Ik ben Bahram, 22 jaar oud en studeer sociaal-cultureel werk aan
de Katholieke Hogeschool Leuven. Mijn vader is een oud guerillastrijder
uit Iraaks Koerdistan. Ik heb dit jaar besloten om terug te keren naar
Koerdistan en te observeren hoe het sinds de bevrijding door de
Amerikanen veranderd is. Ik spreek de taal zelf nog maar een klein
beetje maar heb mijn vader om mij bij te staan en voor mij te vertalen.
In functie van mijn studies schrijf ik dit verslag over mijn bevindingen
als ontdekker en avonturier.
De eerste dag heimwee
De drukte wordt me teveel. Mijn familie hier is heel open en ik zie
ze heel graag maar het cultuurverschil maakt dat ik prikkelbaar aan het
worden ben. Mijn vader begrijpt me gelukkig en ik ben blij dat ik er met
hem over kan praten . De manier waarop deze mensen communiceren met
elkaar is voor mij onbegrijpelijk. In het begin kon ik er nog mee leven
en waren we vaak op verschillende plaatsen maar naarmate we meer bij de
familie zijn begint het mij op te vallen en een beetje te ergeren.
Als ze hier een gesprek voeren met meerdere mensen erbij of zelfs
gewoon met elkaar lijkt het alsof ze ruziemaken. Hun stem is luid en ze
praten vaak door elkaar. Ik ben een vrij rustig type en ben gesteld op
kalmte. Zeker in de avond wil ik tot rust komen en nadenken over mijn
dag. De avonden zijn hier vaak net het drukst omdat er dan hevig gepraat
wordt en mensen op bezoek komen. Me afzonderen geeft een fout beeld. De
kinderen blijven hier ook laat op dus een momentje rust is niet
mogelijk. Ik mis het om zoals in België alleen te zijn en me even te
kunnen afzonderen.
Naar het platteland
Gelukkig gaan we vandaag picknicken buiten de stad. Op vrijdag is het
hier een massale uittocht. Dan heeft iedereen vrij, zoals bij ons op
zondag. Families gaan met zijn allen naar het platteland om te
ontspannen en plezier te maken.
Ik heb even de kans om te ontsnappen en onder het mom van een
wandeling even de natuur in te trekken. Ik geniet ervan om rustig te
luisteren naar de stilte en even geen mensen om me heen te hebben. Ik
heb zelfs tijdens het wandelen het spoor van een linx gevonden! Ik ben
het blijven volgen maar ben het uiteindelijk kwijtgeraakt.
Ik zou hier niet kunnen wonen. Niet onder het huidige systeem. Enkele
weken in een klein dorpje buiten de stad verblijven zou ik misschien
wel zien zitten, maar voor mij zijn deze mensen iets te druk. Ik heb
heimwee naar mijn thuis in België. Ik mis mijn moeder, ik mis mijn broer
en zus en ik mis mijn vrienden. Ook de vrijheid om te gaan waar ik wil
zonder mij onveilig te moeten voelen, mis ik. Nu nog even genieten van
mijn laatste week in dit mooie land en dan terug naar huis.
© 2014 – C.H.I.P.S. StampMedia – Bahram Maaruf
