Ik heb mezelf al lang de vraag gesteld waarom mensen tegen de multiculturele samenleving zijn. Op zoek naar het antwoord wilde ik mij in het hol van de leeuw wagen. Dinsdag 19 januari 2010 was het dan zover. In de Antwerpse bibliotheek Permeke stelde de auteur Wim Van Rooy zijn boek “De malaise van de multiculturaliteit” voor.

Van Rooy is zelf lang bij de linkse intellectuelen geweest. Ooit was hij volgens eigen zeggen hippie. Ooit stond hij achter de multiculturele samenleving. Maar tegenwoordig is hij overtuigend tegen. En hij is boos. Heel boos zelfs. Geregeld spatten de vonken tijdens de lezing in het rond. Het overwegend witte publiek knikt soms bescheiden. Een enkeling durft nu en dan met zijn hoofd te schudden.

Ik probeer Van Rooys gedachtegang te volgen. Ja, het is zijn gedachte. Rationeel kan ik het volgen. Maar het voelt voor mij echt niet goed. Al helemaal niet wanneer Van Rooy fulmineert tegen de hoofddoek: “Ooit zij iemand: ‘Iedere hoofddoek is een Islamitische vlag op westerse bodem, een kleine verovering van het westen!’ Ik kan die gedachte volgen!” De man haalt nog enkele voorbeelden aan. Totdat een twintiger opmerkt: “Meneer, vindt u uzelf niet een lakkei van Bush?”

De avond eindigt met een gesprek tussen de auteur en de toeschouwers. Doorheen het gesprek stijgt de spanning. Alle woorden die door het auditorium klinken getuigen van angst voor de islam. “Meneer, hoe we moeten we het proces van islamisering stopzetten? Wat kunnen we ertegen beginnen? Ik ben bang. Vreselijk bang!” Van Rooy antwoordt dat we grenzen moeten stellen. Er volgen weer bange opmerkingen. Ook over de allochtone macho’s rond de Rooseveltplaats: “Als vrouw kun je daar niet meer veilig over straat lopen!”

Een andere vrouw merkt op dat het publiek anti-multicultureel en anti-islamitisch eensgezind is. Ik krijg het ervan, doe mijn jas aan en sta op. Ik kan het niet nalaten om iets richting de jaknikkers te zeggen: “Mensen, ik ben het hier niet mee eens. Ik ga op café!” De helft van de zaal staat ineens ook op.

Even later op café smaakt het bier bitter. Ik herhaal in gedachten mijn vraag: waarom zijn mensen tegen de multiculturele samenleving? Ik denk aan de lezing. Aan Van Rooy. Aan de bange jaknikkende toeschouwers. Aan hun opmerkingen. De angst voor het andere was voelbaar. Maar een antwoord op mijn vraag? Nee. Een antwoord heb ik hier niet gevonden.

Een bitterzoete beslama,

Hakim