Een goed deel van de Belgische nutsbedrijven is in handen van de Fransen, Amerikanen en andere. Als het om 14% Chinese investeringen gaat, nog altijd een communistisch lande, dan staan alle haren recht, om van het Gele Gevaar uit vroegere tijden nog niet te spreken.

Dat Wim Delvoye en de ‘cultuur’ in De Afspraak de deal met Chinezen moet verdedigen  is op zich al een statement. Misschien kan de tendensieuze vragensteller Bert Schols ook Jan Bucquoy eens uitnodigen, nu deze in het kader van een kunstproject Frieten heeft mogen bakken in Shangai en z’n beroemde “olie op doek” heeft mogen illustreren. China kan de Belgische kunst best smaken, maar België, linksen en progressieven incluis staan samen verenigd tegenover een Chinese participatie.

China is een van de weinige grote mogendheden die in het verleden nooit andere landen bezet hebben, die geen vloot hadden om de wereld te overheersen en die geen oorlogen hebben gevoerd.

Door na WO2 een Communistisch regime te installeren, door tijdig zich van de Sovjetunie in verval te distantiëren, door gecontroleerd marktwerking toe te laten, komt China nu, met haar met spaargelden van de eigen bevolking gecumuleerd vermogen ook op de wereldmarkt, als partner, met in dit geval het ‘elektrische internet’ als doel, gestoeld op groene energie.

Dat nu de ‘progressieven’ en andere vuur spuwen tegen de Draak en China, en dat het aan de gemeenten, Tobback voorop, moet liggen om de communistische partner een plaats te geven in het Belgische energienetwerk is tekenend voor de malaise bij Vlaams links. Waar is de tijd dat Tobback nog voor de TGV ging liggen, die door de regering Dehaene beslist was?

En als het nu zo is dat er kapitaal dient aangetrokken en de markt bevraagd, dan is de wensdroom of het ideale geen alternatief, dan dient gekeken welk de beste alternatieven in de huidige situatie zijn en wat dan de aangewezen keuze is.

Als bij de aanbieders het communistische China een partner kan worden omdat ze ondermeer het meeste geld op tafel leggen, is het dan geen argument en plus dat de socialistische traditie, de communistische partij, haar regering en haar leger, actief participeren. Nu zijn het juist deze elementen die door de ‘anti-communisten’ van Agalev, de Holslags, de Tommeleins gebruikt worden, nu ook al in brieven van de Staatsveiligheid, om de ‘deal’ onderuit te halen. De keuze voor China is geen keuze tussen de minst slechte alternatieven, maar een toekomstgerichte keuze in een geopolitieke context.

Is het Chinese bedrijf in haar globale doelstelling niet bezig aan een wereldnetwerk, zoals internet, maar nu voor electriciteit tussen plaatsen waar groene energie kan aangeboord om ze te leiden naar streken zonder groene energie. Zou men niet meer moeten zoeken naar partners als China, ook in andere domeinen, om een alternatief te bieden voor de slaafse volgzaamheid tav Franse, Amerikaanse en Duitse haaien die nu al grote delen van Belgische energie en andere markten (willen) beheersen.

Zou het een oude ‘maoïstische’ partij als de PVDA/PTB niet sieren om ook de communistische China op haar waarde te nemen en niet mee te roepen in een koor tav van een beslissing die hoe dan ook nu zal genomen worden.

“Wij willen volledige transparantie, en eisen rechtstreeks verkozen burgers in de raad van bestuur, afgevaardigden van de werknemers en onafhankelijke bestuurders uit bijvoorbeeld energiecoöperaties en milieu- en consumentenorganisaties. Op die manier krijgen we als samenleving echt greep op het stroomnet.” zo stelt Tom de Meester in z’n (partij?)standpunt op de PVDA-site maar dan moet de PVDA zich wel eerst sterker kunnen maken, in Vlaanderen ook. Zulk een standpunt in de huidige situatie is ‘idealisme’ en een ontlopen van verantwoordelijkheden, het is opteren voor een keuze tussen alternatieven die (nog niet) aan de orde zijn.

“Alle gemeenten in Vlaanderen, verenig u”, zou Marx gezegd hebben.