Socialistische en arbeidsgezinde
partijen hebben het vandaag moeilijk, dit omdat hun traditioneel kiespubliek ,
de arbeidende klasse in aantal verkleint. Vele werknemers die gewoontegetrouw tot
hun kiespubliek behoorden zitten ondertussen een trapje hoger op de
maatschappelijke ladder dan hun voorouders. Zo denken ze toch. Ze voelen zich
beter in de verworven positie en daar is niks mis mee. Velen onder hen zijn
kaderlid geworden bij grote onderneming en zijn daar best fier op.

Het feit dat het onderscheid
arbeiders/bedienden weggevallen is kan zeker helpen  tegen het stigmatiseren van de handarbeid,
een volledig  één gemaakt statuut  is zeker nog niet voor morgen.

Vakbonden hebben hier een
belangrijke sensibiliserende taak, hun boodschap moet zijn dat ieder die zijn
arbeid verhuurt aan de werkgever een werkman is . Op het moment dat de werkgever
het huurcontact opzegt wordt iedereen gewoon werkloos met hopelijk uitzicht op
een nieuwe job. Werknemers ook hogere kaders beseffen te weinig hoe precair hun
situatie snel kan worden. Een bewustmaking van het feit dat de werknemers zich
best verenigen , of ze nu “hoofd” of “handen”-arbeid verrichten doet niks
terzake, is een absolute noodzaak.

Er moet ook uitgelegd worden dat
neo-liberale recepten zoals extra legale voordelen en aftrekposten voor de belastingsaangiften
 ,hoe leuk die op het eerste zicht ook
zijn, perverse effecten hebben die de solidariteit onder het werkvolk in gevaar
brengen.

Eens die bewustmaking slaagt dan
kan ook het stemgedrag veranderen.