Lees de Uitkijkpost in De Morgen over de leugen van federaal minister van justitie Annelies Verlinden (CD&V) of de Opinie van VUB-hoogleraar openbare financiën Herman Matthijs op Knack.be over de emocratie en stel vast dat het over hetzelfde gaat.

Ons land in geen democratie meer en al evenmin een emocratie waarin de emotie alles bepaalt. Ons land is een oligarchie geworden, een staat waarin enkelingen alles bepalen, waar liegen politieke handigheid is en onze vertegenwoordigers als ‘onnozelaars’ worden behandeld.

Federaal premier Bart De Wever (N-VA- ondertekende een brief waarin de interpretatie van het Europees of voor de Rechten van de Mens ter discussie wordt gesteld.

Vice-premier Jan Jambon (N-VA) viel uit de lucht toen groen oppositielid Meyrem Almaci hem een vraag stelde over een lezing van zijn kabinetschef de avond voordien waarin deze een blik in de coulissen van de fiscale hervorming had gegeven.

Federaal minister Annelies Verlinden wist, toen ze nog federaal minister van Binnenlandse Zaken was, zogenaamd niets over het wanbeleid van haar partijgenoot Pieter De Crem als burgemeester in Aalter.

Vlaams minister van Binnenlands bestuur Hilde Crevits (CD&V) benoemde de burgmeester van Boechout en liet de door haar gekende informatie over de vernietigende negatieve rapporten zowel van haar eigen dienst Audit Vlaanderen als de haar overgemaakte strafrechtelijke klachten, burgelijkepartijstellingen en een rechtstreekse dagvaarding, in haar benoemingsbesluit volkomen weg.

Federaal minister van justitie Verlinden en haar Vlaamse collega minister van justitie Zuhal Demir (N-VA) kibbelen over wie de kost moet betalen van de omzetting van rechterlijke veroordelingen naar het dragen van enkel een enkelbandje.

Federaal parlementslid Matti Vandemaele (Groen) gaf minister Verlinden een duidelijk antwoord: “Als een administratie iets zegt tegen een kabinet, dan is dat hetzelfde als het zeggen tegen de minister. Geen hond gelooft dat u niet op de hoogte bent. U denkt dat wij onnozelaars zijn”.

Het is nog erger dan dat. Onze ministers houden onze verkozenen voor onnozelaars en onze vertegenwoordigers leggen zich daar noodgedwongen bij neer. Deze wantoestand heeft een gekende reden.

Door de financieringswet gaat het geld niet naar waar het zou moeten gaan, naar hen die wij hebben verkozen. Het geld en de er bijhorende macht gaat naar de enkelingen in de politbureaus van de partijen, voornamelijk naar de partijvoorzitters.

En het zijn dezelfde voorzitters die beslissen over de aanstelling en het ontslag van de ministers. Onze vertegenwoordigers zitten er voor spek en bonen bij.

Wie kan nog ontkennen dat wat er in Gaza gebeurt een genocide is? Wie heeft er recht op informatie over wat er gaat gebeuren met de fiscale hervorming? Zijn dat onze vertegenwoordigers die er moeten over stemmen of de fiscale specialisten die er nadien hun ding kunnen mee doen? Zijn meer dan 110 klachten en niet-Belgen die gemiddeld 9 keer langer moeten wachten te onbelangrijk opdat de justitieminister erbuiten wordt gehouden?

Wat is nog het nut en de geloofwaardigheid van Audit Vlaanderen, de eigen dienst van de Vlaamse minister van Binnenlands bestuur, als de minister met geen woord rept over de haar bezorgde rapporten? Is de schending van de Grondwet, de niet uitvoering of omzetting van rechterlijke uitspraken, niet belangrijker dan de kost van de nepoplossing?

Zoals iedere Westerse democratie hebben wij een tweekamerstelsel van Kamer en Senaat. Dat is ruim voldoende om een land als het onze, naast de provinciale en de gemeentelijke vertegenwoordiging, op behoorlijke wijze te besturen.

