De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Luc Schrijvers

11/08 No Border in PleinOPENair/ Medicalteam/ Nomade is terug/ Mensen zonder papieren / Iran/ Wilders

zaterdag 7 augustus 2010 15:46

Spread the love

PleinOPENair 2010

PleinOPENair vervolgt vastberaden de weg die het reeds sinds 1998 bewandelt, van braakliggende terreinen tot publieke plaatsen, van parken tot impassen. PleinOPENair gaat de strijd aan met de heersende stagnatie en en met de angstige geesten die dit tijdperk ondermijnen. In dit lome zomerse seizoen leggen we een figuurlijk bommetje onder de mediatieke-politieke agenda die Brussel onophoudelijk associeert met onveiligheid. Zeker de laatste maanden leek Brussel een uiterst gevaarlijke stad vol boeven, wapens en relschoppers.

We verkondigen niets nieuws wanneer we beweren dat het kapitalisme en haar zoveelste crisis de bestaande ongelijkheden en het sociale geweld alleen maar vergroten. Het opkomende « onveiligheidsgevoel » dat gemakkelijkheidshalve aan de publieke opinie wordt toegeschreven, gaat niet enkel over zogenaamde kleine criminaliteit. Helemaal niet. Zo is één van de eerste oorzaken van onveiligheidsgevoel in de stad de overdreven snelheid van auto’s! Zelfs al valt de angst voor een inbraak of een overval niet te negeren, toch is het pallet van onveiligheid heel wat meer geschakeerd dan over het algemeen beweerd. Er zijn angsten die geen enkele veiligheidscamera of ordekracht kan regelen. De angst om je werk te verliezen, je uitkering, de onzekerheid over een goede woning, de schrik voor stigmatisering naargelang je afkomst, sociale conditie, geslacht, wijk. De vrees voor discriminatie bij het zoeken naar werk, om uit het land gezet te worden…

Het gereduceerde beeld dat de media en de politiek ophangen over de diverse oorzaken van onveiligheidsgevoel is niet louter een vergetelheid. Vanuit strategisch opzicht laat dit onveiligheidsbeeld toe om maatregelen te nemen die de vrijheid beknotten en de « gewone mensen » sussen. Zij die ongewenst zijn, armen, vreemdelingen en andere afwijkelingen, worden gecontroleerd en vervolgd. De overheid, die geen blijf weet met de groeiende sociale ongelijkheden, vermijdt zo te erkennen wat er echt mank loopt. Ander voordeel: de economie krijgt een nieuwe stimulans door de creatie van een nieuwe markt, deze van de veiligheid. Bewakingstechnologie, privatisering van gevangenissen, jobcreatie in de veiligheidsbranche, orwelliaanse architectuur, … Ondertussen kunnen fiscale paradijzen en financiële speculanten straffeloos hun slag slaan.

Brussel verandert mee. Sommige levendige volkswijken krijgen het label «getto» en worden no-go-zones met nultolerantie. Publieke ruimte hangt vol camera’s, de middenklasse verlaat de stad of trekt zich terug in omheinde woonwijken. Het statuut van Hoofdstad van Europa wordt ons ingehamerd als enige uitweg voor een stad die steeds meer duaal wordt.

PleinOPENair begeeft zich dit jaar voor één weekend naar de Europawijk, een gekend precair toevluchtsoord voor Euro-daklozen zonder papieren. Het weekend erop installeert PleinOPENair zich op de grens tussen hoog- en laagstad, een kruispunt tussen twee “getto’s”. Deze locaties en de programmatie zetten enkele aspecten over (on)veiligheid in de kijker: « gated communities » en andere getto’s voor rijken, afsluiting van publieke ruimte met veiligheidscamera’s, verdwijnen van publieke banken en andere hoekjes waar ongewensten toevlucht vinden. Een speciale vermelding gaat naar de installatie van toegangspoortjes aan de metro zodat de reizigers verplicht een chipkaart moeten gebruiken die al hun verplaatsingen vastlegt… Een programma dat de daver op het lijf zou kunnen jagen moest het niet zo samengesteld zijn dat het een loopje neemt met alarmerende discours en beelden. Geen paniek dus, PleinOPENair blijft vooralsnog een plezante manier om elkaar te ontmoeten, de stad af te dweilen en films te (her)ontdekken onder de sterrenhemel.

