Hoewel de betogers zich hadden voorgenomen kwaad te zijn, waren de meesten eerder ingetogen, radeloos. Wat door de organisatoren bedoeld was als statement tegen de politieke spelletjes en daarna al snel door anderen bestempeld is als een anti-separatistisch event, drukte uiteindelijk iets heel anders uit. Iets waar we volgens sommigen al zo lang voor gevochten hebben en dat nu verloren dreigt te gaan.

Vlaggenzwaaiers, fel getint of plichtsbewust in het wit gekleed, het hele zootje liep door elkaar op een typische grijze winterzondag. Toen ik in Maalbeek naar boven ging, kwam ik recht op de massa uit. Eindelijk! Nergens in Brussel weten ze waar ze je heen moeten sturen eenmaal de start gemist. Aangekomen en ik werd onmiddellijk meegenomen door een gepensioneerde spoorwegarbeider met het uiterlijk van wat we in Antwerpen al snel een ‘keuterboereke’ noemen. Elk jaar gaat hij op vakantie in Wallonië en hij heeft daar goede connecties waar hij regelmatig mee belt. Nee, Frans spreekt hij niet goed, maar dat is ook geen probleem. Ook vroeger als arbeider op de werkvloer van een nationaal bedrijf zijn er nooit problemen geweest. Zijn dochter woont nu in Henegouwen. Wie is het die gelooft in de onderlinge problemen? Als België zou splitsen weet hij niet wat te doen.

Solidariteit dus, dát was wat het merendeel verlangde, al wisten ze niet hoe ze het moesten uitleggen. Geen hervormingen ten koste van de ‘ander’. Het maakt niet uit of die ander nu een West-Vlaamse keuterboer is die eigenlijk bij de spoorwegen gewerkt heeft, of hij nu liever Starbucks koffie drinkt dan Rombouts, of hij nu liever kajakt dan wandelt en of hij nu beter Nederlands dan Frans spreekt. Altijd kan je je wel tegen iets afzetten, maar gezamenlijk probeerden ze te tonen wat niemand op zijn eentje gezegd krijgt.

“Je l’ai tout dit!” zegt de ene tegen zijn vriend na een interview voor de televisie. “Oui”, antwoordt de ander, “ou moins t’as essayé.”.
 

cc