Op zondag 1 november fietsten een vriendin (28) en ik (24) door Brussel. We waren van de Zuidmarkt op weg naar huis met onze boodschappen. In de buurt van het Brussel-Zuid-station zijn heel wat wegenwerken aan de gang. We zagen geen fietspad dus reden we op de rijbaan. We fietsten netjes achter elkaar aan de zijkant van de weg. Rond 14u15 werd ik plots rakelings ingehaald door een auto met gierende banden. Net voor mij sneed hij mij de pas af. Ik moest remmen en was heel erg verschoten. Ik riep: ‘Wtf! Doe normaal man!’ De auto stopte enkele meters voor ons met het raam open. De twee mannen in de auto, een dertiger en een veertiger, riepen Franse scheldwoorden naar ons, zoals ‘vieze hoer’ en ‘ga uw moeder neuken’.
Mijn vriendin en ik besloten snel een straat in te slaan omdat we geen zin hadden in dit belachelijk gedoe. Enkele meters verderop merkten we dat de mannen waren teruggekeerd en reden ze ons klem. Hun raam was geopend en ze riepen weer wat in het Frans. Voor ik het wist, had de bestuurder mijn vriendin vast en trokken ze haar bij de haren het raam van de auto in. De passagier stapte uit en viel haar aan langs achter. Beide mannen trokken aan haar haren en aan haar kleren.
Ik belde meteen de noodcentrale. Na eerst een keuzemenu te doorkruisen en 2 minuten aan een wachtlijn (!) te hangen, werd ik eindelijk geholpen. Echter, de man van de noodcentrale sprak Frans en verstond me niet echt. Helemaal in paniek en al wenend, zei ik dat ze ONMIDDELLIJK iemand moesten sturen omdat er twee mannen mijn vriendin op de fiets aanvielen en ze haar in de auto probeerden te trekken (zo leek het voor mij op het eerste zicht). Ik gaf het exacte adres en de nummerplaat van de auto door. Ze zouden meteen iemand sturen.
Echter, na 30 (!) minuten arriveerden de agenten pas. Tijdens deze lange wachttijd, werden we bedreigd, achterna gerend en sloegen de mannen mijn vriendin met haar hoofd op de auto en spuugden ze meermaals in haar gezicht. Ik probeerde meermaals in te grijpen maar de mannen keerden zich telkens naar mij en ik krabbelde dan jammer genoeg terug. Gelukkig kwam er EINDELIJK een buurtbewoner tussen beiden die zowel Nederlands als Frans sprak. Hij kalmeerde de mannen.
Toen de agenten na 30 minuten eindelijk aankwamen, waren al onze ooggetuigen uiteraard al verdwenen. De agenten spraken ook geen woord Nederlands. Toen we zeiden dat we onze verklaring ook wel in het Frans wouden proberen, zeiden ze dat ze al Nederlandstalige politie hadden opgebeld. Gevolg: nogmaals 10 minuten wachten.
Toen onze vrienden in tussentijd onze fietsen ophaalden, ontstond er een kleine woordenwisseling tussen één van onze vrienden en de aanvallers. De Franstalige agenten kwamen tussen beiden en provoceerden vervolgens mijn vriend. Ze kwamen ZONDER MONDMASKER dichterbij en bevalen hem achteruit te gaan omdat mijn vriend zogezegd de coronamaatregelen niet respecteerde. Dit deden ze meerdere keren.
Tijdens het wachten rookten de agenten rustig een sigaretje en babbelden ze met onze aanvallers … Ik verkeerde nog in shock en voelde me allesbehalve geholpen. Toen de Nederlandstalige agenten eindelijk arriveerden, vertelden ze ons dat we mee moesten komen naar het politiebureau. Gelukkig hadden we daarvoor op de Nederlandstalige politie gewacht … We reden met de twee agenten mee in dezelfde auto (mag dit zelfs coronagewijs?) naar het politiekantoor. De rit gebeurde met zwaailichten en sirene?!
