Gisteren, 8 september, was het Bernie’s verjaardag. Ik wil even stilstaan bij senator Bernie Sanders’ unieke verschijning op het politieke toneel in Amerika. Want je zal het maar doen. In een land, zo gedomineerd door hebzucht en corruptie, een progressieve koers proberen varen. Goed zot, zou je denken. En toch. De man doet het al decennialang. Niets revolutionair, geen beleidsplannen waar wij grote ogen bij zouden trekken. Maar wel progressief. Wel pro klimaat. En pro werkende klasse.
Want laat ik duidelijk zijn, dat progressief zijn is uniek in Amerika. Niet hier. Ik denk dat “The Bern” in België heel hartelijk verwelkomd zou worden door de socialisten of de groenen. De communisten zou hij zelf links laten liggen, ondanks het stigma dat aan hem kleeft in Amerika. Ondanks het woord “commie” dat al bijna 40 jaar aan hem gelinkt wordt door zijn iets progressievere ideeën en dromen dan zijn collega-senatoren. Zo links is hij in werkelijkheid niet. Dat hoeft ook niet.
Want hij is wel iemand die bruggen bouwt, babbelt met iedereen en luistert en daardoor als enige bepaalde problemen in Amerika durft benoemen. En dat blijft nodig. Kamala Harris mag dan wel een beter alternatief zijn dan Donald Trump, ze is onmogelijk echt progressief te noemen. Ik ken mensen bij Open VLD die linkser georiënteerd zijn dan haar. Het is een trieste realiteit waarin een heel land eigenlijk niet weet wat progressief beleid zou inhouden, en dus gelooft dat de centrumrechtse democraten net dat moeten voorstellen. Ze hadden Bernie 8 jaar moeten geven als president. Hij had het hen écht kunnen tonen.
Nu is hij gedoemd om tot het einde van zijn dagen langs de kant te blijven staan en te doen wat hij nog kan. Jarenlang heeft hij het establishment ervan langs gegeven, democraten en republikeinen tesamen. Want boven alles, boven al het cynisme en alle twijfel, weet Bernie Sanders 1 ding zeker; niets doen heeft nog nooit problemen opgelost. Dus blijft hij de democraten verder naar links duwen, traag maar gestaag, samen met recentere progressieve kandidaten zoals AOC of Ilhan Omar.
Allemaal gemakkelijker gezegd dan gedaan, de man zag door het democratische establishment, dat beefde bij het idee van Bernie Sanders als presidentskandidaat, zijn presidentiële dromen in rook opgaan. In 2016, en in 2020. Niet omdat de gemiddelde Amerikaan hem niet zag zitten als president. Wel omdat er voor de eerste keer een echt progressieve kracht kon opstaan en hervormen, en dat zou het high command bij de democraten niet laten gebeuren. En dus werd hij geboycot, zwartgemaakt in de pers, besmeurd met leugens. En toch deed hij verder. Ik zie het hem weinigen nadoen.
Alles voor het volk. De persoonlijke boycots nam hij er wel bij.
Tijdens een rally in 2016 sprong er een vogeltje op het podium bij Bernie. Het publiek zag er een speciaal teken in en ging uit hun dak, maar Bernie bleef met zijn voeten op de grond. Hij stak verder van wal met zijn speech, waarin hij startte met “this bird does not know it, but…” en hij zou waarschijnlijk verder babbelen over klimaatactie, over zijn dromen, over zijn plannen waarvan dat vogeltje niet op de hoogte zou zijn. En plots vloog het vogeltje van het podium rechtstreeks op zijn spreekgestoelte, vlak voor Bernie. Alsof het wou bewijzen dat die het wel wist. Alsof moeder natuur zelf smeekte om hem te verkiezen, als enige geloofwaardige optie op dat moment. Misschien is dat mijn naïeve interpretatie van wat daar gebeurde. Maar ik geloof graag dat het de waarheid is.
Gelukkige verjaardag, Bernie. Wat had ik graag gezien hoe Amerika er met jou als president zou uitgezien hebben.
