Heel sterk voel ik me aangesproken door de alarmkreet die Caroline Copers van het ABVV slaakt aangaande de toekomst van onze regio. (gepubliceerd in De Morgen van 7/11)
Zelf ben ik een voorzitter van een plaatselijke ACW-afdeling ,zoals er een paar honderd in Vlaanderen bestaan. Ik ben me ervan bewust dat mijn relatief gewicht in de christelijke arbeidersbeweging kan gesymboliseerd worden met een cijfertje na de komma ,toch herken ik de frustratie van deze vakbondsvrouw en wil ik reageren.
De arbeidersbewegingen hebben van oudsher een structurele band met politieke partijen als de SP-a en de CD&V. Te Aalst werden de militanten van het ABVV in hun hemd gezet, ze waren strijdend aanwezig maar moeten toekijken hoe plaatselijke partijmensen toch hun zin, tegen de doelstelling van de arbeidersbeweging, deden. Een gevoelen dat me regelmatig beklemt als ik zie dat de zogenaamde ACW-mandatarissen uitspraken doen die niet stroken met de wens van mijn beweging, dit meestal in het kader van het “ hoger” partijbelang. Ook in Aalst zullen er binnen de CD&V zeker personen zijn die het vertrouwen hebben van de christelijke arbeidersbeweging en geruisloos in deze coalitie met Van Overmeire stappen.
Moeten we als middenvelders niet hoogdringend veranderen van strategie en ons onafhankelijk opstellen ten aanzien van de partijpolitiek en onze rol van sociale beweging ongebonden ter harte nemen.
We mogen zeker niet veralgemenen binnen mijn kennissenkring van de SP-a en de linkerzijde van de christendemocratie ken ik voorbeelden van politiek gemandateerden die echt WEL aan onze kant staan, we moeten echter ook buiten onze eigen kring kijken en vaststellen dat GROEN en de PVDA ook onze natuurlijke partners zijn in een strijd voor een warm en sociaal Vlaanderen.