Eindelijk aangekomen in het politiekantoor, moesten we weer 40 minuten wachten in de wachtzaal. Wanneer we eindelijk de kans kregen om ons verhaal te vertellen, werden we een kamer binnen geroepen. Echter, de mannen die ons aanvielen waren ook aanwezig IN DIEZELFDE RUIMTE! Daar bijkomend spraken de nieuwe agenten nog steeds onze taal niet! Terwijl ik dacht dat wij het recht hebben om ons verhaal in het Nederlands te vertellen? Dus moesten we uitleggen wat er gebeurd was, IN HET FRANS, en MET de mannen die ons aanvielen, in dezelfde kamer. Gevolg: de aanvallers onderbraken ons voortdurend en lachten om wat we zeiden. Ze scholden ons uit en zeiden zelfs nogmaals ‘vieze hoer’ tijdens ons verhoor. Omdat wij zelf gebrekkig Frans spreken, verstonden wij niet echt wat de aanvallers vertelden aan de agenten. Ze onderbraken ons constant en zeiden dan iets tegen de agenten in het Frans, waarop wij ons niet konden verdedigen.
Uiteindelijk bleek dat de aanvallers verklaarden dat ZIJ DOOR ONS waren aangevallen?! Ik besefte toen pas waarom zij niet op de vlucht geslagen waren maar braaf mee zijn gekomen naar het politiekantoor. Zij wisten namelijk maar al te goed dat wanneer zij exact hetzelfde verklaarden als wij, maar in de omgekeerde richting, dat het ons woord tegen dat van hen was en er verder niets mee zou gebeuren.
De mannen verklaarden dat wij in het midden van de weg fietsten en op hen gespuugd hadden en dat ze daarom zo in de aanval gegaan waren?! Toen mijn vriendin bedacht dat er mogelijks in haar boosheid tijdens het spreken wat speeksel op de bestuurder gevlogen zou kunnen zijn, maar dat dit dan per ongeluk gebeurd zou zijn, was voor de politie de kous af. ‘Wij hadden gespuugd dus wij waren in fout.’ Ze luisterden zelfs niet meer naar de rest van ons verhaal. De aanvallers zeiden dat wij hen hadden aangevallen en dat zij ‘bereid waren om het hierbij te laten’… Vanbinnen kookte ik echt van woede.
De politie noteerde overigens niets en constateerde dat het woord tegen woord was, dus dat ‘het het beste was als we dit zouden uitpraten als volwassenen’. Daar bijkomend zeiden de agenten dat ze ‘ontzettend veel werk’ hadden en dat WANNEER WIJ KLACHT WOUDEN INDIENEN, WE EEN NACHT IN DE CEL ZOUDEN MOETEN BLIJVEN en onze foto’s en vingerafdrukken zouden moeten worden afgenomen. Dat was ‘procedure’ zeiden ze.
Wij waren compleet verbouwereerd; hier hadden wij absoluut geen zin in! De agenten leken ook totaal niet geïnteresseerd in ons verhaal. We werden constant onderbroken door de aanvallers, door telefoongerinkel, walkie talkie-gesprekken en door andere agenten die te pas en te onpas de kamer binnenliepen omdat de deur ook gewoon open stond. We werden dan telkens onderbroken met ‘Momentje, wacht even’. De agenten eindigden het gesprek met: ‘Als we binnen 2 minuten geen consensus hebben, dan stuur ik jullie allemaal naar de cel want ik heb nog heel veel werk’.
Boos en teleurgesteld besloten we dus geen klacht in te dienen. Heel dit gesprek werd trouwens in het Engels/Frans gedaan. Één van de aanvallers wou voor ons vertalen want hij sprak wel een beetje Nederlands. De aanvaller vertaalde dus wat wij zeiden aan de politie en omgekeerd. Hoe absurd is dat?! Wij werden dus gedwongen om deze mannen terug onder ogen te komen en om terug met hen in gesprek te gaan, terwijl ze mijn vriendin een uur daarvoor nog hadden aangevallen!