PROGRAMMA:

Vrijdag 30 & Zaterdag 31.07 > Museum voor Natuurwetenschappen (1050 Brussel)
Woensdag 04.08 > Gésù (St Josse)
Vrijdag 06 & Zaterdag 07.08 > Laîné Square (1060 Brussel)
Woensdag 11.08 > Gésù (1210 Brussel)

NL PROGRAMMA (on line + pdf): http://www.nova-cinema.org/spip.php?rubrique1416&lang=nl
www.nova-cinema.org

PROGRAMMA – WOENSDAG 11 AUGUSTUS:

Deuren open om 19u

# Zeefdrukworkshop No Border

De No Border kampen vinden sinds de jaren ’90 overal ter wereld plaats. Hun bedoeling is om de strijd tegen het systeem van grenzen wereldwijd te bundelen. Centraal staat de idee dat het legitiem is dat mensen zich verplaatsen en daar gaan leven waar het hun goed lijkt.
Van 27 september tot 3 oktober 2010 slaat No Border haar tenten op in Brussel als antwoord op de politiek van Fort Europa. Maar al op woensdag 11 augustus kan je dit collectief zonder grenzen vinden in Gésù. Breng je oude T-shirts mee om er een No Border-tekening op te laten zeefdrukken!
www.noborderbxl.eu.org

# Films projectie

21u30: Asyl
van Ina Volmer, 1995, CH, video, ov fr ot, 15’

Voor deze film ondervroeg de maakster Bosniërs die hun land ontvluchtten voor de oorlog en asiel vroegen in Zwitserland. Uit de tientallen uren film die ze opnam weerhield ze 15 minuten die ruimschoots volstaan om de absurditeit en de horror te tonen die politieke asielzoekers in Europa tegen komen.

21u45: Comme tout autre humain
van Christiane Schmidt & Didier Guillain, 2008, BE, video, ov, 56’

Sint-Bonifaaskerk, Elsene, 2006. Meer dan 120 mannen, vrouwen en kinderen wachten op hun regularisatie. Sommige families verblijven hier reeds meer dan tien jaar. Ze leven in afwachting van hun papieren die de poort openen naar een beter leven hier in België. «Zoals elke andere mens » roept iemand aan het begin van de film. Het is een oproep tot respect en waardigheid waar ieder mens recht op heeft. Via het traject van Rashid, op vlucht voor de burgeroorlog in Algerije, de familie Bol, verjaagd uit Sudan door de sharia, en Hawa, een Guineese die ontsnapte aan een gedwongen huwelijk, ontdekken we dat na de moeizame weg voor het verkrijgen van papieren, het dagelijkse leven een permanente strijd blijft. De regisseurs getuigen over de moeilijkheden om een normaal leven te leiden: politieke onverschilligheid, politiegeweld, eenzaamheid, de moeizame zoektocht naar werk, administratieve kopbrekerij en “inburgering”… De “illegalen” zijn op zoek naar iets wat natuurlijk zou moeten zijn, respect, maar wat hun niet zomaar gegeven wordt.

PLAATS: GESU-KLOOSTER

We zullen er geen gewoonte van maken, maar voor één keer trekt PleinOPENair zowaar naar een klooster! Nergens ben je zekerder van een degelijke woonst dan in een klooster, toch? Maar zelfs religieuze gebouwen ontsnappen niet aan het oog van bouwpromotoren. In 2007 verkochten jezuïeten het klooster Gésù dat sinds 1860 hun eigendom was. De nieuwe eigenaar, een bouwpromotor, heeft er wilde plannen mee: een luxe hotel, bubbelbaden en een congrescentrum. De gemeente steunt het project, maar het staat wel haaks op wat de stedenbouwkundige reglementen voorzien. Een klooster, dat is een woonzone en – hoewel je er soms aan zou kunnen twijfelen – die bestemming wordt niet zomaar aangepast omwille van de grieven van de bouwmarkt. In afwachting heeft een vereniging die opkomt voor het recht op wonen zijn intrek genomen in het gebouw. Er logeren een honderdtal daklozen en mensen zonder papieren. Je wordt er ontvangen op het binnenhof van het klooster in de schaduw van enkele majestueuze platanen.

