Ik vergat iets belangrijk te schrijven in deel 2.

Toen Natalia en Bent Van Looy kritische commentaar gaven op Yana en haar vroegen wie het nummer gekozen had dat zij gebracht had, begon ze met haperende stem even heen en weer te kijken om dan te eindigen bij  haar coach Bart en vervolgens als een klein onzeker kind te zeggen… “ik”. Haar houding, haar blik, het was allemaal van “Bart, mag ik dat hier eigenlijk wel zeggen?” Misschien was het niet eens waar en had Bart het nummer gekozen – zo leek het wel – en vond ze dat ze hem diende te beschermen. Of ze was gewoon bang om daarover eerlijk te zijn.

Het is “dat” wat ik eerder schreef.Die symptomen zie je ook bij volgelingen in een secte. Ze verliezen zichzelf en zijn bang.Ik kan me voorstellen dat lezers zeggen dat ik het nu echt te ver ga zoeken.

The Voice is natuurlijk geen secte, maar er gebeuren dingen die eigen zijn aan een secte,en dan is het logisch dat ik de vergelijking maak.

Tot zover.

Bert Degrauwe