België op een stokje
Omdat het leven in een land als België soms zo dolgedraaid lijkt, rest er me de laatste dagen weinig anders te doen dan schaapachtig te lachen. De facebookoorlog brengt veel wijsheid. Oorlogen van België tot in het hart van de Italiaanse laars, waarbij zelfs Sicilië niet geschuwd wordt om wijsheid op te dopen, om dan verbaasd van wat daar in obscure misdaadmilieus te beleven valt in een nog grotere lachkramp terug te keren. Eén ding is zeker: ze weten daar wat humor is en mijn liefde voor Italië wordt met de dag groter, dat meen ik echt! Meer kan je niet doen dan lachen in deze tijden, ik neem hierbij een voorbeeld aan ons staatshoofd. Hugo Camps raadt hem aan om kopstoten te gaan uitdelen, maar Koning Albert blijft er op zijn beurt boeddhistisch rustig bij, wat een prestatie is. De Dalai Lama kan er nog wat van leren. Ik lees ze graag, die columnisten van De Morgen, Camps & Vanderstraeten schrijven met scherpe pen, en énfant terrible bij uitstek Jeroen Olyslaegers geeft altijd de finale uppercut. Niet voor gevoelige lezers, maar de leeservaring is het voor elkeen toch meer dan waard. Ik begin er spontaan rare ideeën van te krijgen, zoals het kopen van bloemen voor hulpverleners én voor het eerst in zes jaar Zenboeddhistisch hemden strijken als tijdverdrijf uit te kiezen. Het is eens wat anders.
Het sjamanisme doet zijn intrede in Antwerpen met zijn Siberische temperaturen. In het glazen huis op de Groenplaats worden de dj’s plots hogepriesters die jong en oud als in een trance in de vervoering brengen, terwijl er ergens ten velde een kerk onder de lasten van het geloof bezwijkt, en onze eigen geneeskunde een nieuwe geboorte meemaakt in de hoop ook in de toekomst te mogen versmelten met zijn tegendeel. Studio Brussel zorgt voor een nieuw soort kerk, want Faithless wist het al: ‘God is a dj’. Ik snap dan ook de commentaren amper van mensen die tegen dit project zijn. Kris Peeters slaagt er niet net niet in om een berg te gaan beklimmen. Dan gebeurt er al eens iets lollig temidden de hoogmis van de miserie, dan eindelijk wordt er nog eens een beetje lol getrapt, en het is wéér niet goed. Er wordt weer gebalkt van hier tot in de grotten van Hann door zijn collega’s uit de Wetstraat. Eigenlijk zouden ze allemaal drie weken vakantie mogen nemen, dat zou veel goeds brengen, hoewel er beweert wordt dat de geboorte van het politieke Kerstenkind een feit is. Ik ben benieuwd wat Mozes ervan denkt.
De schijnheiligheid is totaal ontkracht in deze moeilijke tijden. Op televisie slaan mensen met Madonna-beeldjes elkaar de hersens in, België daagt de paus voor de rechter, en de Madonna’s uit de popmuziek schockeren in omgekeerde richting van Rome tot in België de katholieke preutsheid met jartellen en een stevig bitch-gehalte. Ik verslik me hierbij regelmatig in mijn capuccino en denk bij mezelf: A-MEN. Laat 2011 maar komen, ontwapenen nu het nog kan, mét een glimlach. Laat het Licht binnenstromen. Eureka! En vergeet het niet mensen: knuffel al eens een Waal! Geen wonder dat temidden dit tranendal van politieke onderhandelingen mensen zich schijnbaar automatisch op het positieve gaan richten, België vergeten en Europa in het visier houden, terwijl Europa jammer genoeg … het omgekeerde doet. Het zij zo!
Na alle miserie die we doorstaan hebben de laatste jaren, is me één ding duidelijk geworden: humor is het zout van het bestaan. Ik hoop dat onze politici er een les uit trekken voor de toekomst. Minister Daerden laat het op dat gebied niet aan zijn hart komen, op onze gezondheid! Proost!
Aan de mensen die ergens menen te hebben opgevangen dat ik een lidkaart van de Italiaanse maffia rijker ben zeg ik: zoek ik het niet te ver, ik hou gewoon van mijn tegendeel, dat houdt het leven spannend en verrijkend. Hou de moed erin mensen, en alvast een gelukkig nieuwjaar!