Rue Traversière / Dwarsstraat 2, 1210 Bxxl.
Bus : 61 (Botanique / Kruidtuin).
Tram : 94, 92 (Botanique / Kruidtuin).
Metro : Botanique / Kruidtuin.
Bus de nuit / Nachtbus : N04 (Botanique / Kruidtuin) – dir. Bourse / richt. Beurs (dernier / laatste > 02:30).

Bron : No Border Bxl

——————————————————————————————-

Vormingsvergadering eerste medische zorgen bij grote evenementen

Je zijt dokter, verpleger, verpleegster, kiné, psycholoog, eerste hulpverlener of je hebt andere mogelijkheden bij eerste hulp verlening? We hebben je nodig!

Wij zoeken onze Medicalteam te vergroten om de aktiviteiten van de nobordercamp die doorgaat van 26 september tot 3 october in Brussel medisch te begeleiden en de potentiele gewonden te helpen (tijdens de aktiviteiten, tijdens de betogingen, en tijdens het dagelijks leven van de kamp)

Wij organiseren een vergadering op 18/08 met een specialist in de omkadering van grote evenementen en een verpleger van médecin du monde

Wij zullen praten over theoretisch en praktische problemen, logistiek.

Wij zullen ook een psychiater uitnodigen om te praten over de opvang van de psychologische trauma’s

Hiervoor hebben wij mensen en materieel nodig. Een lijst van wat we nodig hebben zal weldra op de site staan http://www.noborderbxl.eu.org

De vergadering zal plaats vinden op 18 augustus om 19 uur 30 ECCM, Rue du Sippelberg, 5 à 1080 Brussel.

Voor meer inlichtingen : medicnbc@vluchteling.be

Een groep trauma zal er ook zijn. Voor de kandidaten: traumanbc@vluchteling.be

Accreditatie gevraagd

Bron : No Border Bxl – Eveline

——————————————————

Nomade 5: Publicatie over en voor NoBorder kamp in Brussel

De Nomade is terug. Vorig jaar verscheen deze krant een paar keer naar aanleiding van het NoBorder kamp in Calais. In de aanloop naar het komende NoBorder kamp in Brussel hebben we de Nomade terug tot leven gewekt en dit keer in drie talen! Tot aan het kamp verschijnen we op onregelmatige basis, hou ons in de gaten!

Indien je mee wil helpen aan de verspreiding van de Nomade of een bijdrage wil leveren aan de volgende edities, stuur een mail naar: nomade[at]vluchteling.be

Bron : NoBorder kamp – Javert

————————————————————————————-

Frontex in de Egeïsche Zee

Frontex is het Europees agentschap voor het beheer van de buitengrenzen, opgericht in 2004 en operationeel sinds 2005. De activiteiten van het agentschap worden geleid vanuit Warschau.

In tegenstelling tot wat men vaak denkt is Frontex geen grenspolitie in uniform en staan ze niet op de wacht aan de buitengrenzen van de Europese Unie. Frontex coördineert de samenwerking tussen de grenspolities van de Europese lidstaten. We kunnen dus spreken van een meta-grenspolitie: het agentschap staat boven en achter de dagelijkse praktijk van de grensbewaking.

Frontex verenigt verschillende taken en activiteiten in één instelling, terwijl die in een “democratische Staat” gescheiden worden gehouden. Frontex is een inlichtingendienst: Het houdt alles wat gebeurt aan de buitengrenzen actief in de gaten en verzamelt er zoveel mogelijk informatie over. Aan de hand daarvan maken ze voorspellingen over de bewegingen van migranten. Dit noemt men risicoanalyse, en in het hoofdkwartier in Warschau houdt zich daar een volledige afdeling mee bezig, in samenwerking met gelijkaardige instellingen in de Europese lidstaten. Er is ook een onderzoeksafdeling die aan de hoogtechnologische grens van de 21ste eeuw werkt, in samenwerking met de militaire industrie en de universiteiten. De huidige plannen omvatten onder meer bewaking van de grens in real time op alle niveau’s, met satellietbeelden, onbemande vliegtuigjes om dichterbij te gaan kijken (UAV’s of ook gekend als “drones”, die ingezet worden in de oorlogen in Irak en Afghanistan), en alle andere middelen die de grenspolities ter beschikking hebben: radar, camera’s, etc… Een ander project is het invoeren van biometrische identiteitscontroles aan alle grensovergangen.

