A. Ahou Daryaei eist met minder om het lijf te mogen
Onlangs was er Ahou Daryaei, die in een stad in Iran, destijds het befaamde Perzië, zichzelf tot op het ondergoed ontkleedde als protest tegen al te strenge kledingwetten die het regime, dat sterk onder invloed staat van religieuze leiders, uitvaardigt. Hier in het westen wordt deze eenzame strijd opgepikt, er is een piek van empathie voor het meisje dat voor “onze waarden” lijkt op te komen. Hoewel “bij ons” het publiek zelf is afgestapt van de vrijheid die het had verworven in de jaren tachtig en negentig, om in “monokini” te zonnen en de eigen huid te laten zien aan onze Noordzeestranden… Memes doen de ronde op het internet waarbij de daad van het meisje in Iran wordt vergeleken, met befaamde helden van het protest tegen opdringerige regimes, zoals de Tank Man, die zich tijdens de protesten in China op het plein van de Hemelse Vrede (Tien an Men) in zijn witte hemd met zwarte das strijdbaar en ostentatief in zijn eenzaamheid, opstelde tegenover een tank en haar bemanning. Die tanks waren door de regering gezonden om een grote studentenopstand voor meer vrijheid, neer te slaan.
Ten tweede vergelijkt het internet Ahou Daryaei met een man die in de nazi-tijd temidden van een “meeheulende massa” in stilte met zijn lichaamshouding uitdrukking geeft aan zijn geestkracht en onafhankelijkheid, door niet zijn arm uit te steken in de Hitlergroet. Morele helden zijn mooi, en schoonheid spreekt per definitie van een goede toekomst. Toch is de golf van sympathie misschien wat voorbarig en impulsief. Waarom? Ook omdat in dergelijke kleine clashes op het podium, het forum van het wereldwijde web, al snel de symboliek van “ons land tegen hun land” gaat spelen. Onze waarden zijn toch zonder twijfel beter dan de hunne? Die ondertoon sluipt al snel in de vergelijkingen en in het debat en in de sympathie. En dat is niet slim. Dat is primitief. Dat is een vorm van simplisme. Dat is voor een deel een schaduw boksmatch waarin wij onze twijfel over bepaalde eigen waarden en marsrichtingen uit-spelen.
Kortom.
De adoratie en heldenverering lijkt mij toch niet zo wijs. Het lijkt een argument te worden in een onderhuidse strijd: wie is best bezig? Zij of wij? Wel, laat ons een snelle blik van dichterbij werpen.
In Iran zijn er verhoudingsgewijs meer universiteiten dan in ons land. In elk gezin is er poëzie aanwezig op de boekenplank. Het zelfdodingscijfer ligt er veel lager. En als vrouwen zo graag wat huid tonen, waarom is er dan de nieuwe preutsheid gekomen? In de jaren negentig was zonnen zonder bh op het strand aanvaard. En ik dacht niet dat het reactionaire, ouderwetse mannelijke religieuze leiders of dito politici zijn die dat levenslustige gebruik van ” de monokini” hebben verboden.
Overigens is er inderdaad veel moed en dapperheid nodig om een goed, integer mens te zijn.
In de comfortzone sinds 8 mei 1945 waren sommigen dat wellicht vergeten.
Sinds Oekraïne is dapperheid als concept terug op de opiniepagina’s van onze kranten. Dat lijkt mij terecht.
A.2 En wat met Darya Safai?
__________________________________________________________________________
B. Amsterdamse Arabieren nemen wraak op Israëlische Joden met de vuisten
Lawrence of Arabia
Officieel zijn er vijf gewonden gevallen. Vijf gewonden. In de balans van de wraak na hoeveel doden? Minstens dertigduizend gedode Arabieren m/v/kind in het Midden Oosten, in GAZA alleen al. Ook als je overdrijvingen bij de officiële cijfers verrekend. En dat terwijl de meeste Arabische en aanverwante stammen bekend hebben gestaan, eeuwenlang, voor hun krijgslustige mannen in en rond de woestijn of in de Bergen in Marokko. Lees er de verbazingwekkende geschiedenis van Thomas Edward Lawrence maar eens op na. Die als “Lawrence of Arabia” deze vechtersbazen met hun paarden en kamelen van een twintigtal stammen wist te verenigen en zo Damascus, een sacrale hoofdstad, en ook Jeruzalem wist te veroveren op het oude rijk van de Turken van toen, de Ottomanen.
__
___
De rellen in de hoofdstad van Nederland wekken officieel bij media en politici verbijstering. Blijkbaar gingen die instellingen er van uit dat er waterdichte schotten bestaan tussen het Midden-Oosten en West-Europa. Dat in deze tijd de twee communicerende vaten zijn geworden ondanks de geografische afstand, kwam niet in de hoofden op. In die zin is 7 november een historisch moment van vernieuwd inzicht en realiteitszin.
___
Nieuwe biografie van Thomas Edward Lawrence door Randulf Fiennes,
die zelf Brits commandant was van troepen in het Midden-Oosten in onze tijd
___
It’s a woman’s world, stupid
Het valt verder op dat politiek activisme op vrouwelijke wijze, passief en ostentatief, bezongen wordt en vaak warm onthaald. Mannelijker vormen van activisme, zoals altijd meer actief, die krijgen echter veelal de duim naar omlaag. De Tijdsgeest, ongetwijfeld. Het morele kader, het mens- en wereldbeeld is sterk vervrouwelijkt sinds de “helden van het Verzet” en de “helden van de geallieerde strijdmacht” die Europa hebben bevrijd. Binnen precies een maand en zeven dagen, op 16 december, is het de 80ste verjaardag van de eerste dag van de slag om de Ardennen die een maand zou duren. Waarbij in barre winterse omstandigheden duizenden mannen het beste van zichzelf gaven, en ook duizenden het leven lieten. Niet alleen de Joden hebben een geschiedenis die het waard is in herinnering te worden gehouden, gekoesterd en in ere te worden gehouden.
Een van de toonaangevende, wetenschappelijk verantwoorde werken is
de monografie van de hand van (krijgs)historicus Anthony Beevor
