Liefste Ex(xen),
 
Mijn nieuwe thuisland is al enkele weken in de ban van de moord op een vijftienjarig meisje ergens in een kleine gemeente diep in de hiel van Italië.
 
Het steeds op sensatie beluste lezerspubliek kreeg waar voor zijn geld, eerst een vermist meisje, dat werd later een dood meisje, dan een aangehouden nonkel, daarna bekentenissen van diezelfde nonkel, dan mogelijks seksueel misbruik, misschien wel na het overlijden, dan beschuldigde de nonkel zijn eigen meerderjarige dochter plots van medeplichtigheid, …. en zo gaat deze bedenkelijke soap dagelijks verder.
 
Familieleden worden opgevoerd, buren geïnterviewd, advocaten geciteerd en allerlei experts die de zaak volstrekt onvoldoende in detail kennen geven ongestoord hun deskundige meningen.
 
Uiteindelijk worden foto’s verkocht door vrienden en kennissen, verhandelt men exclusieve toegang tot de plaats van het misdrijf en worden alle betrokkenen ook nog eens opgevoerd in diverse televisieshows, tegen forse betaling bovendien.
 
De ondertussen dus eveneens aangehouden dochter, de moeder en de andere zus, de advocaten zelfs, allen krijgen hun vijftien minuten beroemdheid samen met wat harde cash.
 
De media is hier net zoals in mijn vroegere ‘thuisland’ volledig de pedalen kwijt, er worden dagdagelijkse insinuaties gespuid tot ronduit niets ter zake doende roddels geschreven over een moordzaak alsof het fictie betreft, niemand staat er nog bij stil dat de ouders het meest onwerkelijke verlies moeten verwerken, je dochter vermoord en dan nog door een familielid.
 
Elke keer wordt er in jacht op de primeur een andere halve waarheid verspreid, liefst geïllustreerd met weinig informatieve maar aantrekkelijke foto’s die amper vierentwintig uren later alweer achterhaald blijkt en doodeenvoudig vervangen wordt door een nieuw gerucht.
 
Er waren tijden dat verontwaardigde lezers dan in hun pen zouden gekropen zijn om dergelijke onwaardige praktijken aan te kaarten, nu leeft iedereen in de waan van de dag en is het waarheidsgehalte van nieuwsartikelen ondergeschikt geworden aan de vlotte leesbaarheid en het amusementsgehalte, de consument wil lekker makkelijke en hapklare brokken, dus we geven ze dat wat ze vragen, simpel toch.
 
Vroeger was dergelijke tactiek voorbehouden aan de roddelpers, nu volgen de zogenaamde kwaliteitskranten gedwee de adviezen van de commerciële dienst.
 
Ongetwijfeld roept dit herinneringen op aan de recente mediageile assisenprocessen in het goede oude België waar dezelfde commerciële principes overheersten, journalistieke artikelen zouden in eerste plaats moeten gebaseerd zijn op feiten, aangevuld met duiding, het beoordelen kan gebeuren in een commentaar van de redactie, kritiek dan wel persoonlijke overtuigingen kan men kwijt in columns of blogs, insinuaties dan wel suggestieve berichtgeving moeten voorbehouden zijn voor na de werkuren op café.
 
Ik heb momenteel nog geen redenen gevonden heimwee te hebben naar mijn vaderland.
 
Wulfy15, de meestal graag ontevredene