Sinds kort is Frontex steeds meer betrokken bij de organisatie en de financiering van gegroepeerde deportaties. Ze huren een heel vliegtuig en halen daarmee overal in de Europese Unie migranten op om hen uit te zetten naar het land waarvan men denkt dat ze afkomstig zijn. In 2009 heeft Frontex meer dan 30 vluchten georganiseerd, waarbij meer dan 1500 mensen van het Europese grondgebied werden verwijderd. Toch richt Frontex zich voornamelijk op de coördinatie en de samenwerking aan de grenzen zelf. Frontex organiseert sinds het agentschap operationeel werd de zogenaamde “gezamelijke operaties”. Daarbij nodigt een EU lidstaat andere lidstaten uit om grenspolitie en materieel te sturen en samen de grenzen te bewaken.

De Egeïsche Zee

In 2009 werden 150.000 onregelmatige migranten onderschept in Griekenland, dat zijn ongeveer 75% van alle onderscheppingen in de EU. Zelfs als het totale aantal in 2010 waarschijnlijk lager zal liggen, is het duidelijk dat het afsluiten van de andere migratieroutes naar Europa (van West-Afrika naar Spanje, van Libië naar Italië of Malta) maakt dat Griekenland de laatste toegangspoort tot de EU is. Daarom is dit een belangrijke arena geworden waar de EU meer en meer tussenkomt.

