Ik ben aan het wakker worden na een lange, diepe, emotieloze slaap. Ik ontdek de wereld kinderlijk, naïef en erg snel ontvlambaar. Stap per stap zoek ik naar nieuwe manieren om mensen te ontdekken, ruimer dan kapitaal en seks. Ik tracht op te leven. Ik zoek communicatie mét oogcontact, en waar je elkaar kan horen verzuchten. Warm en menselijk contact, waardoor je je niet zo verdomd alleen blijft voelen. Maar ik ontdek vooral mensen die opschrikken. Slaperig volhouden, want na de volgende update zal alles beter worden. Voor vijftien euro kan je een extra batterij kopen.

Mensen zijn emotioneel gedood door overdaad en afstandelijke connectie met de ander. Bebloede, getraumatiseerde kinderen worden vlug vergeten, want je Pokémon is net geëvolueerd. Heb je toch ten minste iéts om met je vrienden over te praten. Waar zou je anders nog over kunnen praten? Je hebt toch google? En een blog.

Maar uiteindelijk is het niet leuk dat je beste vriendin een stuk glanzend plastic plots belangrijker vindt dan wat je te zeggen hebt. Je emoties ook even op pauze, want er was een bliepje. Het is zo vermoeiend jezelf lastig te vinden. Maar ach, het is zo ongepast om er nog wat van te zeggen. Jonge mensen vinden dat oké en normaal. Enkel van je mama mag de telefoon niet aan de tafel. Ja, ze is nog wat bezig. Anders kijk ik ook snel even of er niemand iets heeft gedeeld wat ik eigelijk niet hoefde te weten? Kijk, weg emotie.

Seks verkoopt. Alhoewel ik me afvraag of een reclame zonder seks ondertussen niet meer zou opvallen dan eentje met. Maar het gaat al lang niet meer om seks of stereotypes. Het gaat om écht voelen, en een écht gesprek met een écht mens. Het gaat er over waarom het zo verdomd lastig geworden is om elkaar in de ogen te kijken en oprecht een goeiemorgen te wensen.