ACV onderhoudt al
jaren een stevige samenwerking met ACFTU,  All China Federation of Trade Unions, de Chinese
vakbondskoepel.  Die dateert al van de
tijd toen het ACV aangesloten bij het WVA, het Wereldverbond van de
Arbeid.  Toen  ACFTU in het WVA de partner zag die het niet
had aan het IVVV,  het toenmalige Internationaal
Verbond van Vrije Vakverenigingen.   Het
IVVV haalde door de band immers de neus op voor het  Chinese vakbondswezen.  Het zag het ACFTU en zijn deelorganisaties
niet als echte vakbonden, maar als verlengarmen van de partij, die moesten bewaken
dat de Chinese werknemers braaf hun bijdrage zouden blijven leveren aan de
planmatige doelstellingen van de partij. 
Terwijl het ACFTU zich altijd meer respectvol wist benaderd vanuit het
ACV en het WAV.  Niet kritiekloos.  Wel met het nodige inlevingsvermogen in de
moeilijke positie van de Chinese vakbond in een eenpartijstelsel .  En met waardering voor die moeizame zoektocht
van het Chinese syndicalisme naar een vernieuwde plaats in een nieuw economisch
groeimodel, dat spectaculair zijn intrede heeft gedaan in de
globalisering.  Dat partnerschap met het
ACV bleef bestaan na de samensmelting in 2006 van het IVVV en  het WVA tot het Internationaal Verbond van
Vakverenigingen, het IVV.  Meer nog, met
de jaren werd het intenser. Niet in het minst omwille van de centrale rol die
het ACV blijft vervullen in het internationale syndicalisme. Met op dit
ogenblik erevoorzitter Luc Cortebeeck zowel vicevoorzitter van het IVV als
eerste woordvoerder van de werknemersgroep bij de Internationale
Arbeidsconferentie.  En voorzitter Marc
Leemans als woordvoerder van de werknemersgroep in de belangrijke Commissie voor
de Toepassing van de Normen van de Internationale Arbeidsconferentie.  

ACFTU zag in en had
aan het ACV een steunpunt om gaandeweg meer erkenning te krijgen in het internationale
syndicalisme en de Internationale Arbeidsconferentie. Al zag je ook hoe ze via
het ACV trachtten te leren van Westerse modellen van sociale dialoog, sociale
bescherming en syndicalisme.   Om dan de elementen die ze meest bruikbaar
achtten in te passen in hun eigen ontwikkelingsmodel.  Je zag die samenwerking jaar na jaar intenser
worden.  Het leidde niet zo lang geleden nog
tot een high level studiebezoek van
ACFTU aan het ACV in oktober2012.

Gaandeweg werd het
echter meer dan eenrichtingsverkeer.  
Door de sterkere plaats die de Chinese economie begon in te nemen in de
mondialisering, kregen we op drie andere manieren te maken met China.  In België door een toenemend aantal Chinese
investeringen, met Volvo als uitschieter. 
In China zelf door een groeiend aantal investeringen van Belgische
bedrijven in China.  En ten derde kwamen
we, samen met Wereldsolidariteit, China almaar meer tegen in onze Noord-Zuid-samenwerking,  op het Afrikaanse terrein nog het meest.  Waardoor het ACV de laatste jaren ook een
echte Chinawerking  is gaan uitbouwen,  samen met zijn beroepscentrales.  Die laatsten kwamen China ook almaar frequenter
tegen ivia hun internationale koepels (de Global Unions).

 Van daaruit groeide langzaam ook de idee eens
een studiebezoek te organiseren in de andere richting, met een gemengde
delegatie van confederatie, beroepscentrales en gewestelijke verbonden.  Formule: iedere deelnemer betaalt de eigen
reis- en verblijfskosten; en ACFTU was bereid ons te helpen om de reis in China
zo boeiend mogelijk te maken.   Al kreeg
het recentelijk een andere wending: ACFTU bood –  in het verlengde van de steviger worden
samenwerking – aan gastheer te zijn.   Ze
zouden het programma in China zelf in handen te nemen en financieren, zij het
maximaal rekening houdend met de interesses van het ACV.  Zodat slechts de reiskosten resten.

En zo komt dat het ACV
met een select gezelschap op 6 april afreisde naar het verre China, voor een
10-daags studiebezoek.  Te kort om het
land echt te kunnen doorgronden.  Maar ruim
gecompenseerd door de mogelijkheid die ACFTU biedt om inside te gaan.  In de  bedrijven. 
In het Chinese syndicalisme ook. 
Daarom wellicht boeiend voor een iets  ruimer publiek op het thuisfront.  En daarom deze blog, om u , dag na dag (een
beetje) mee te nemen op reis.   Al is het niet de klassieke Chinareis.  Maar een route doorheen de nieuwe industriële
groeipolen, langs vooral bedrijven, vakbondskantoren en seminariezalen.   Eerst een
vlucht op Guangzhou, het vroegere Kanton. 
Dan Shenzhen.  Vervolgens Shanghai.  Om dan – via Suszhou – te eindigen in
Beijing.   Geen toeristische trip in de
geschiedenis.  Maar een syndicaal bad in
een merkwaardig bijzonder actueel model van politiek geleide vermarkting,
waarin de vakbeweging binnen dat bijzondere politieke en economische model van
China met vallen en opstaan een eigen plaats zoekt.  Inclusief een plaats op het internationale
syndicale toneel.

À propos, u kunt
onmiddellijk dubbel checken.  Paul
Schoeters van ACV-Bie houdt ook een blog bij, met eigen impressies van de
Chinatrip ( http://china.acv-industrie-mechelen.be/#category4).

Morgen meer.  Over onze eerste stopplaats: Guangzhou ofte
Kanton.