Zoals gepland zetten we in deze herfstdagen de lectuur verder van onze collectie BESSY. Het nummer 10, in de Franstalige reeks ‘Le convoi dangereux’, geeft voldoening. Andy schiet een oude vriend van zijn vader ter hulp, die een houtverwerkend bedrijf bezit en beheert. Er gebeuren immers mysterieuze dingen daar in het noorden, die op sabotage wijzen. Het jonge hoofdpersonage neemt Bessy mee en zal een onderzoek instellen met als dekmantel de rol van reizende muzikant.

De klassieke ingrediënten die de charme van de reeks uitmaken zijn present; de bomen en bossen, de hoofdfiguren die alle tijd van de wereld hebben, ook juist om mensen in nood bij te staan; de sfeer van stille en ruime landschappen; informatie over de leefwijze van [onze broeders] de dieren volgens de toenmalige stand van de wetenschap, en allerlei situaties die kansen bieden ethische suggesties te brengen, aan het Belgische lezerspubliek morele lessen voor te houden.

Het rauwe, de strijd op leven en dood waar wij in vorige berichten al naar verwezen, is in dit boek aan het begin van de reeks (10/67) duidelijk aanwezig.

___

___

Het valt moeilijk te bedenken hoe een andere auteur, iemand die niet de Struggle for Life zelf had doorgemaakt,  zoals Karel Verschuere met de Duitse strijdkrachten als vrijwilliger aan het front in de strijd tegen het Rode Leger, de rauwe, gemene kantjes van de menselijke existentie en interacties, even realistisch, even overtuigend en indrukwekkend had kunnen brengen.

___

___

Bekijk bijvoorbeeld de tekeningen (in blauw) over hoe dreigend-moorddadig, bijna sadistisch, een hatelijke bosarbeider de hond Bessy, nota bene de titelvoerende heldin van de (jeugd) reeks, behandelt. Hier is een artiest aan het werk die tot in zijn diepste vezels weet heeft hoe gevaarlijk en gemeen, hoe totaal niet-empathisch in moderne termen, mensen kunnen zijn. Zeker eenmaal zij bepaalde onschuldigen en integreren, zoals Bessy en Andy Cayoon, als zondebok, als bliksemafleider voor eigen interne spanningen hebben gekozen.

Natuurlijk zal de spirit van het leespubliek in die tijd ook meegespeeld hebben bij de keuze van deze ‘toon’ in pakweg de eerste twee dozijn van de verhalen; de hele volwassen populatie van toen had herinneringen aan de tweede wereldoorlog en bijhorende ontberingen, en aan confrontaties met keiharde brutaliteit. Zowel de brute inborst van sommige menselijke tegenstanders, als van het menselijk lot.

《Wie de hel gezien heeft, en er doorheen is gegaan met zichzelf, die wordt vaak zeer ontvankelijk en dankbaar voor de mooie kanten van het doodgewone bestaan.》

Deze wijsheid uit de psychologische wetenschap en de therapeutenpraktijk lijkt goed toepasbaar op de bevlogen kunstenaar die hier aan het werk is. Een man die het beruchte Oostfront had ervaren, en die intussen loutering vindt in tekenwerk en in het vertellen van verhalen over wat hij interessant vindt.

___

Bekijk in dit verband de unieke Ode aan de Vriendschap die de op jonge leeftijd levenswijze stripmaker Karel Verschuere brengt  met als ‘acteurs’ Bessy en het berenjong Growly [In bruin].

Dat het ondanks de existentiële ernst, de realistische toon en de spanning toch om een (jeugd)reeks gaat bestemd voor het grote publiek, merkt de lezer steevast op het einde, op pagina 31:

dat is altijd een Happy Ending. Waarbij geregeld het leidmotief van de reeks in de verf wordt gezet: de wonderbare diepte die de vriendschap tussen mens en hond wel eens weet te bereiken.

Afsluitend beeld

Een persoonlijke ode aan de vriendschap. Zoals bekend smeedden mannen als soldaten tijdens WO II uitzonderlijk diepe, grote, duurzame vriendschappen. Dat is een van de vele paradoxen van het fenomeen oorlog