Gisteren in de roma in Borgerhout, de Marokkaans-Belgische wijk van Antwerpen, de toespraak van Rokia Traoré, de diplomatendochter met roots in Bamako (Mali) en in Brussel meegemaakt; die was van een onaardse schoonheid, hoewel de dame een zeer vermoeide indruk gaf, voorzeker niet alleen te wijten aan de nachtvlucht met de jetplane. Zij moet lijden aan al dat lijden van Afrikaanse mensen die richting Noorden trekken en sneuvelen. De gelegenheid voor dit concert en de toespraken vormde de start van de solidariteitscampagne van 111111, het vroegere Broederlijk Delen. (730 woorden)

“De mens leeft maar een kort moment op aarde. Het gaat fout als wij de ultieme realiteit van het leven, als wij mensen enkel nog tot ons laten doordringen in de vorm van cijfers. Cijfers in tabellen. In lijsten op schermen van pc en tv. Als mensen nummers worden, dan zit de ontmenselijking in de lucht. Dat is in het recente verleden op wrede wijze vertoond. Als nummers op de huid van mensen gebrand werden, op armen of hoofden. Wij zijn passanten. Wij bezitten in realiteit niets. Geen huis, geen land. Grenzen trachten optrekken is futiel. Waarom zouden wij mensen willen buiten houden? Wij laten in ons huis vrienden toe. Waarom zijn wie niet tot die groep behoort, al waarschijnlijk niet meer welkom? In Afrika staat de deur altijd open. Mijn mensen, het zit in hun genen “de vouloir partir”. Om elders te gaan kijken. Uit nieuwsgierigheid. Of om een beter leven te zoeken.”

De zinnen, de boodschap van Rokia Traoré was zoals Bogdan Vandenberghe even later met slap stemmetje in niet goed opgestelde micro bevestigde, “Inspirerend”. Ik hoorde een mystica aan het werk. Bezielende woorden. Bijzonder Bezwerende Boodschap.

En toch, niet echt overtuigend. Misschien moeten we verlangen naar een mannelijke versie van zo iemand? Een man die met gedrevenheid vanuit de gonaden kan en durft en wil spreken? Roepen?

Of ben ik te lang belegen in een land waar ook mossels en rauwe vitters boodschappen de wereld in sturen als Bart De Wever en zijn jonge “ministers”?

Ik stond op zowat dertig meter van de waardige wereldburger en mijn cynisme en materialisme raakte niet gesmolten, part of the time. In contact met waarlijk grote geesten, leert de burgerlijke mens zichzelf weer een stuk dieper kennen…

In elk geval goed dat ik, Stefaan Hublou Solfrian Vojvoditz, aanwezig was daar en dan. Anders had geen ene ziel enthousiast en dankbaar gejuicht over en voor deze goddelijke vrouw.

Na afloop van beide toespraken bedankte de presentatrice het publiek: “Ik moest dit keer niet vragen om applaus tussendoor. U bent geweldig geweest!”

Dat is een pluim die ik persoonlijk op mijn hoed mag steken, dat weet God. Wat is Antwerpen zonder de kwintessens van Leuven om het te bezielen?….

En nog een bedenking die ik mij persoonlijk mag maken: hoeveel kans op succes hebben Noord-Zuid beweging en “helpende ngo’s” als zij zelfs bij overkomst van de meest wonderlijke, rijke, diepzinnige figuren uit het zuiden nog niet lichtjes enthousiast reageren als zij in persoon voor hen staan??

Waar was de liefde die wordt beleden met woorden en cijfers en geld, voor de Afrikaanse mens? Voor de Afrikaanse vrouw?

Wie mij kent, weet dat ik die zaken veel en veel doorleefder heb geoefend en vorm gegeven. Ngozi en ik weken de hele week geen meter van elkaar. Ik tilde die dochter van Afrika op tot een ere-ambt, een gewijd ambt, door osmose. Door een – blijkbaar in deze populatie – uniek vermogen tot bieden van Nabijheid.

De toespraak van de voorzitter van 11.11.11, Bogdan vdb maakte wel iets goed. Die was zelf ook inspirerend en bevlogen. Hoewel de man wel een keer of vijf zich opmerkelijk versprak bij de formulering, staande voor zijn duizend aanhangers, van begrippen die tot de kern van zijn discours en project & tot het huidige Maatschappelijke Debat behoren, en waarvan je dus mag verwachten dat hij ze wekelijks met pen oefent op een blanco blad.

——–

Het recente album Nè so, waarvan de titel betekent “Thuis”, heb ik al duizend keer gedraaid, het blijft me inspireren en bewegen. De briljante zangeres die overal thuis is, heeft er later die avond uit gezongen. Borgerhout… het was, merkwaardig feit, het enige concert op Europese bodem dit jaar… Ik hoorde de fluwelen zang een paar minuten, van ver. Het trof mij hoe kwetsbaar de stem van de grote tijdgenote klonk, hier op Vlaamse bodem, bij het begin van de herfst. Maar toen was het alweer tijd om mij met mijn eigen dame te gaan bezig houden.