65 jaar Nakba
Vriendschappelijke relaties met Israël afbouwen
Op 15 mei, de dag nadat Ben Goerion in 1948 de staat Israël uitriep, gedenken Palestijnen de Nakba, de ramp. Palestijnen gedenken de etnische zuivering van meer dan 750.000 Palestijnen. In de officiële Israëlische geschiedschrijving wordt deze gebeurtenis verdonkeremaand. De actualiteit van deze gebeurtenis is dat Israël tot op de dag van vandaag doorgegaan is met zijn politiek van discriminatie en annexatie. Om die reden moeten België en Europa hun vriendschappelijke relaties met Israël afbouwen.
Op 16 april sprak Shimon Peres op de viering van de Israëlische onafhankelijkheid (volgens de joodse kalender) met geen woord over het leed dat de staat Israël Palestijnen heeft aangedaan. De officiële joodse versie van de gebeurtenissen in 1948/49 is dat Israël na 14 mei 1948 werd aangevallen door de omringende Arabische landen. Ondergronds was echter vanaf december 1947 een andere operatie aan de gang: de etnische zuivering van het grondgebied van Palestijnen. Palestijnen werden uit hun huizen verdreven. Daarna werden hun huizen vaak vernietigd en werd hun land in beslaggenomen. Op deze manier werden 531 Palestijnse dorpen en 11 stadswijken verwoest. Palestijnen mochten van Israël niet naar hun land terugkeren. De staat Israël is dus met een grootschalige etnische zuivering begonnen. Dit is een misdaad tegen de menselijkheid.
In 1949 had de staat Israël na het beëindigen van de oorlog 78% van de grond in handen, in plaats van de door het VN-verdeelplan toebedeelde 56%. Palestijnse landbouwgronden, fabrieken en onroerend goed – er werd bijzonder veel in beslag genomen zonder enige compensatie.
Na 1949 zijn Palestijnen in Israël tweederangs burgers geworden. Ze hebben gezien hoe allochtonen uit Europa in korte tijd toestroomden in hun land en vervolgens na 1948 de macht kregen. Met de etnische zuivering voltrok zich het rampenscenario: Palestijnen werden vreemdeling in hun eigen land.
Hoewel in de begintijd met het gedwongen vertrek van het Palestijnse volksdeel er te veel land was om door joden te laten bewerken, is de hebzucht nog niet volledig bevredigd. In 1967 werd de Golanhoogte veroverd op Syrië en met uitzondering van een paar dorpen volledig etnisch gezuiverd. Het motief: water. In dezelfde Zesdaagse oorlog veroverde Israël de Westbank en begon het zijn nederzettingenpolitiek. Door het misbruik van de Oslo-kkoorden in 1993 heeft Israël in de zogenaamde C-zones nu zeggenschap over meer dan de helft van de Westbank.
De Nakba, de ramp van 1948/49 is dus niet een gebeurtenis is uit het verleden, maar een gebeurtenis, die nog steeds actueel is.
Palestijnen worden door Israël op alle niveau´s gediscrimineerd.
Er is een grote discriminatie in het toekennen van bouwvergunningen. Vele Palestijnen zijn er niet zeker van of hun huis het volgende jaar er nog staat. Bij grote woningbouwprojecten komen de Palestijnen er niet aan bod, omdat de staat dit uitbesteedt aan joodse organisaties, die alleen voor joden werken. Sinds 1948 waren er in Israël 700 grote woningbouwprojecten – niet een daarvan was toegankelijk voor Palestijnen. In de diefstal van land en het vernietigen van woningen laat Israël zich van zijn misdadige kant zien. In de Westbank staan hele dorpen op de slooplijst. Israël afficheert zich als moderne technologische staat, maar weigert nutsvoorzieningen aan Palestijnse dorpen. De nieuwe wegen op de Westbank mogen niet door Palestijnen gebruikt worden. Er is ernstige discriminatie in tewerkstelling door de Israëlische overheid. Onderwijsvoorzieningen zijn zeer ongelijk verdeeld. Israël controleert en beperkt het handelsverkeer van de Westbank met de omringende landen. In de Gazastrook is de situatie nog veel erger.
Palestijnen die voor hun rechten opkomen en zich politiek engageren kunnen er zeker van zijn, dat ze eens in de gevangenis zullen komen. Op het ogenblik telt 4900 politieke gevangenen. Gearresteerde Palestijnen hebben niet dezelfde rechten als joodse.
Hoe komt het dat Israël Palestijnen niet behandelt als gelijke burgers?
Dat heeft te maken met de grondslag van de staat Israël. De doelstelling van de staat Israël is een ´tehuis te zijn voor joden´. Israël heeft staatkundig heel andere uitgangspunten dan andere Westerse landen. Israël heeft geen grondwet, waarin de rechten van alle burgers gelijk gesteld zijn. De staat Israël dient dus vooral de joodse belangen. Met die grondslag kunnen we Israël moeilijk een democratie noemen.
Veel van het bovenstaande is in de politiek en de media bekend. Toch is er een grote reserve om deze kennis om te zetten in veranderde politieke verhoudingen.
Op 23 oktober vorig jaar keurde het Europees Parlement de vernieuwing van het handelsverdrag met Israël goed.
Begin maart ontving eerste minister Di Rupo de Israëlische president Shimon Peres. Hij bleef beleefd en sprak zijn bezorgdheid uit over de voortgaande politiek van kolonisatie en drong erop aan om het vredesoverleg te hervatten. Deze opstelling is kenmerkend voor Europa en de VS: wel kritiek, maar daar geen consequenties uit trekken.
Het is dringend noodzakelijk dat België en Europa hun vriendschappelijke relaties met de staat Israël afbouwen. Democratische landen hebben niets gemeenschappelijk met een land dat op alle niveaus een groot deel van zijn eigen bevolking structureel discrimineert.
Alleen toenemende druk zal de situatie daar ter plekke kunnen veranderen. Het is een morele plicht voor politici om daaraan bij te dragen.
Palestina Solidariteit
Jart Voortman
