Mensen,

Ook al is de geest die ons dorp bezielt een hele andere dan welke er huist in de mastodontische gebouwen om ons heen, toch hebben we hier onze eigen lome dagelijksheid. We zijn allemaal broeders, we doen ons werk of we liggen in de zon. Pas als de avond valt kan het echt magisch worden.

Gisteren kwam ik terug van een rustgevende wandeling naar het koninklijk paleis toen ik zag hoe het kamp begon te borrelen. Er kwamen mensen vrolijk uit de straatjes stampen. “Naar het parlement! Naar het parlement!”

De politie had kennelijk niet naar de twitterthermometer van onze vriend Robert gekeken, want ze waren er niet op voorbereid. Er zijn nergens agenten te zien terwijl we door de luxe straten richting de Cortes lopen. Vorige keer stonden ze in oproertenue een klein groepje betogers de weg te versperren. Nu zijn we een aanzwellende massa en we lopen rustig door. ‘Hoever laten ze ons komen?’ vraag ik me af. Daar is het parlement al.

Ze staan op de hoek van de moderne aanbouw van de Cortes, ze hebben ternauwernood de zij-ingang gedekt. Het zijn er maar een handvol, achter ze zijn net in allerhaast een paar busjes met versterking gearriveerd. De slogans van de massa donderen door de straten. ‘Revolutie met vrolijkheid!’, wordt er gescandeerd.

De massa komt pas tot stilstand als ze de tenen van de zes politieagenten raken die de eerste linie vormen. En dan heb ik toch wel een bewondering voor die jongens als ik zie hoe ze rigoureus hun cool behouden. Vooral de commandant, een grijzende heer van in de vijftig met een serieuze bril en even serieuze grimas kan mijn sympathie wegdragen. Hij heeft de zaak onder controle. Hij straalt vertrouwen uit, zowel naar zijn mannen als naar de betogers.

Het duurt even dat de mensen staan te zingen, daarna gaan ze zitten en zingen ze vrolijk verder. Het is de massa, ze zijn blij en ze zijn één. Ze hebben iets tegen politici en bankiers, maar niet tegen de politie. Dat zijn onze broeders. Als iemand probeert om iets intimiderends te schreeuwen wordt hij vaderlijk door de massa op de vingers getikt.

Maar de massa blijft een beest. “We willen passeren! We willen passeren! Vanavond assemblee in het parlement!” En als het enthousiasme dan stijgt en er komt beweging in de massa, dan gaan ze ook. De agenten doen hun helmen op. De politieketting spant, en op dat moment lijkt de massa zich ineens collectief te beseffen wat er zou kunnen gebeuren, en of dat wel strookt met haar vreedzame principes. Ze houdt zich in, ze trekt zich terug, de mensen gaan weer zitten.

Het werd een feestelijke avond. Er stromen steeds meer mensen toe, de kameraden van Audiovisuales zorgen voor de livestream. De gewone Algemene Vergadering is afgelast omdat iedereen aan het protesteren is. Dus wordt er een geïmproviseerde assemblee gehouden van slogans en gezang met af en toe een passionele toespraak. Symbolisch is die van de man die inmiddels omgedoopt is tot de opa van de revolutie. Dezelfde man die zijn kameraden in de Noodassemblee onder de regen had aangevuurd om door te gaan.

Dat doet hij nu weer. “Dit is allemaal begonnen in ’39! Het zijn nog steeds de mannen van Franco die de instituties bezetten! Ze moeten gaan! We moeten de strijd van de jongeren steunen!” De massa gaat plat. “Het verenigde volk wordt nooit verslagen!” en “Het verenigde volk werkt zonder partijen!” Er zijn altijd twee simultaanvertalers voor doven en slechthorenden actief. Het is prachtig om te zien hoe ze erbij staan te swingen terwijl ze met vloeiende gestes de slogans vertalen.

De politie is helemaal op zijn gemak. Er klinkt een vloedgolf van gejuich als ze het bevel krijgen om hun helmen af te zetten. “Zonder helmen zijn jullie een heel stuk knapper!” scandeert het publiek. De agenten breken formatie. Ze beginnen lachend onder elkaar te smoezen. “Jullie zijn met ons! En dat weten jullie best!”

Het hangt in de lucht. Het kan. Misschien niet vanavond. Maar het kan. “Dit is nog maar het begin!” wordt er geschreeuwd. We kunnen hem slechten, de laatste muur die ons nog rest. Niet met geweld, maar met beschaving.

De ware helden van de avond zijn de kameraden van Alimentatie. Ze rennen af en aan vanuit Sol met water en met kisten vol broodjes, koekjes en fruit. Ze hebben zelfs een salade voorbereid. Naast mij zet iemand zijn handen aan zijn mond: “Kan iemand even de sla doorgeven!”

En ja hoor. Daar komt ie. Over al die hoofden stroomt de teil met salade naar ons toe.

“Bedankt, kameraden!”

Het is weer een magische avond in Madrid. En ik ben blij dat ik later in de eerste linie Alicia tegen kom, die het plichtsgetrouw allemaal vastlegt. Maar niet tot het eind. Ze moet voor middernacht weer thuis zijn. “Morgen heb ik school.”

Om middernacht wordt er een minuut stilte in acht genomen. Weer een moment van machtsvertoon en discipline. Aan het einde gejuich en gezang: “Ook de politie deed met ons mee!”

Ik groet jullie. Het nieuws van vanochtend is dat er een betoging voor het congres van Valencia uit elkaar geslagen is. Er wordt gesproken over 15 arrestaties en 4 lichtgewonden. Later meer.

Groeten,
Oscar

Lees mijn complete verslag van de Spaanse Revolutie op www.spaanserevolutie.wordpress.com