Ik heb ook in armoede geleefd en toch de kans gegrepen en gekregen om terug te gaan studeren.
Nu heb ik sinds 2020 een certificaat behaald en ben afgestudeerd als ED. (4 jaar op de schoolbank)
Nu word ik ongewild terug in mijn verleden geduwd hoe hard ik ook gewerkt heb.
Ik ben 50 en heb eindelijk mijn school afgemaakt. Straks haal ik mijn diploma secundair. Dat was nooit gelukt zonder het team van CVO Technicum Noord-Antwerpen. Als kind had ik een moeilijke thuissituatie. Ik kreeg nooit de kans om iets af te maken. Ruilde de schoolbanken uiteindelijk voor de Antwerpse haven. 20 jaar laden en lossen eiste zijn tol. Ik liep reuma op, werd invalide verklaard en raakte geïsoleerd.
Mijn zus was net afgestudeerd als ‘Ervaringsdeskundige in de armoede en sociale uitsluiting’. Is dat niets voor jou, vroeg ze. Maar zo’n psychisch zware opleiding? Qua gevoel was ik een stuk beton. We zullen daar samen aan werken, zeiden ze op TNA. Zij hebben me gekneed tot wie ik wil zijn.
Ik heb vaak meegemaakt dat scholen en organisaties me opgaven. Ze beseften onvoldoende wat ik heb meegemaakt. Op TNA voel ik me voor het eerst écht gezien. In mijn eerste jaar haalde ik 51%. Annick van de dienst leerzorg leerde me leren. Ik overwon mijn faalangst. En nu, in mijn derde jaar, haalde ik 86%.”
Ik droom ervan om nu ook anderen kansen te geven. Als buddycoach bij het CAW hielp ik een ex-dakloze een voetbalploeg op te richten. Als we allemaal wat meer in elkaar geloven en elkaar op weg helpen, krijgen we een heel andere maatschappij.
Poste onlangs een artikel van mezelf op Linkedin.Een geweldig resultaat 16500 mensen hebben deze bekeken. Mijn vraagtekens. HOE VERTALEN WE DIT NAAR DE OVERHEID OF HET GROTERE PLAATJE? Na deze studie ben ik volop in gang geschoten om nu eindelijk een job te vinden die ik graag doe. Doch na 65 sollicitaties, de enorme reacties die ik terugvind in mijn sollicitaties zijn dezelfde als hier op mijn rubriek. Toch ben ik na 7 maanden nog steeds niet aan het werk, hoe geweldig ik ook ben, de mooie teksten die ik schrijf, het empatisch vermogen om mensen te geven, de krachtige waarden die ik uitstraal…
De recente ervaring vanuit mijn opleiding, en de pakken ervaring die ik meedraag kunnen niet op tegen het blanco papier dat men noemt BACHELOR. Moeten we niet stilaan ernaar ijveren dat ik, maar ook jongerendan nooit de kans zullen krijgen om zichzelf te kunnen ontplooien en steeds moeten bewijzen via dit diploma? Weten we niet stilaan dat niet alle mensen de capaciteit bezitten om dit blaadje papier te kunnen bemachtigen?
Moeten we niet eindelijk OMDENKEN dat wij en de jongere ander capaciteiten en talent bezitten en de kans vragen dit te laten zien. Het draait nog steeds om Geld, subsidie en angst om tegen de wind in te durven gaan en daarin te kunnen investeren van het groter plaatje tot spijt…
Ik heb geen Bachelor in bezit, hoewel ik jaren ervaring bezit over armoede moet ik vechten tegen ervaring Bachelor. De competenties, waarden normen, mijn groot netwerk dat ik opgebouwd he, de jaren vrijwilligerservaring doen hier niet ter zake. Moeten we niet aantonen dat mensen hoe hard ze ook vooruit willen dat we niet allemaal de tool bezitten om te kunnen studeren?
Moeten we niet anders gaan denken dat we niet allen de capaciteiten bezitten, of even slim zijn? Hoe brengen we dit aan ons beleid toe? Hoe werken we anders om iedereen de kans te kunnen geven?
Welke drempels en onvoorziene kosten komen op ons toe als we terug gaan werken of studeren?
Wie betaald mijn schulden als ik terug wil studeren of werken als ik elke maand niets overhoud hoewel ik mijn situatie wil verbeteren?
