(Luc Huyse, opinie in De Standaard van maandag 9 oktober 2023)

De publieke opinie is nog slechts matig geïnteresseerd in maatschappelijk keuzes.

Komt dit door een gebrek aan verhaallijnen? Piet Vermeylen had het over vuurtorens.
Luc Huyse verwijst ook naar de ontzuiling. Een sterk uitgebouwd middenveld verzorgde een professionele belangenbehartiging, en stond garant voor relatieve stabiliteit binnen de groep en bij de onvermijdbare confrontatie van maatschappelijke tegenstellingen.

Hangt de huidige desinteresse samen met de integriteit van onze mandatarissen? Corruptie of vriendjespolitiek is des mensen en dus van alle tijden. Denken we ook aan de rol die het decadent beeld over de Weimarrepubliek heeft gespeeld in de opkomst van Nazi-Duisland.
Is het vandaag nog verstandig om buiten de lijntjes te kleuren en onverantwoorde risico’s te nemen. Het criterium daarbij is de pakkans. We hebben een sterke overheid nodig dus en een objectieve en faire beoordeling door justitie en in de opiniërende pers.

Misschien is het wel zo dat de CIM-vermarkting van de vierde macht en haar tanend belang naast de sociale media, de facto een monsterverbond heeft gesloten met de public relations aangestuurde politieke partijen.
Met Patrick Janssens die nadien partijvoorzitter van de SP werd, vond de idee ingang dat wie een t-shirt aan de man wil brengen geen kledingstuk in beeld brengt, maar een brand, een merk.

Vandaag vallen de Jongsocialisten van Gent hun partijvoorzitter af omwille van diens domme uitspraken tijdens een nachtje uit in St-Niklaas. Ze hebben een punt natuurlijk in deze tijden waarin persoonlijke integriteit het echte schaarse goed is geworden om iets op te bouwen.
De uitspraak van hun partijvoorzitter over het straatbeeld in Molenbeek daarentegen was geen uitschuiver.

Ze getuigt van een lijn die de Vlaamse socialisten generaties lang hebben gevolgd.
Tot laat in de vorige eeuw stond de Katholieke kerk dermate sterk dat ze haar hegemonie zo kon voorstellen dat zelfs minderheden buiten de kerk mee genoten van haar nieuwe inzichten en vernieuwing. Die hegemonie is vandaag zoek in Vlaanderen, Brussel of België. Ons land kent enkel nog minderheden in een verder laïciserende samenleving.
Vandaag dezelfde strijdbaarheid verder voeden die als minderheid verantwoordbaar was in wat toen de CVP-staat werd genoemd, zou als een achterhoedegevecht kunnen worden beschouwd.

In conservatieve hoek zie je de tegenstelling tussen de gelovige fracties (Christenen, Moslims of Joden) die verder dromen van religieuze symbolen in het onderwijs en in het straatbeeld, en de niet-gelovigen die hard van leer trekken tegen niet-volkseigen religieuze symbolen in hun gekoesterd beeld van de dreiging tot omvolking.

Wie vandaag ook in een professionele omgeving uiting wil geven aan de eigen geloofsovertuiging of geaardheid, kan dat in eigen belang enkel doen vanuit de uitdrukkelijke overtuiging van het belang van de persoonlijke keuzevrijheid voor elkeen. Baas in eigen hoofd start bij respect en openheid voor elke eerlijke overtuiging.
Ik vermoed dat dat de boodschap is die Conner Rousseau wou meegeven  met zijn ongezouten mening na een blitzbezoek aan Molenbeek. Radicale keuzes voor religiositeit starten bij een radicale keuze voor onze open liberale samenleving en rechtstaat. Politiek is, net als elk maatschappelijk engagement, een werkwoord waarbij je geloofwaardigheid start bij het vegen voor de eigen deur.