Er is uiteindelijk één Nederlandstalige agent binnengekomen die dan op het einde even alles heeft vertaald aan ons. Maar hij mocht zich niet mengen in de discussie, enkel vertalen, zei hij. Toen ik de aanvallers op het einde van het gesprek oprecht en al huilend vroeg of ze vonden dat ze niet overgereageerd hadden op ons, reageerden de mannen dat ze nog veel harder hadden moeten reageren … Ze hadden dus duidelijk hun les nog steeds niet geleerd. Ik walgde echt van hen.
We besloten uiteindelijk om naar huis te gaan. Het was echt genoeg geweest. We dienden dus geen klacht in, er werd niets genoteerd door de agenten en we kregen geen papieren of documenten mee. We vroegen om apart naar buiten te gaan, omdat we echt bang waren van deze doordachte, enge, lachende mannen.
Toen de aanvallers naar buiten wandelden, raakten onze vrienden (die ons buiten op stonden te wachten) in een verbaal gevecht met de aanvallers. Enkele politieagenten zagen dit en plots stormden er verschillende agenten in kogelvrije vesten naar buiten. Ze boeiden onze vrienden en pakten hen op voor het aanvallen/bedreigen van de twee mannen!
Mijn vriendin en ik zaten nog in de verhoorkamer (omdat we niet gelijk met de aanvallers wouden vertrekken), toen de agenten plots binnenstormden en zeiden dat we ‘nog wat langer mochten blijven omdat ze nog een verrassing voor ons hadden!’ Ze vonden het duidelijk leuk en nodig om er een showtje van te maken. Wij zaten nog huilend in de verhoorkamer terwijl ze onze vrienden één voor één geboeid de verhoorkamer binnen duwden en riepen: ‘Nummer 1! Nummer 2! Nummer 3!’ De agenten waren duidelijk gefrustreerd en uitten dit naar mij en mijn vriendin. De agent beval ons om terug in de wachtkamer te gaan zitten. We vroegen vriendelijk of we nog snel fietssleutels konden uitwisselen met onze vrienden, waarop ze reageerden: ’Nee! Daar zitten! Nu!’ Opnieuw moesten mijn vriendin en ik dus een half uur wachten in de wachtzaal.
Na een tijdje kwam er een agent en die nam mijn vriendin mee, zonder uitleg te geven. Ze moest foto’s en vingerafdrukken laten afnemen, alsof zij zelf een crimineel was! Terwijl wij helemaal niets gedaan hadden?! Wanneer we de agenten vroegen wat er gaande was, zeiden ze: ’Ik denk dat jullie dat zelf ook wel weten, hé.’ We kregen totaal geen uitleg en werden bevolen te blijven zitten.
Ik vroeg om een uitleg. Werden wij plots aangeklaagd? Was er een bevel om ons daar te houden? Waarvoor werden we aangeklaagd? Konden wij ook een officiële verklaring afleggen, aangezien er nog helemaal niets genoteerd was? Konden wij onze verklaring in het Nederlands afleggen? Konden wij een kopie krijgen van de aanklacht? Moesten wij een advocaat onder de arm nemen? … Niemand gaf ons informatie!
Uiteindelijk bleek dat de aanvallers na het verbale incident met onze vrienden, nu toch als reactie een klacht hadden ingediend tegen mijn vriendin. Mijn vriendin is dus aangevallen op straat door twee mannen en heeft nu ZELF EEN KLACHT AAN HAAR BEEN VOOR SLAGEN EN VERWONDINGEN?! Waar gaat de wereld toch naartoe?! In wat voor absurde maatschappij leven wij?! De mannen die ons aanvielen werden vrijgelaten (toch geen nachtje in de cel dus als je een klacht indient?!) en lachten naar ons terwijl ze naar buiten wandelden …
Om 17u20 (!) zijn we uiteindelijk mogen vertrekken. Zonder een verklaring af te leggen, ZONDER ENIGE PSYCHOLOGISCHE OF MEDISCHE BIJSTAND en MET EEN KLACHT aan ons been wegens slagen en verwondingen?! ‘We zouden wel een brief in de bus krijgen van de aanklacht volgende week’, zeiden ze.
