Agadamgorodok is een [imaginaire] stad in Rusland. En een beenhard en tegelijk fluweelzacht boek van schrijver Denis Lapière die onderzoekt hoe mensen verloren zielen worden, en hoe ze dan tot mens of ellendige duivel evolueren.
Het verhaal: hoe verwaarlozing en mentaal martelen van een kind door een hoog-intelligente maar gevoelloze, on-empathische alleenstaande vader, een jongen tot een wrede moordenaar en ontspoorde manager (in dienst van de keiharde overheid) kan maken: Speracedes (een naam die verwijst naar het verlies van hoop). Hij perverteert zijn verlangen naar liefde en erotiek met de moordzucht en hoogmoed die in hem huist.
Maar het scenario brengt ook hoe een jongen met gelijkaardig kinderlot, Jules, toch tot een vriendelijke, gezellige, genereuze man opgroeit, weliswaar met een grote arbeidshandicap, omdat hij door een vriendelijke oude geleerde werd opgevangen en opgevoed. Omdat hij leerde dromen en met verbeeldingskracht het mooie leerde aanbidden, en boeken leerde kennen. En omdat hij blijft geloven in erotische Liefde en sterke vriendschap. Met geduld en creativiteit.
—
___
Het verhaal illustreert en passant hoe in dictatoriale regimes banale persoonlijkheden, ook juist behept met zware mentale afwijkingen vaak hoog opklimmen, en relatief onschuldige mensen beschadigen. Of: hoe democratie en Rechtsstaat je bijna ongemerkt grondig beschermen.
De tekeningen van Pierry Bailli maken de these van de scenarist duidelijk, en met verve: domme wreedheid en armoede, kou, gevaar, eenzaamheid, tegenslag en zielenpijn: je bestrijdt ze met literatuur, poëzie, fantasie en Liefde.
Een geraffineerde hervertelling over de eeuwige strijd tussen goed en kwaad, waar het happy end er wel is, maar zoals in de werkelijkheid meestal, toch ook relatief blijft.
2003, Dupuis.