Qualandia refugee camp (Ramallah), 27 augustus 2013: drie mannen werden in de vroege ochtend omgebracht door Israelische undercover forces wanneer ze hun protest uitten tegen de arrestatie van een Palestijnse man die net tien jaar in de gevangenis doorbracht. De arrestatie vond plaats om 5u ’s nachts …door Israeli undercover forces in burgerkledij. Protest vanuit het vluchtelingenkamp volgde maar werd beantwoord door kogels van Israelische kant. Robin al-Abed (32 jaar), Younis Jihad Abu al-Sheikh Jahjouh (22 jaar) en Jihad Asslan (20 jaar) lieten het leven.
Het nieuws bereikte Aida Refugee Camp (Bethlehem) – mijn Palestijnse thuis de komende 3 maanden – via alle mogelijke sociale netwerken en zette snel woede op bij de Palestijnse bevolking hier. Kranten en andere nieuwskanalen uit diverse landen werden verzameld en geanalyseerd. Radio één beschreef het als een “incident” waarbij de soldaten moesten reageren op opstandige Palestijnen in het vluchtelingenkamp. BBC news gaf dan weer het woord aan de Israeli army spokesperson die – zoals verwacht – aangaf dat de sterk bewapende militanten niets anders konden doen dan zichzelf te beschermen… zijnde aldus drie mensen van het leven beroven: “[A] large violent crowd such as this, which significantly outnumbered security forces, leave no other alternative but to resort to live fire in self-defence“
Self-defense dus… What?! Self-defense?! Ik probeer nog eens: Eén van de grootste legers ter wereld valt een vluchtelingenkamp binnen om 5u ’s ochtends om iemand onverwacht te arresteren die net tien jaar geboet heeft. Zijn buren, vrienden, familie laten dit niet zomaar gebeuren en gebruiken alle middelen die ze hebben om dit tegen te houden. Gevolg? Drie doden! Does the world really accept the excuse of self-defense by Israeli soldiers? What self-defense?! Who’s self-defense?!
Self-defense … security reasons … Enkele maanden geleden werd een jongen van 5 jaar gearresteerd in Hebron. Noodzaak? Security reasons! Ik walg van Israels excuses, maar nog meer van hoe dit alles kan gebeuren en niemand ingrijpt.
Ik word bij het schrijven van deze tekst onderbroken door clashes in het kamp – een reactie op wat vanochtend in Qualandia gebeurde. Een twintigtal tieners floten naar soldaten en gooiden wat stenen. Traangas, geluidsbommen volgden onmiddellijk. Er werden random rubberkogels afgevuurd waarbij een 11-jarige jongen in het gezicht geraakt werd. Op dit moment hebben we geen idee van hoe ernstig het is… Again: what self-defense!? Who’s self-defense?!
Het is moeilijk om dergelijke situaties onder woorden te brengen. Idem dito met wat ik de laatste dagen gehoord heb van mensen die na twee weken (nog betere) vrienden geworden zijn. Iedere persoon heeft zijn verhaal en elk vertellen ze het op hun manier: in het gezicht geschoten omwille van het maken van een opname wanneer kinderen gearresteerd werden, zes jaar in de cel omwille van deelname aan protesten tijdens de intifadah, je vader op je 12 jaar moeten missen omdat hij doodgeschoten werd tijdens een raid in het Aida Camp door Israelische militairen, drie maanden opgesloten worden zonder te weten waarom en tegelijk je eindexamens missen,… Elk vertellen ze hun verhaal, niet één keer, twee keer maar onnoemelijk veel. Het lijkt de enige waar ze hoop uit halen: dat wij luisteren, hen gehoor geven, naast hen staan en even proberen het leven samen op te nemen waarin ze leven om het daarna aan de wereld te vertellen. Ongelooflijk warme mensen in ondenkbaar kille situaties…
Net deze mensen worden buiten Aida Camp gezien als gevaarlijke terroristen, extremisten of aggressieve stenengooiers waartegen Israel zich moet beschermen. Noem me naief, maar dit is regelrechte bullshit. Is het niet logischer na te denken over de wortels van het probleem? Om te graven in het waarom van het gooien met stenen? In de onvoorstelbare disproportionnaliteit en willekeur van het geweld dat Israelische soldaten gebruiken om hun machtspositie te versterken? Volwassenen, kinderen, tieners,… zonder enige schaamte worden ze gearresteerd, neer- of doodgeschoten. Enige reactie hierop wordt veroordeeld of gezien als aanleiding voor Israel om zichzelf te verdedigen terwijl zij degenen zijn die de agressie veroorzaakten? Moeten de mensen hier dan gewoon toekijken en dit aanvaarden?! Of kunnen we eindelijk het woord self-defense op een correcte manier toepassen?!
Ondanks hoe nutteloos ik me hier voel – surrounded by heroes – of hoe moeilijk het leven hier is en hoe hard de feiten waren vandaag, ik wil op dit moment nergens anders zijn dan bij de mensen in Aida Bethlehem. En verwijt me gerust dat ik partij kies of maar één kant zie, maar weet wel dat “neutraliteit” dit conflict – en dus de dagelijkse realiteit in Aida – nooit zal stoppen. Integendeel…
