Ik ben zelf ooit geadopteerd uit India en merk dat wij, geadopteerden en mulatten met een andere huidskleur, voor buitenlander worden aanzien in het straatbeeld. Ne ‘vremde’, gene van hier, gene van ons. Dat is niemands fout, want ons uiterlijk communiceert naar buiten toe dat we niet van hier zijn. Terwijl we van binnen wit zijn (zo voelt dat aan). ‘Ik ben een bounty,’  zou je kunnen zeggen. Wit van binnen en donker van buiten. Metaforisch gesproken. Zoals er zoveel bounties rondlopen tegenwoordig, kan je op basis van het uiterlijk dus niet zomaar besluiten dat ze ‘ne vreemde’ zijn of ‘gene van ons’. Er zijn veel Vlaamse bounties die hier zijn en zich op en top Vlaming voelen. Zo zijn er ook blanke Polen die er in het straatbeeld langs de buitenkant als ‘iemand van ons’ of ‘nen echte Vlaming’ uitzien, maar van binnen Pools zijn en zich zelfs vaak meer met hun thuisland verbonden voelen en hun eigen taal dan met Vlamingen. Terwijl geadopteerden en mulatten zich met Vlamingen verbonden voelen. Als één van hen. Toch worden de Polen eerder onder de onzen gerekend dan de ‘bounties’, omdat deze blank zijn. Men zou dat de mensen bijgevolg toch duidelijk moeten maken dat het uiterlijk je bijgevolg niet kan vertellen of je een Vlaming bent of niet. Het is je innerlijk, dat je onderscheidt. En dat is onzichtbaar totdat je elkaar beter leert kennen. En daar moet je elk individu apart op beoordelen. Vandaar dat we in media en politiek in het identeitsdebat ook meer aandacht vragen voor ‘de bounties’ onder ons. De mulatten en de geadopteerden, die zich van binnen Vlaming voelen, maar van buiten in het straatbeeld voor vreemde worden aanzien, als ‘niet van ons’. Om mensen daarvoor te sensibiliseren, voor deze groep mensen. Omdat wij blanke Vlamingen als ‘ons volk’ beschouwen, verwachten wij van hen dat zij ons als één van hen zien.  Door de internationale ontmoetingen zijn er meer en meer mensen die zich vanbinnen gemengd voelen of wit van binnen zijn en donker van buiten of andersom. Zij voelen zich niet volledig thuis in de huidige vakjes waarin ze worden geplaatst binnen het identiteitsdebat in Vlaanderen. Bij hen gaat het niet om ‘geïntegreerd zijn’ of ‘aangepast zijn’. Zij voelen zich eerder op een niveau van ‘zijn’ Vlamingen onder de Vlamingen.  Daarom pleit ik er hiervoor dat geadopteerden en mulatten ook aan bod komen in het identiteitsdebat in Vlaanderen opdat mensen inzien dat je niet zomaar op basis van het uiterlijk kan weten of iemand een echte Belg is of echte Vlaming of wat dan ook. Wij erkennen ons niet in het identiteitsdebat waar het gaat over cultuurverschillen en Islamkritiek. Wij behoren tot de Vlaamse cultuur en de Vlaamse gemeenschap en wensen dat er ook meer oog is voor voor de identiteit van mensen zoals wij die er van buiten als buitenlander uitzien, maar van binnen ons een binnenlander voelen. De Vlamingen, Belgen of Europeanen zijn mijn volk voor mij, niet de Indiërs, ookal zegt mijn uiterlijk iets anders. (alhoewel ik me wereldburger voel) Feit is: het zou dan ook leuk zijn dat Vlamingen en Europeanen ons ook zien als één van hen.  Als je kan, deel dan deze tekst zoveel mogelijk, met vermelding van de auteur om copyrightredenen. Zodat mensen er zich bewust van worden dat er niet enkel mannen zijn die zich in een vrouwenlichaam voelen of andersom in het genderdebat. Er zijn ook donkere mensen die zich van binnen wit voelen en er zijn ook witte mensen die zich van binnen donker voelen in deze wereld. En zij roepen om aanvaard te worden als één van hen in hun gemeenschap. De zogenaamde bounties onder ons. (metaforisch gesproken).

Stel je een blonde blanke jongen voor die al zeer jong geadopteerd wordt in India door een Indische familie. De Indische familie voedt hem op volgens Indische tradities, met Hindi als moedertaal, waardoor de jonge man zich doorheen zijn opgroeiende leven compleet  Indiër voelt onder de Indiërs. Hij voelt zich loyaal aan India en heeft geen enkele psychologische en sociale band met het Westen. Het enige wat hij opmerkt is dat hij er anders uitziet langs de buitenkant dan de andere Indiërs en dat hij daarom moeilijk ten volle aanvaard wordt door zijn gemeenschap als één van hen. Alhoewel hij hen als zijn volk beschouwt.  Door zijn familie en de mensen die hij kent wordt hij aanvaardt als hun eigen kind, hun broer, zoon of echtgenoot. Maar in het straatbeeld wordt hij abusievelijk aanzien voor ‘Westers’ en niet van hier. (India).

Ikzelf, die geadopteerd ben in Vlaanderen en een Indisch uiterlijk heb, voel mij om diezelfde reden compleet echt Vlaming. Ik ben in een Vlaams gezin opgegroeid van kindsbeen af. Ik heb het Nederlands als moedertaal. Bijna al mijn vriendjes waren blank en Vlaams. Ik, als donkerhuidige met een Indisch uiterlijk, ben psychisch en sociaal volledig Vlaming. Ik heb geen enkele band met India. En toch zien sommigen mij als buitenlander. Als ‘gene van hier’. Door mijn uiterlijk. En in een land waar het thema ‘identiteit’ hoog op de politieke agenda staat, wilde ik vermelden dat wij, geadopteerden en mulatten, op een niveau van ‘zijn’  onzelf Vlaming onder de Vlamingen voelen. En we willen mensen daar meer bewust van maken. Dat er ook zogenaamde bounties zijn in Vlaanderen die niet tot een andere culturele groep behoren dan tot de Vlaamse.

Dit fenomeen, dat ook leeft in ons land, en meer en meer opgeldt doet in de wereld door de toenemende internationale ontmoetingen, wilde ik hier even onder de aandacht brengen.

Maarten Vergucht