De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

De ruïne waar de kooplui in de tijd van het Ottomaanse rijk verbleven om hun handelswaar te verkopen op de markt van Kirkuk rond 1100 na C Christus. (Foto: Baram Maaruf)

Bahram in Koerdistan Dag 8: Het gebouw uit Duizend-en-een-nacht

woensdag 9 april 2014 11:28
Spread the love

Ik ben Bahram, 22 jaar oud en studeer sociaal-cultureel werk aan
de Katholieke Hogeschool Leuven. Mijn vader is een oud guerillastrijder
uit Iraaks Koerdistan. Ik heb dit jaar besloten om terug te keren naar
Koerdistan en te observeren hoe het sinds de bevrijding door de
Amerikanen veranderd is. Ik spreek de taal zelf nog maar een klein
beetje maar heb mijn vader om mij bij te staan en voor mij te vertalen.
In functie van mijn studies schrijf ik dit verslag over mijn bevindingen
als ontdekker en avonturier.

Het gebouw uit duizend en één nacht

Ik heb al wat van mijn foto’s online gezet om mijn vrienden te laten
zien waar ik mee bezig was. Ik kreeg heel wat positieve reacties de
laatste dagen en was blij dat mensen interesse hadden in mijn avonturen.
Ik had mijn album ‘Koerdistan’ genoemd.

Wat mijn dag echter heeft verpest was de reactie die een Turkse
jongen uit mijn contactenlijst de avond ervoor had gepost. Hij had het
woord ‘Turkiya’ onder mijn album gezet alsof hij de naam van mijn album
wilde verbeteren en hiermee wilde zeggen dat Koerdistan niet bestond! De
Turken discrimineren al decennialang de Koerden en voor hen bestaat dit
volk en land niet.

Wat ik niet begrijp is dat zelfs drie generaties na Ataturk, die in
Turkije de dood van een miljoen Koerden op zijn geweten heeft, de Turkse
jeugd nog steeds wordt gebrainwashed door hun ouders. Alsof grenslijnen
die in het zand zijn getrokken  toelaten dat ze ontkennen dat een volk
dat verschilt in taal, cultuur, tradities, gewoonten en waarden en
normen niet bestaat. Ik wil zeker niet generaliseren. Ik ken heel wat
Turken die heel lief en open zijn naar de Koerden toe. Mijn meter is
zelfs half Turkse.

Wat mij verontwaardigd heeft is de manier waarop deze jongeman mij
via de sociale media wilde kleineren. Hij zou beter moeten weten. Hij
studeert immers politicologie aan de Katholieke Universiteit Leuven. Een
richting die hem moet leren om geen uitspraken te doen over onderwerpen
waarvan hij helemaal geen verstand heeft.

De afspraak die niet doorging

Vandaag hebben we in de namiddag een afspraak met de gouverneur van
de provincie Kirkuk. In de voormiddag wilden we eigenlijk de honderden
jaren oude soek in Kirkuk bezoeken. Het wordt uiteindelijk drie uur
omdat ons vervoer op zich laat wachten en we tijdens de middag bezoek
kregen van familie. Het werd een heel lekker en traditioneel Koerdisch
diner. Net wanneer we vertrokken zijn naar de soek, krijgen we telefoon
dat we bij de gouverneur mogen komen. Ons plan valt dus helemaal in het
water. Ik ben geïrriteerd omdat het niet de eerste keer is dat  dingen
uitlopen of niet doorgaan.

We hebben afgesproken met de vertegenwoordiger van PUK in Nederland
in een restaurant om dan samen naar de gouverneur te gaan. Deze man is
de jongste politicus die ik tot nu toe ben tegengekomen in Koerdistan.
Ik dacht eerst dat hij er gewoon vrij jong uitzag voor zijn leeftijd
maar toen ik het hem vroeg bleek hij een eind in de twintig te zijn.

Het is zeer aangenaam om eens met een taalgenoot te kunnen praten. Ik
vraag hem wat hij vindt van de evolutie die Koerdistan de laatste tijd
heeft doorgemaakt. Hij antwoordt dat het groeiende materialisme bij de
mensen ervoor zorgt dat de bevolking net als in het westen zo snel
mogelijk rijk wil worden en aanzien wil krijgen. Hij geeft me gelijk dat
de mensen in Hawler en Sulaymania    hun cultuur aan het vergeten zijn
en het westerse ideaal nastreven. Een van de mensen in zijn gevolg
vraagt me in het Koerdisch: ‘Hawler of Kirkuk?’. Ik antwoord zonder
aarzelen Kirkuk. Dat schijnen ze zeer amusant te vinden.

Hetsprookje

Uiteindelijk gaat de afspraak met de gouverneur niet door. Mijn vader
is geen man die je laat wachten. Een afspraak is een afspraak en hem
aan het lijntje houden neemt hij niet. Het is de tweede keer dat de
gouverneur zijn afspraak niet nakomt. Er zal geen derde kans meer komen.
daardoor kan het plan om naar de soek te gaan  toch doorgaan. Ik kan
mij even terug in de tijd  verplaatsen en ik waan mij  in een Oosters
sprookje.

De soek van Kirkuk is honderden jaren oud. Het is een ondergronds
doolhof waar je gemakkelijk verloren loopt als je het er niet kent. Ook
boven de grond zijn er allerlei winkeltjes waar je nog handgemaakte
spullen kan kopen. De echte ambachten worden er nog steeds beoefend. Ik
zag er een smid die zijn werkplaats in een kleine garage had en zijn
kunsten beoefende in een stenen smeedoven. Er was een echte
lederbewerker, een schrijnwerker die zijn kunsten tot in de perfectie
had verfijnd en zelfs een fietsenmaker! Voor elke bedenkbare benodigheid
was er een winkeltje of ambacht.

Terwijl we teruglopen  naar de auto na een ontdekkingstocht door de
bazaar loopt mijn vader me voor in een oud gebouw met een grote
binnenplaats. Hij vertelt me dat dit gebouw dateert van 1650 en dat  de
handelaars van over heel het Ottomaanse rijk hierheen kwamen met hun
muilezels vol koopwaren die ze meebrachten van verre oorden.

De binnenplaats werd gebruikt om de muilezels te zetten.Als je de
trap oploopt, kom je terecht op een balkon dat uitkijkt over de
binnenplaats. Het loopt  helemaal rondom de binnenplaats. Terwijl ik
even rondloop om foto’s te nemen, zie ik allerlei kleine kamertjes waar
blijkbaar de handelaars sliepen als ze hier verbleven. Ik moet meteen
denken aan de sprookjes van duizend en één nacht die mijn vader ons als
kind altijd voorlas. Ik sluit mijn ogen en kan me  zo voorstellen dat
hier honderden jaren geleden de handelaars over de leuning van het
balkon naar beneden keken.

Ik kijk in één van de slaapkamertjes en stel me voor dat hier een
oude man met een baard ligt te slapen. Ik kijk naar de binnenplaats en
kan me zo een rij muilezels voorstellen die staan te eten. Wat een
prachtige plek moest dit geweest zijn. Jammer dat het er nu vervallen
bijligt.

Ik mag hier heel veel foto’s nemen van de bevolking, al moet mijn
vader eerst wel toestemming vragen. Mensen hebben hier een  afkeer van
journalisten, maar omdat ik geen journalist ben, laten ze het vaak wel
toe.

© 2014 – C.H.I.P.S. StampMedia – Bahram Maaruf

take down
the paywall
steun ons nu!