Update: verder debat en uitwerking van standpunten: 13 september 15uur 10.

“Björn in the USA” werkt systeembevestigend, ondanks de schijn van het tegendeel. Tegelijk zijn journaals voor velen onverteerbaar geworden.

In debat met mij liet Soenens geregeld weten, het laatste dat ik wil zijn, is brenger van een Goed Nieuws-show. Daar doe ik niet aan mee. Ik hoef geen “positivo” te zijn.

In feite is hij dat wel.
Het water van de Atlantische Oceaan fungeert voor de burgerlijke Belg bij zijn TV als een reuze lens die het beeld omkeert:

Hoe lelijker het leven in de USA geschetst wordt, hoe acceptabeler het Belgische bestaan en het Belgische bestel lijkt.

“O, wat erg daar bij die Amerikanen!
Wat hebben wij het hier dan toch nog goed!”

Hoewel het duidelijk zal zijn dat dit Belgische bestel even goed aan een reeks ingrijpende vertimmeringen toe is. Aan verbouwen op de weg naar meer rechtvaardigheid: zo krijgen luxe elektrische auto’s momenteel ruim subsidies maar wie in een – schaarse! – sociale woning woont, krijgt per 1 januari 2024 een huurprijsverhoging!

En op weg naar een andere houding naar Energie, Natuur, biodiversiteit en klimaat.

Het Kapitalisme is ook aan deze kant van de Oceaan deels corrupt, geperverteerd en nefast.

Televisiejournaal

Deze kritische opmerking over het werk van deze allicht welmenende journalist en wat hij op naïeve manier doet – ze geldt overigens voor het format van het TV-journaal als geheel. Zoals wij het elke avond met veel toewijding aangeboden krijgen. Het werkt volgens mij als een high-tech spiegel van zelfbedrog – een die de meeste burgers stilletjes welkom heten. Vandaar wat journalisten weten en zeggen sinds jaren: “Slecht nieuws verkoopt. Goed nieuws is geen nieuws”

Contraproductief effect

Intussen zijn er echter miljoenen mensen die verkiezen zich niet meer te documenteren over maatschappij en actualiteit. Sensitieve mensen en jongeren; mensen die niet vatbaar zijn voor het beschreven lens-effect van omkering en zelfgenoegzaamheid. Personen die ontdaan blijven van de lichtjes cynische blik van de bezittende klasse.

Voor ieder die het goed meent met de maatschappij en haar democratisch gehalte is dit een verontrustend verlies – dat hoeft geen betoog.

Verder debat en verantwoording van standpunten

Op Facebook schrijft Joost volgende reactie waaruit blijkt dat hij goed de berichtgeving heeft gevolgd en overdacht – in kritiek op de mijne:

“Het is in de USA echt niet goed voor de arbeiders, de zwarten, de homoseksuelen, etc.. In de steden is men iets minder homofoob en racistisch. Maar we kennen het niet, in de VS moet je zelf voor je ziektekosten en pensioen opdraaien. Kunnen we ons niet voorstellen. Veel mensen zijn verslaafd aan pijnstillers omdat ze dure doktersbezoeken uitstellen. Wij kennen dat niet, behalve een kleine groep. Werkloosheidsuitkering of leefloon, bestaat in de VS niet, voedselbonnen kan je krijgen. Het is daar echt veel erger voor wie arm of anders is.”

Ook voormalig gemeenteraadslid in het Antwerpse Paul geeft zinvolle kritische opmerkingen.

Daarop geef ik zelf met plezier volgende toelichtingen.

Aan Joost: Uw opsomming van verschillen is goed gedocumenteerd. Maar wat Soenens doet voor de VS doe ik al vele jaren voor ons eigen lage landje. Wat veel moeilijker is. Zoals ageren en schrijven tegen jongeren die comazuipen; tegen de onderliggende toestanden die ons hoge zelfmoordcijfer veroorzaken; tegen onvoldoende toegewijde opvoeding die onze jeugd verzwakt; tegen half blinde partijen die de ecologische instorting niet willen zien; aandacht vragen voor gebrek aan betaalbare behuizing voor onze eigen landgenoten en veel meer.

Gevoerde Strijd voor echte vooruitgang in eigen regio

Zoals hierboven aangegeven heb ik een vergelijkbare strijd gevoerd om mistoestanden te saneren in ons eigen land; gedurende meer dan een kwarteeuw. Bovendien heb ik – zonder de hulp van de tv camera’s – ook mijn nek uitgestoken door verantwoordelijke politici op te zoeken en face to face te confronteren en te responsabiliseren. Dat hoeft Soenens niet te doen in het land waar hij werkt. Ik mag misschien niet klagen; heel wat van mijn acties en activisme heeft vrucht gedragen. Gaandeweg – na mijn gesprek met de Minister van Binnenlandse Zaken en met de partijvoorzitter van CD&V en andere interventies en na een reeks opiniestukken in De Standaard – is het bewustzijn rond zelfdoding en Geestelijke Gezondheidszorg sterk toegenomen. Het taboe is grotendeels verdampt. Mijn krant is ook de meest ecologisch bewuste krant vandaag; wellicht ook na tientallen lezersbrieven en correspondentie met de redacteurs en hoofdredacteur. En ik mag best fier zijn en tevreden dat mijn vele maar in verspreide slagorde uitgevoerde aanvallen op tal van misstanden en onrechtvaardigheden zijn beloond met een mooie eretitel en medaille. De dag dat Björn Soenens ook een ridderkruis mag dragen bij officiële manifestaties zal ik hem dat gunnen.

Nine Eleven

Voor wie mij niet goed kent of niet sinds de jaren negentig mijn stukken leest nog dit. Mijn kritiek over de berichtgeving betreffende de Verenigde Staten komt niet uit de lucht gevallen. Sinds mijn jeugdjaren in de jaren zeventig volg ik de berichtgeving via onze grote media. En via familie die ginder woonde. Die doorgedreven studie heeft het mogelijk gemaakt dat ik – van uit mijn retraite oord in de oude bossen van Oost-Polen – op 19 september 2001 van mij een van de eerste lezersbrieven in De Standaard verscheen over de aanslagen met de burgervliegtuigen op de bekende doelen in Maryland. Bovendien was dit standpunt misschien adequaat en scherpzinnig: in de tijd zelf oogstte de visie die ik erin uitdrukte – die zeer kritisch was voor de Amerikanen en hun imperialisme – schampere opmerkingen bij de collega’s opiniemakers. Ik zou een “intellectueel” zijn die onvoldoende empathie opbracht met de slachtoffers. Maar toen we met een groep historici uit diverse landen een jaar of vijftien later samenkwamen op een congres – bleek dat de nationale expert in militaire geschiedenis professor Luc De Vos zich mijn gepubliceerde standpunt nog herinnerde en er waardering voor opbracht. Meer nog – toen twee jaar geleden de Amerikanen hals over kop wegtrokken uit Afghanistan was de teneur van mijn analyse dadelijk na de aanslagen ook deze van alle grote commentatoren van de internationale pers! 21 jaar nadat ik die analyse had gemaakt! Als het over Amerika gaat mag ik dus meespreken; ook met experten zoals Björn Soenens.

Illustratie: screenshot van Instagram.