De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Brief aan de N-VA-kiezer

Brief aan de N-VA-kiezer

woensdag 2 april 2014 14:42
Spread the love

Beste N-VA kiezer,Nog een maand en drieëntwintig dagen en het is zover, het tijdperk van de vooruitgang zal aanbreken. Niet gespaard van enig negentiende eeuws Romantisch sentiment belooft de partij dat volkssoevereiniteit en welzijn hand in hand zullen gaan, en dat meer Vlaanderen ook meer geluk betekent. Het mag dan misschien wel wat zweverig klinken, de vooruitgang zal er echt niet komen door dromen. Een streng socio-economisch programma moet de stal uit kuisen en de welvaart vergroten voor zij die het verdienen. Er zal wel verandering komen, en of de vooruitgang volgen zal!

U hunkert naar iets nieuws, na de vreselijke marteling die de bolsjewieken van Di Rupo I ons Vlaams collectief hebben aangedaan. In hun communistische overtuiging dat iedereen die spaart, werkt of onderneemt moet gestraft worden, hebben zij de uitkeringen degressief gemaakt, de schorsingen van werklozen verstrengt, de grote vermogens en multinationals maximaal gespaard, ik zou bijna durven zeggen, links laten liggen, maar dat zou een pijnlijke woordspeling zijn. Er werd via een btw-verlaging een indexsprong vermeden, terwijl het aantal gezinnen die hun energiefacturen niet kunnen betalen toeneemt. Ik begrijp uw bekommernis dat zoveel socialisme niet goed kan zijn. Maar hou vol, de verandering voor vooruitgang zal de donkerrode terreur wegspoelen.Want wat we zelf doen, doen we inderdaad beter.

Peeters II bewijst dag na dag dat Vlaamse zelfbeschikking leidt tot grootse prestaties, iets wat met het franskiljons gemoei op federaal niveau onmogelijk is. De Vlaamse Regering heeft daadkrachtig het Oosterweel-dossier opgelost, met respect voor de door de administratie aangereikte rapporten en de lokaal uitgesproken democratische wil. De wachtlijsten smolten als sneeuw voor de zon, dit door de invoering van enkel glasheldere decreten, die ondernemerschap beloonden en regelzucht verminderden. De hervorming van het onderwijs was ook een echt bestuurlijke parel, een revolutie die eigenlijk een bestendiging was. Niets is onmogelijk in Vlaanderen.

Terwijl de federale regering zich overduidelijk keer op keer bezondigde aan eenmalige maatregelen, pestbelastingen en trucjes allerhande, wist de Vlaamse regering dit in hun wijsheid te verbergen. Minister Muyters toonde aan dat men ook budgettaire acrobatie tentoon kan spreiden, met een welgemikte verschuiving van vele lasten en facturen naar het lokale niveau, zonder dat dit al te hard opvalt. Nochtans werkt de Vlaamse Regering niet in makkelijke omstandigheden. De linkse pers is er op gebrand om elke kleine onenigheid en tegenstelling binnen de Vlaamse meerderheid uit te vergroten, en zodanig op te blazen dat het lijkt dat ze door interne strubbelingen niet meer functioneert, terwijl de federale regering in een soortgelijke situatie met rust wordt gelaten. Of was het nu andersom? Hm.

En ja, ook de kabinetscheffen van minister Bourgeois en minister Muyters kregen een topjob aan de Vlaamse overheid, maar dat was echter geen politieke benoeming. Beide heren hebben nu eenmaal een neus voor talent, hardwerkende, ondernemende ambtenaren (niet van het soort dat massaal moet ontslagen worden en wiens pensioen op z’n minst moet gehalveerd worden), en toevallig zijn zij het meest geschikt voor deze jobs. Uiteraard lijkt dit in niets op de federale vriendjespolitiek. En ja, akkoord, gouverneur Briers werd naar voren geschoven door de N-VA, terwijl ze tegen dit soort benoemingen, en eigenlijk tegen het niveau van de provincies, gekant zijn. Maar zoals jullie voorzitter het zo mooi zegt: “à la guerre comme à la guerre”. Als de anderen het doen, doen we het beter zelf ook.

De bewijzen zijn er naar. Het extreem-linkse zuiden heeft gezorgd voor een kapitaalsvernietiging, en u, hardwerkende Vlaming, bent nu genoodzaakt om de hele dag tweets en krantencommentaren de wereld in te sturen om dit onrecht aan te kaarten. Gelukkig is er nog het lichtpunt van Vlaanderen, waar de N-VA in Peeters II 5 jaar lang heeft getoond dat daar de verandering echt is doorgebroken (al wordt er soms wel eens gefluisterd dat we pas echt tegen 2020 onze ogen zullen opentrekken). Ik begrijp dan ook dat u nood hebt aan een rechtlijnige, duidelijke partij, die principiële consequent is en optimistisch naar de toekomst kijkt.

Soms ben ik inderdaad jaloers dat jullie een partij hebben gevonden die de traditionele partijen het nakijken geven met hun rechtlijnigheid. Geen tactisch geschipper, geen ideologische vaagheid. Neen. De vooruitgang is lineair en zo ook de partijlijn. Geen vis noch vlees standpunten over het ARCO-debacle, puur om dat enorm electoraal gewicht te paaien. Onverwijlde budgettaire orthodoxie, of dan toch op het federale niveau. Het Vlaamse niveau ziet immers al genoeg af door het marxisme van Di Rupo. (We zwijgen even voor alle gemak over de lokale besturen, dat is immers wel terechte responsabilisering).  Geen zoetigheden over die vreselijke index, die de Vlaming arm houdt en de werkloosheid de hoogte in doet schieten. Duidelijkheid en rechtlijnigheid, en overduidelijk onafhankelijkheid.

Of ook niet helemaal. Want als onze zuiderburen, deze onder de taalgrens, plots hun linkse waanideeën zouden verlaten en het pad der redelijkheid zouden bewandelen, dan is confederalisme voldoende. Zolang het goede werk, geijkt door de Vlaamse Regering, kan worden voortgezet, maar dan nog net iets fantastischer, en met meer autonomie, dan volstaat dat. Het kan zijn dat jullie partij het echt niet op België, de zieke man van Europa heeft gemunt, maar het ligt sowieso niet aan het feit dat de Vlaming eigenlijk niet wakker ligt van Vlaanderen, maar gewoon van hun portemonnee. De nationalistische Romantiek wordt zo ingeruild voor een kapitalistische pragmatiek. À la guerre comme à la guerre.

Soms ben ik jaloers op u, N-VA-kiezer, op uw vooruitgangsoptimisme, het haast messianistisch geloof dat na 25 mei een gele tsunami over het land zal razen en dat we met z’n allen richting Shangri-La zullen reizen, het Vlaanderen waar democratische transparantie, economische openheid en sociale rechtvaardigheid hand in hand gaan. Een land waar geen onveiligheid bestaat, enkel rechtvaardigheid, met minder migranten en meer, meer, meer justitie. Ik kan enkel jaloers zijn op dat vooruitgangsoptimisme, waardoor u misschien een tikkeltje blind wordt voor de pijnpuntjes die her en der onvermijdelijk opduiken. Ik twijfel eerlijk gezegd niet dat de N-VA de overwinnaar van de moeder der verkiezingen zal zijn. Wie ben ik om daar aan te twijfelen? Ik kijk dan ook, samen met u, alvast met heel veel belangstelling uit naar de verandering voor vooruitgang, de vooruitgang van de verandering en de verandering van de vooruitgang. Wat we zelf doen, kan niet slecht zijn, toch?

take down
the paywall
steun ons nu!