“Ik heb de eer u te melden dat…” Zo beginnen de brieven van de FOD Sociale Zekerheid altijd. Soms brengen ze goed nieuws. Maar vaker nog slecht nieuws. Zoals ergens halverwege oktober, toen ik weer zo’n brief van de Socialze Zekerheid in de bus kreeg. “Ik heb de eer u te melden dat…”, zo begon hij ook nu weer, wat mij bijzonder cynisch voorkwam, maar goed. Wat had die attaché van Sociale Zekerheid mij nu te melden? Welnu, ik zou gekort worden op mijn inkomen, en geen klein beetje ook: 150 euro per maand maar liefst. En deze maand was het dan zo ver. Volgende schijf gestort, met 150 euro minder. Ik “verdien” nu 750 euro per maand in plaats van de eerdere 900. Dat is ver onder het bestaansminimum. Ik mag er een kruis over maken dat ik ooit zelfstandig ga kunnen wonen. Gelukkig woon ik nog bij mij ouders: dat verlicht de nood enigszins. Maar toch: ik wil blijven leven, in de zin van: niet als een lusteloze patattenzak thuis zitten en niksdoen. Ik doe sinds een jaar weer veel aan sport. dat zou ik graag willen behouden. Ik ging normaal twee maal per week fitnessen. Fitnessabonnementen zijn erg duur. Daar mag ik een kruis over maken, vrees ik. Ik heb ook nieuwe sportschoenen nodig, maar goede sportschoenen kosten al gauw 100 euro. Kan ik me dat nu nog veroorloven? Dat kost me meer dan een kwart van mijn huidige maandelijkse inkomen.
Ik moet snel werk vinden: dat is de boodschap. Maar werk zoeken is frustrerend. Ik schreef het al eerder: die vacatures zijn zo opgesteld dat het wel lijkt of ze niets minder dan supermensen zoeken. En zo’n supermens ben ik niet. Zeer weinig mensen zijn zo’n supermensen. Komen daar mijn handicaps nog bij: autisme, ADHD, angststoornissen, een zacht (bijna week) karakter. Jaja, zachtmoedig van aard zijn, schijnt heden ten dage eerder een handicap te zijn dan een zege. “Zalig de zachtmoedigen”? Vergeet het! Hard moet je zijn. Het betere ellebogenwerk. Ik mag in mijn vrije tijd dan wel aan boksen doen (ga ik dat ook nog wel financieel rondkrijgen?), maar het psychische en karakteriële gevecht op de werkvloer, dat kan ik niet aan. Ik heb de subtiliteiten van de sociale spelletjes die mensen met elkaar spelen meestal niet door. Ironie snap ik niet. Verbaast het dan dat ik me niet op mijn gemak voel in zoveel sociale situaties? Gesprekken volgen gaat soms, maar op gepaste manier reageren binnen een gesprek is moeilijk (al hangt dat echt van de situatie af). Groepsgesprekken zijn nog moeilijker. Dan heb ik grote de moeite de cadans van een gesprek bij te houden. Dat zijn allemaal factoren waar ik best rekening mee houd tijdens mijn zoektocht naar werk. Oh ja, had ik al gezegd dat ik me soms echt kan verliezen in details? Dat ik hoofd- en bijzaken zeer moeilijk van elkaar kan onderscheiden? Dat ik constant moet vechten om tijdens een werksituatie ergens mijn aandacht te kunnen bij houden? Dat laatste is een gevolg van ADHD.
Zeg nu zelf, wie wil zo’n werknemer in huis halen? En toch: talent heb ik te over. Ik ben waarschijnlijk hoogbegaafd. Ik bezit een zeer grote historische en geografische feitenkennis. Ik ben begaan met mensen. Ik ben eerlijk. Ik sta open voor nieuwe dingen. Ok, ik ben misschien niet zo’n teamplayer (om in het jargon te blijven). Maar maakt dat me minder waardevol, misschien? Oh ja, veel mensen vinden ook dat ik goede redactionele vaardigheden bezit.
En zo loop ik met open ogen recht de armoedeval in. Ik zou de hulpverleners die me op het idee hebben gebracht om een inkomensvervangende tegemoetkoming en een integratietegemoetkoming aan te vragen, hartelijk willen bedanken voor hun niet aflatende steun.
Bittere groeten
Sander
