Dure particratie

Politieke partijen doen aan marketing en hierbij telt alleen: via alle middelen stemmen halen. Als ze daarom hun principes moeten overboord gooien dan doen ze dit zonder het minste gewetensprobleem. Ze weten vooraf exact hoeveel aan stemmen wat ze beloven zal opbrengen. Meer nog: en van wat ze beloven weten ze vooraf precies wat ze niet kunnen of wat ze niet willen uitvoeren. Ze geven de burger desinformatie op kosten van die burger. Zoiets heet: liegen en bedriegen.

Bij kritiek van de modale burger zeggen ze dan met een dilettante arrogantie: “U begrijpt het niet want u kent niets van politiek …” Ze denken helemaal niet aan de volgende generatie, wel aan de volgende verkiezing en hoe ze hun familiale dynastieën en lieve vriendjes kunnen bedienen en lanceren.

Partijen hebben een januskop

Partijen hebben ook 2 gezichten en dit naargelang het hen uitkomt:

• conservatief: als ze regeringspartij waren, verkondigden ze: „wat er is, moet behouden blijven want dat is beter dan een stap in het onzekere”;
• progressief: als ze oppositiepartij waren, verkondigden ze: „met ons wordt het anders en beter”.

M.a.w. ze zetten hun huik naar de wind …

De kiezer is een dommerik

Tenslotte beschouwen partijen de kiezer als dom en doen er bij hun verlies laatdunkend over: de kiezer heeft altijd gelijk, ook al heeft hij ongelijk.
Spijtig voor de partijen is het echter wetenschappelijk aangetoond dat groepsintelligentie (het gemiddelde van alle volkse meningen) nagenoeg steeds juist is. Dus hebben expert of elites geen beter oordeel dan dat van het volk wiens mening ze minachten …

Niet de stem van het volk maar die van de zorgvuldig ingestelde particratie bepaalt wat kan of niet kan en wie meedoet of niet mee mag doen. En dat alles wordt wel naar het volk toe verpakt als democratie.
Bij verkiezingen bepaalt de partijtop wie aan het roer komt, wie in ongenade vervalt, wie wat moet doen … de inbreng van de kiezer is quasi nihil … Als kiezer kan je hoogstens bepalen welke partij numeriek wint en dat is het dan. Voor de rest moet je je mond houden. Zoiets heet particratie.

De huidige particratie kan men maatschappelijk vergelijken met de adelstand vroeger. Zij hadden/hebben het voor het zeggen en wie niet wil luisteren of opstandig wordt, kan wel eens heel veel last krijgen. Intimidatie, bedreiging, opsluiting en zelfs moord zijn niet uit de lucht. Democratie nu is dus een minstens even grote illusie als in de middeleeuwen …