.
Een natiestaat, zoals ons land, die meer dan de helft van het inkomen van haar burgers afroomt, en geen sociale Europese back-up heeft, kan inderdaad niet bestaan zonder grenzen. Zoniet is dit het einde van onze welvaart- en verzorgingsstaat.
De sociale zekerheidsmigratie, het zijn grotendeels economische vluchtelingen, kost ons België minstens 10 miljard euro op jaarbasis en betekent het einde van onze sociale zekerheid.