Ik kan er niet van over wat er allemaal gebeurd is. Ik had twee dagen nodig om dit allemaal op een rijtje te zetten. Voor de zoveelste keer zijn er zwakke weggebruikers belaagd door agressieve automobilisten! Ik woon hier nu amper 6 weken en heb al tweemaal naar de noodcentrale moeten bellen omdat ik me onveilig voelde. Ik vind Brussel een geweldige stad, echt! Ik hou enorm van de verschillende culturen en de schoonheid en vrijheid in de stad. Maar nu ben ik bang om weer op de fiets te kruipen. Bang voor zinloos geweld. Bang om de politie te bellen omdat ze toch weer niet zal opdagen of me niet serieus zal nemen.
Daar bijkomend weet ik zelfs niet wat ik erger vind: deze extreem nutteloze gewelddadige aanval op mijn vriendin, of hoe de politie deze situatie heeft aangepakt. Ik bel de noodcentrale totaal in paniek en zeg dat ze zo snel mogelijk moeten komen omdat mijn vriendin in elkaar wordt geslagen en ik denk dat ze in de auto wordt gesleurd EN PAS 30 MINUTEN LATER ARRIVEERT DE POLITIE?! IN DIE TIJD HADDEN WIJ AL LANG GEKIDNAPT, VERKRACHT … KUNNEN ZIJN! Op het politiebureau worden wij behandeld als criminelen en NIEMAND heeft ons gevraagd of we een dokter nodig hadden of nood hadden aan een gesprek?! Of zelfs gewoon een glaasje water?! Wij zijn niet eens gehoord in onze eigen taal?! Wij hebben onze verklaring moeten afleggen, in dezelfde ruimte met onze aanvallers? Ik kan enkel hopen dat niemand anders ooit nog een verklaring moet afleggen in het bijzijn van zijn/haar aanvallers, die lachen met de situatie. Dit is enkel nog meer traumatiserend.
De volgende morgen werd ik opgebeld door de woordvoerster van de politiezone in kwestie. Zij had het verhaal zien passeren op sociale media en vroeg mij wat er allemaal gebeurd was, aangezien er nauwelijks iets kon teruggevonden worden in het systeem van de politie?! Opnieuw teleurstelling en bevestiging van het feit dat ze daar gisteren niets van hebben genoteerd of mee hebben gedaan. In het artikel van Bruzz verklaart de woordvoerster dat ze ons heeft uitgenodigd om een nieuwe verklaring in het Nederlands af te leggen. Ik weet niet wie ze denkt dat ze gecontacteerd heeft, maar wij zijn alvast NIET uitgenodigd voor een nieuw gesprek!
Mijn vriendin heeft sinds het voorval pijn door de slagen. Wij hebben beiden last van spierpijn en stijfheid omdat wij zo bang en gechoqueerd waren en nog steeds zijn. ‘Voor de rest’ zijn we fysiek ‘oké’. Of we mentaal oké zijn, is een andere vraag. Ik ben voornamelijk diep teleurgesteld en voel me verdrietig, onbegrepen, benadeeld, onrechtvaardig behandeld, boos. Maar tegelijkertijd ben ik ook erg gedreven om deze hele situatie aan te kaarten: zowel de verkeersagressie als de situatie met de politie.
Ik ben enorm teleurgesteld in het systeem. Er liepen zo veel dingen mis die dag. Één ding weet ik zeker: wanneer ik in gevaar ben, denk ik eerst drie keer na voor ik de politie bel!
Romi Verhaeghe is een Limburgse studente aan de VUB, op kot in Brussel sinds september 2020.
