Op zich is het aanmeldingssysteem beter dan de lange wachtrijen aan de scholen. Een nachtje kamperen voor de schoolpoort behoort (voorgoed) tot de verleden tijd. Toch werkt dit systeem discriminerend.

De meeste scholen hanteren als criteria afstand en snelheid van aanmelding. Om tegemoet te komen aan ouders zonder internetverbinding worden aanmeldpunten ingericht. De vraag is dan nog maar of er voldoende begeleiders aanwezig zijn om je snel aan te melden. Gegeerde scholen – zoals Pulhof – geven aan dat ze op 16 februari om 14u10 al volledig vol zitten. Survival of the fastest dus.

Ook afstand is een twijfelachtig criterium. Je zal maar in een kansarme buurt wonen. Ouders uit de middenklasse sturen hun kind liever niet naar de concentratieschool in de buurt. Zo krijgt men met dit aanmeldingssysteem nog steeds “witte” scholen in de Zurenborg en “zwarte” in Antwerpen-Noord.

Natuurlijk is er ook een sociaal luik. Scholen kunnen aangeven hoeveel plaatsen ze voorzien voor GOK-leerlingen. Men vergeet hierbij dat scholen dit criterium kunnen gebruiken om bepaalde categorieën leerlingen te weren. De tegenstelling tussen “zwakke” en “sterke” scholen wordt hierdoor nog verscherpt.

Het systeem is een verbetering ten opzichte van vroeger. Laat dat duidelijk zijn. Maar het is ook een gemiste kans. Men had dit systeem kunnen gebruiken om leerlingen meer evenwichtig te spreiden over de scholen. Dit kan relatief eenvoudig via toewijzingen op basis van de samenstelling van buurten en de stad als geheel.

Een beknotting van de keuzevrijheid? Scholen en ouders zijn vurig pleitbezorger van die keuzevrijheid. Ik vraag me af wiens vrijheid wordt gediend. Niet die van de kansarme in de achtergestelde buurt, dat is klaar. Ook niet die van de stad Antwerpen op termijn.

Telkens opnieuw wijzen studies er op dat ons onderwijssysteem het meest ongelijke is van Europa. In de steden wordt dit nog verscherpt. Het wordt dringend tijd dat beleidsmakers instrumenten die voor handen liggen gebruiken om hier iets aan te doen.