Liefste Ex(xen),
Italië heeft in tegenstelling tot België wel een premier en wel een regering.
Tot daar de tegenstellingen, in de praktijk hebben de meeste Italianen net zoals de Belgen het gevoel dat hun land al jaren niet meer bestuurd wordt maar persoonlijke willekeur in combinatie met eigenbelang het beleid bepalen.
Waar politiek toch zou moeten zijn, een vooruitdenken op lange termijn, moeilijke beslissingen nemen die de toekomst kunnen veilig stellen, een evenwicht vinden tussen alle belangen die heersen binnen een samenleving, een visie hebben en die op planmatige wijze proberen doorvoeren met respect voor tegenstanders, medestanders en onderdanen…. regeert louter de waan van de dag.
Politiek lijkt de dag van vandaag nood te hebben aan het herlezen maar vooral in de praktijk brengen van enkele basiswerken van de filosofie om zo terug te beseffen waar het als leiders van een land zou moeten omgaan, Utopia lijkt alsmaar verder weg te drijven…
Hier laveert de premier tussen seksschandalen, fiscale fraude, strafrechtelijke inbreuken, machtsmisbruik, schofferende opmerkingen en nog meer seksschandalen.
Zou het dan alsnog beter te zijn geen premier te hebben?
Italianen hebben traditiegetrouw behoefte aan flamboyante leiders, een zekere machogehalte is bijna een noodzaak, het omzeilen van de wettelijke voorschriften is net als in mijn vaderland een nationale sport en het wordt aanvaard dat ook de bovenlaag zich daaraan schuldig maakt, frauderen binnen aanvaardbare grenzen is van en voor iedereen, de grijze middelmaat zien ze als onvoldoende geschikt om het land te leiden.
Vandaar een soort van verlicht despoot met grootheidswaanzin, die keer op keer herverkozen wordt alsook op zijn stoel gehouden wordt omdat nieuwe verkiezingen noch oplossingen noch veranderingen met zich mee zullen brengen, misschien moeten we durven de basisprincipes van de democratie in vraag te stellen?
Zijn er andere maatschappelijke systemen mogelijk om een land bestuurd te krijgen dan te proberen volgen wat de zogenaamde meerderheid besloten heeft om uiteindelijk een compromis te zoeken waar niemand voor gekozen heeft, noch meerderheid noch minderheid. De gulden middenweg ofte de lafheid beslissingen te durven nemen die mogelijk tegen de democratische meerderheid ingaan maar die op langere staatsrechterlijke termijn de enige overlevingskansen bieden.
Moet BHV opgelost worden of België gesplitst worden of moet er voor tewerkstelling gezocht worden, de concurrentiepositie van het land beschermd worden, de sociale zekerheid als zekerheid bewaard worden, betaalbare huisvesting gerealiseerd worden, gelijke kansen voor alle onderdanen geboden worden, van welke raciale achtergrond ook,…
Dat zal op termijn belangrijker blijken dan het herverdelen van een kieskring waar de wereld niet wakker van ligt of dan het ‘opgeven’ van privileges die louter overbodige luxe zijn.
Wulfy15, de soms naïeve idealist
