Geniaal. Ik heb er geen andere woorden voor. Zeg nu zelf: wie zou er ooit op het idee komen heel de geschiedenis van de mensheid te overlopen zonder dan ook maar één naam of datum te noemen in minder dan 200 pagina’s?
Ik kan alleen maar de achterflap en de schrijvers van de recensies die ik al las, gelijk geven: het is tegelijkertijd om te lachen en te wenen.
Eigenlijk is het schrijnend om de domheid van de mensen zonder pardon onder ogen te zien, en inderdaad, prettig is anders. Een mens zou zich vanzelf vragen gaan stellen, en dat is nu juist de sterkte van het boek: mensen durven hun fouten niet onder ogen te komen. Dimitri Verhulst dwingt je er zowat toe.
Deze boekbespreking schrijven is én belachelijk makkelijk én onmogelijk moeilijk. Zeg nu zelf: wat is het thema? Waar en wanneer speelt het zich af? Het antwoord is alles en niets, overal en nergens, ooit en nooit…
Werkelijk élke vraag op het opdrachtenblad is gewoon bijna om te lachen als je bedenkt wat het antwoord erop zou kunnen zijn voor dit boek. Het heeft dan ook geen zin om erop te antwoorden, zelfs niet om de korte inhoud op te noemen, maar ik ga er ondanks dat toch een zinvolle boekbespreking van proberen maken…
Ook de bijkomende opdracht: de belangrijkste problemen met hun oplossing. Als ik dan toch antwoord zal ik het kort houden: belangrijke problemen: zowat alles, oplossingen: naar ik mij herinner niets noemenswaardig. Volgens mij is het gewoon de essentie van het boek de mensen duidelijk te maken dat onze geschiedenis en wijzelf gewoon belachelijk tegenstrijdig zijn.
Het is ook opvallend hoe de mensheid er altijd rotsvast van overtuigd is dat ze superieur, almachtig, … is én dat ze altijd de juiste beslissing neemt.
Je slaat gewoon tilt als je te lang stilstaat bij het onrecht van deze wereld. (je zou opslag willen solliciteren voor wereldverbeteraar, was het maar waar…)
Ik denk dat het wel een beetje ons lot – onze taak misschien om het zo cru te zeggen- is om ons neer te leggen bij onze machteloosheid.
(Alweer zo’n tegenstrijdigheid… als wij niet machtig zijn, wie dan wel?
Subiet begin ik hier nog in god te geloven zeg…) Je hoort het, eigenlijk kan ik er zelf niet meer aan uit. Zo, waarover ik iets heb bijgeleerd is wel duidelijk zeker? Gewoon in één woord érg: ik ben machteloos, mijn voorouders hebben ontelbare fouten gemaakt, en ik heb me maar neer te leggen bij waarvoor ik bestemd ben. We zijn er denk ik! Door mensen ervan bewust te maken hoe pessimistisch we wel mogen zijn over onszelf – laten we het voor de gemakkelijkheid ons lot noemen- geef je ze tegelijkertijd en teken van optimisme: blijf hopen op verbetering.
De optimistische kant in mij zal deze toch wel ongewone boekbespreking afronden: Yes we can! (leve Obama!… én Dimitri Verhulst!)
