“Vele werknemers durven hun grieven op werkvlak niet kenbaar maken terwijl diezelfde mensen in het dagelijkse leven buiten het werk wel voor hun rechten durven op te komen.”

Dit gegeven duidt op een algemeen verwrongen personeelsbeleid bij onze bedrijven die zodra de arbeidsovereenkomst getekend is de werknemer op zijn plichten wijst daarbij vaak verwijzend naar de uitgebreide redenen voor ontslag,doch in alle talen zwijgt over zijn rechten en zo al vanaf het begin een onderhuids angstzaadje plant dat verder gecultiveerd wordt door zijn direkte chef gedurende zijn hele loopbaan.

Nogal wat bedrijven gaan prat op hun personeelsvriendelijk beleid doch dat is doorgaans slechts windowdressing,éénmaal getekend is geketend.

Lange termijn visie op vlak van een duurzaam personeelsbeleid is voor vele een denkoefening te ver,de vele diploma’s ten spijt.

De hoofdangst van een werknemer is die om het werk te verliezen en daarmee hun inkomen.Ik ben voorstander van een degelijk basisinkomen op voorwaarde dat men dan niet de sociale zekerheid afbouwt of afschaft.

De werknemer,gesterkt door dit financiele vangnet (hij of zij kan vrijblijvend solliciteren voor een ander bedrijf en daarbovenop nog sollicitatieverlof nemen wat reeds voorzien is in de wet) zal sneller en vaker voor zijn rechten opkomen alsook wantoestanden in zijn bedrijf durven aan te kaarten.

Dit versterkt de band met het bedrijf wat zich kan vertalen in een grotere betrokkenheid en produktiviteit.

Win-win ook voor het bedrijf dat vaak onwetend over de wantoestanden enerzijds en het bewust gecreerde klimaat van angst anderzijds te laat op de hoogte is van uitschuivers en daarmee niet tijdig kan reageren wat doorgaans een kost met zich meedraagt,personeel aanwerven en opleiden heeft een prijskaartje,alsook mogelijk in bepaalde gevallen imagoschade met zich teweeg brengt wat veel moeilijker te herstellen is.

(eerst de mens niet de winst)