Lieve Joost,

dinsdag 4 februari stond de wereld even stil toen ik vernam dat je ontslagen was bij SAM vzw. Het gevolg van het ‘snoeien om te bloeien’-regime van de nieuwe Vlaamse regering. Vandaag, wil ik je, met opgetrokken schouders en rechte rug, iets vertellen.

Jos,

Al vijftien jaar lang ben ik kapitein van mijn eigen schip, een selfmade sloep, gespecialiseerd in het trotseren van woelige waters. Dagelijks vaar ik uit op een eigengereide missie waarbij ik de woeste zee afspeur naar stuurloze bootjes en afgepeigerde drenkelingen.

Gisteren werd mijn kompas gepikt, waardoor ik stuurloos ronddobberde in een veel te grote, donkere zee. Nergens was land te bespeuren, er was geen zon en het was ijskoud.

Aan de horizon zag ik schepen zwalpen en mensen wanhopig spartelen in het wilde water. Ik wou koers zetten richting onheil maar raakte geen meter vooruit. Mijn schip tolde. Even leek het in een draaikolk te verdwijnen.

Vandaag is anders. Mijn dierbare kompas is niet terug maar ik ben gaan graven. Ik ben gaan graven in mijn herinneringen omdat ik weet dat ergens op mijn schip nog wat van jouw oude zeekaarten liggen. En ik heb ze teruggevonden. In een houten kist in mijn kajuit, een beetje stoffig maar ongeschonden.

Dankzij die oude zeekaarten van jou, komt mijn bestemming opnieuw in zicht. Ze navigeren me, weliswaar tegen de stroom in, langs onzichtbare zandbanken en scherpe rotspartijen. Ze behoeden mezelf, mijn schip én mijn opvarenden voor onherstelbare averij. Met jouw zeekaarten bereik ik mijn bestemming. Ik kan opnieuw boeien uitwerpen, mensen op het droge hijsen en ronddolende schepen aan het mijne hangen.

Jos,

Ik wil je bedanken voor de zeekaarten die me richting geven. En ik weet het, vroeg of laat wordt mij een nieuw kompas aangeboden maar ik heb een belangrijke les geleerd. Vanaf vandaag bewaar ik jouw oude zeekaarten niet langer in een duffe koffer maar in mijn binnenzak. Links, daar waar mijn hart zit. In een plastiek mapje. Tegen ’t spatten.

Ik vaar verder! Ahoi Jos!