Eind november hield de ACV Voeding en Diensten zijn statutair congres. In de actualiteitsresoluties werd de huidige sociaaleconomische en politieke actualiteit aan een kritische blik onderworpen (redactie).
In resolutie 1 stelt de centrale dat zij “gelooft in de meerwaarde van het sociaal overleg” en dus “expliciet vragende partij (is) voor het sluiten van een interprofessioneel akkoord 2013-2014. Wij weigeren echter een akkoord te sluiten tegen om het even welke prijs.
Bij gebrek aan een verbetering van de koopkracht, moet dit akkoord in de eerste plaats volgende maatregelen omvatten:
- een verhoging van de brutominimumlonen;
- sterkere investeringen in opleidingen, innovatie en duurzame werkgelegenheid;
- vrijwaring en verbetering van de kwaliteit van de arbeid en de loopbanen;
- geen toename van de flexibiliteit.”
In resolutie 8 stelt de Centrale vast dat er veel kritiek is op brugpensioen, vervroegd pensioen en de pensioenleeftijd. Maar, “ Nu is langer werken niet alleen een kwestie van willen maar vooral ook van kunnen. Zolang de werkgelegenheidsplannen voor oudere werknemers niet meer mogelijkheden bieden om van een zware job naar een lichtere job over te stappen, aanvaardt ACV Voeding en Diensten niet dat de rechten mbt de landingsbanen en het (brug)pensioen van werknemers opnieuw uitgehold worden.”
In resoluties 12 en 13 stelt de Centrale heel wat vragen bij de huidige ontwikkeling in Europa en de impact die dat heeft op het beleid van de lidstaten.
“12. ACV Voeding en Diensten eist met klem een rechtvaardig, sociaal Europa die naam waardig. We weigeren mee te gaan in een neoliberaal discours waarin men asociaal, angstvallig en ondoordacht te werk gaat. Europa verleent slechts steun aan lidstaten in nood via het dwingen tot zware en onleefbare saneringsprogramma’s. Eens te meer bewijst dit zware sociale gevolgen met zich mee te dragen, de collectieve diensten te ontwrichten en onderlinge solidariteit lam te leggen.”
“13. ACV Voeding en Diensten eist een evenwichtiger Belgisch hervormingsbeleid, dat door Europese druk dreigt herleid te worden tot een eenzijdig saneringsmodel. (…) Daarom roepen wij op om tot doordachte fiscale hervormingen te komen, meer te investeren in collectieve diensten en te richten op duurzame en ecologisch verantwoorde groei via innovatie en herverdeling van de rijkdom. De invoering van een minimumloon in elke lidstaat zou een eerste stap kunnen zijn.”
In resolutie 17 stelt de Centrale een aantal voorafgaandelijke eisen aan de doorvoering van de Zesde staatshervorming.
“17. (…) ACV Voeding en Diensten eist echter voor de uitvoering van deze staatshervorming dat
– een nationale en solidaire sociale zekerheid gewaarborgd blijft;
– de middelen voor de sociale zekerheid die overgeheveld zijn naar de gewesten en de gemeenschappen uit hun algemene begroting gehouden worden en door de sociale partners beheerd worden;
– het sociaal overleg het voorrecht van de nationale sociale partners blijft ;
– de bevoegdheden in overleg met de sociale partners worden overgeheveld zonder dat de werknemers benadeeld worden.”
In resolutie 20 klaagt de Centrale de onrechtvaardige fiscaliteit aan en pleit voor een vermogensbelasting.
“20. De belastingen op inkomsten uit arbeid zijn in ons land niet in verhouding tot de lasten op andere inkomsten. (…) In het kader van een rechtvaardiger fiscaliteit pleiten wij voor een vermogensbelasting. België is immers een fiscaal paradijs voor grote vermogens. Dit bewijst de immigratie van rijke Nederlanders en Fransen. . Hiertoe is in de eerste plaats een vermogenskadaster nodig. Wij willen verder dat er een grondig debat gevoerd wordt over welke methode het best wordt gevolgd om grote vermogens te belasten.”
In resolutie 24 maakt de Centrale een aantal pertinente vaststellingen over de Begroting 2013.
“24. (…) – de bedrijven en grootbeleggers de besparingsdans ontspringen; – de inspanningen voor de relance, de werkgelegenheid en het herstel van de competitiviteit vooral van de werknemers moeten komen; – de verbeteringen voor de laagstbetaalde werknemers zeer beperkt blijven; – dat werkgelegenheid en concurrentiekracht worden herleid tot een kwestie van loonkost en flexibiliteit, terwijl aan de werkgevers geen inspanningen worden gevraagd.”
De laatste resolutie 25 gaat over de verhouding tot de politiek. Het is overduidelijk dat de Centrale grote problemen heeft met de eenzijdige band van de christelijke arbeidersbeweging met de CD&V. Maar die ergernis wordt spijtig genoeg niet zo duidelijk geformuleerd. En bovendien is het probleem van het ACV met de politiek niet enkel een probleem met de CD&V maar met ‘de nieuwe volkspartij’ N-VA. En wie een beetje de politiek volgt weet dat de er binnen CD&V nog steeds heel wat voorstanders van een (hernieuwd) kartel met de N-VA rondlopen. Met het oog op het verkiezingsjaar (regionaal, federaal en Europees) doet het ACV, en dus ook ACV voeding en Diensten, er goed aan, om duidelijk positie te kiezen tegenover de samenwerking tussen CD&V en N-VA.
“25. Van de ledenbijdragen die wij aan het ACV betalen, mag geen enkele euro meer gaan naar propaganda van politiekers die standpunten innemen die haaks staan op de standpunten van het ACV. Dit impliceert tevens dat geen enkele euro van onze ledenbijdrage mag gaan naar deelorganisaties die op één of andere manier politiekers ondersteunen die standpunten verdedigen tegen onze belangen.”
Alsof het ACV op een of andere manier rechtstreeks bepaalde politiekers of politieke partijen financieel zou steunen. Dat doet het ACV natuurlijk niet. Maar het ACV maakt wel deel uit van het ACW. En voor het ACW is er nog steeds de bevoorrechte band met de CD&V. Het zijn nog steeds enkel politici van CD&V die door het ACW expliciet worden gesteund en die rond verkiezingstijd de pagina’s van onze Visie vullen. Misschien moet Visie zijn bladzijden is vullen met de koppen van politici van welke partij ook, maar die echt onze doelstellingen verdedigen.