Omdat de senatoren wel meer weerstand boden aan de ordewoorden van federaal premier Guy Verhofstadt (Open VLD – 1999-2008) wanneer hij het één of het ander door de strot van de Kamer wenste te duwen moest de Senaat verdwijnen.

In de plaats kwamen gewestelijke parlementen en dito regeringen. Dat gaf Verhofstadt dan weer de mogelijkheid om de overlopers die het in hun eigen partij niet meer konden maken aan een job te helpen.

Hoe het er in het Vlaams parlement aan toegaat werd juist verwoord door de toenmalige Vlaamse vice-premier Bart Somers.

“Alle politici moeten de kerstperiode gebruiken om zich grondig te bezinnen over hun functioneren. Het was de laatste weken geen mooi schouwspel, voor niemand. Voor de Vlaamse regering geldt plus est en nous. Gaan we voor een zwaktebod, waarbij de ministers de regering instrumentaliseren om kritiek te leveren? Of gaan we voor een sterktebod, en nemen we beslissingen in dossiers?’, zo zei Vlaams viceminister-president Bart Somers in De Standaard.

De uitspraken van Somers zijn niet enkel bestemd voor coalitiepartner N-VA. ‘Mijn waarschuwing geldt voor alle coalitiepartners, mijn eigen partij inbegrepen. Alleen door samen te werken, kunnen we succesvol zijn. Nu heerst er een drôle de guerre. We voeren een stellingenoorlog en schieten Scudraketten op elkaar af. De jongste weken is de situatie nog geëscaleerd. Het resultaat is een spreidstand, ook voor minister-president Jan Jambon (N-VA). Hij doet zijn uiterste best, maar een te grote spagaat maakt oplossingen onmogelijk (Knack.be, 24 december 2021) ”.

Mag er aan toegevoegd worden dat ook de Vlaamse kas leeg is, dat de schuldenlast iedere dag groter wordt en dat het Brussels Gewest failliet is.

Iedere dag verontwaardigen wij ons over wat Trump de Amerikaanse democratie en de rechtstaat aandoet. Bij ons is dat minder brutaal maar daarom niet minder erg. De wetgevende macht is zo goed als uitgeschakeld, de rechterlijke volkomen miskend.  Onze vertegenwoordigers mogen erbij zitten, ernaar kijken, en af en toe er wat over zeggen.

De grondwet wordt met een ongelooflijk misprijzen opzijgeschoven. De federale justitieminister misbruikt haar persoonlijk strafrechtelijk beleid om rechterlijke veroordelingen om te zetten in thuis zitten met een enkelbandje aan. Wanneer er dan toch vragen over komen worden die beantwoord met door de meerderheid gesteunde leugens. Dat ons land op deze wijze onbestuurbaar is geworden kan niet worden ontkend.

Vier ingrepen volstaan om het opnieuw bestuurbaar te maken:

Vooreerst moet een eind gemaakt worden aan de ongrondwettelijke financiering van de politbureaus en de daarmee gaande almacht van de partijvoorzitters. Het geld moet gaan naar hen die wij hebben verkozen, naar de fracties in het parlement.

Omdat niemand bereid is aan de tak te zagen waarop hij comfortabel gezeten is, is de afschaffing van de gewestelijke parlementen en regeringen ondenkbaar. Schaf dan tenminste het dubbelgebruik van de provincies af en herstel de bevoegdheden van de Senaat aangevuld met de nodige arbitrage van gemeenschapsbetwistingen.

Maak liegen niet langer tot een christelijke deugd die met een politieke aflaat kan worden bestendigd.

De vierde ingreep is wellicht nog de moeilijkste. Het strookt natuurlijk niet met het einddoel van wat nog steeds de voornaamste eis van de separatisten uitmaakt. Hoewel daarvan in de federale Arizona-regering geen spoor meer te zien is betekent het niet dat zij de onbestuurbaarheid van het gehele land als voornaamste reden voor de afsplitsing zijn vergeten.