Er zijn drie beproefde tactieken tegen onregelmatige migratie, en de operaties van Frontex in Griekenland en de Aegeïsche Zee dragen van alledrie elementen in zich. Ten eerste proberen ze Turkije te integreren in het beheer van de grens (net zoals Libië). Op het niveau van de instellingen probeert Frontex verbindingen te maken met de Turkse kustwacht en proberen ze hen te betrekken in gezamelijke manoeuvres, ze zoeken ook naar een werkovereenkomst met het Turkse grensagentschap. Maar ook Griekenland en de EU proberen de samenwerking met Turkije ivm. migratie te verbeteren. Griekenland en Turkije hebben al een overeenkomst waarbij Turkije migranten terugneemt die vanuit Turkije Griekenland zijn binnengekomen (een overeenkomst die Griekenland zou willen uitbreiden, want het werkt niet in de praktijk). De EU probeert al jaren zo’n overeenkomst te sluiten met Turkije, zonder succes. Een werkbare terugname-overeenkomst zou Turkije dwingen om niet alleen mensen met de Turkse nationaliteit terug te nemen, maar alle onregelmatige migranten die via hun grondgebied Griekenland en de EU zijn binnengekomen. Dat zou de verantwoordelijkheid om de grenzen te beveiligen en migratiestromen te verhinderen naar Turkije doorschuiven. Een tweede tactiek heeft tot doel de grenscontroles tussen Griekenland en Turkije te versterken, zowel op het land in de streek van de Evros-rivier als tussen de Turkse kust en de eilanden Lesvos, Chios, Samos en Rhodos. Frontex heeft aangekondigd dat ze in 2010 hun grootste operatie ooit in Griekenland zullen ontplooien, met grenswachten en uitrusting vanover heel Europa. Wat de grenzen op het land betreft, is het duidelijk wat ze gaan doen: langs de grens patrouilleren en die hermetisch afsluiten, mogelijks met hoogtechnologische apparatuur om alle bewegingen in de gaten te houden. Wat de zeegrenzen betreft is het niet zo duidelijk, de specifieke geografie van de eilanden dichtbij de Turkse kust laten het “afleiden” van boten met mogelijk onregelmatige migranten niet toe. En toch is Frontex erg gericht op het onderscheppen en opsluiten van de migranten ter zee. Men kan alleen maar gissen naar de motieven. Om te beginnen hebben de grenswachten er belang bij onregelmatige migranten zo vroeg mogelijk gevangen te nemen. Een ander mogelijk motief is op een meer vastberaden manier de grens te bewaken zodat het oversteken van de grens riskanter lijkt. We weten ook over Frontex dat ze gericht op zoek zijn naar de mensen die het onregelmatig oversteken van de grens mogelijk maken, en het zo vroeg mogelijk tussenkomen bij een oversteek zou hun kansen verbeteren om die “mensensmokkelaars” eruit te pikken. Tenslotte is het ook denkbaar dat Frontex een keten van bewijzen (videobeelden van helikopters, foto’s van de onderschepte migranten, verslagen van die onderscheppingen) probeert samen te stellen om er de Turkse autoriteiten mee te confronteren als een onweerlegbaar bewijs dat deze migranten werkelijk van Turkije komen en dus kunnen teruggestuurd worden binnen het kader van de terugname-overeenkomst. De derde tactiek is het hertekenen van de grens tussen de mensen. Tenslotte is de grens een manier om een onderscheid te maken tussen “regelmatige” en “onregelmatige” reizigers, met verschillende rechten alnaargelang. Wat de onregelmatige migranten betreft moet deze selectie niet noodzakelijk aan de grens zelf gebeuren: de Griekse staat wil zogenaamde sorteercentra bouwen op alle plaatsen waar ze in contact komen met migranten: de land- en zeegrenzen, de belangrijke steden en de vertrekpunten vanwaar de migranten verder naar het noorden willen trekken. Een van de opdrachten van die sorteercentra is het individualiseren van de migratie, dat wil zeggen dat de menigte van gevangen migranten wordt opgedeeld in individuen met een duidelijk afgetekende identiteit, geschiedenis, situatie,… Dan kunnen die allemaal op verschillende manieren worden behandeld. Enkelen die bescherming nodig hebben zullen misschien asiel krijgen , maar de meeste migranten krijgen het etiket “economische migranten” opgeplakt, zijn dus onwettig het land binnengekomen en moeten uitgezet worden. Op dit ogenblik doet Frontex een veldproef in het gesloten centrum op Samos om de sortering en de uitzettingen van migranten op punt te stellen. Ze hebben er een zogenaamde “vertaler” aan het werk die de gevangen migranten ondervraagt en zijn versie van wie die mensen zijn en wat hun verhaal is op papier zet. Maar het is zijn versie die de officiële versie wordt, en dat maakt de deportatie zowel “wettelijk” als uitvoerbaar. In Samos hebben veel migranten gemeld dat de ondervrager van Frontex weigerde te erkennen dat ze uit Palestina komen (omdat een uitzetting naar Palestina zowel moreel als praktisch niet mogelijk is). Hij veranderde hun nationaliteit opdat Turkije verplicht zou zijn om hen terug te nemen binnen de voorwaarden van het Grieks-Turkse terugnameakkoord. Weinig migranten worden vrijgelaten vanuit het gesloten centrum op Samos, de meesten worden overgebracht naar Athene, vanwaar ze verder worden overgebracht naar gesloten centra in de streek van de Evros (Venna bijvoorbeeld) en van daar worden ze uiteindelijk uitgezet naar Turkije. Uitzettingen naar Turkije zijn wel nog altijd moeilijk omdat die maar een paar nationaliteiten aanvaarden. Daarom heeft Frontex een gesloten centrum opgezet bij Athene en in het kader van de operatie Attica onderhandelen ze met andere landen om ze zover te krijgen hun “onderdanen” terug te nemen. Op deze manier bouwen ze als organisatie een uitzettingssysteem uit zoals een EU lidstaat dat doet. Daar hadden ze al wat ervaring mee gezien hun betrokkenheid bij de gegroepeerde uitzettingen.

Het principe van de grens

Dit voorbeeld van de activiteiten van Frontex in de streek rond de Egeïsche Zee toont aan dat Frontex niet zomaar een grenswacht is, of de Europese versie van een nationale grenspolitie. Veel opdrachten van Frontex zijn te vergelijken met wat een grenspolitie doet (patrouilleren, paspoorten controleren, etc…), maar over het algemeen en in de praktijk beheren ze grenzen zoals een staat dat doet. De benadering van Frontex overschrijdt de normale beperkingen van een grenspolitie, zowel geografisch als wat betreft hun methodes. Geografisch zijn ze actief buiten, op en binnen de grenzen. En wat zijn methodes betreft vermengt Frontex alle soorten “diensten” rond het controleren van “onwettige” migratie: onderschepping, ondervraging, identiteitscontroles en uitzettingen. En de Griekse staat heeft blijkbaar geen probleem met dat allegaartje.

Bron : Auteur: FrontexWatch / No Border Bxl – Javert

————————————————————————————–

Mensen zonder papieren in België; golven van verzet

Aangezien vele eurocraten en regionale afgevaardigden Brussel graag zien als een centrum van de (economische) macht, worden vele Brusselse wijken gesloopt om plaats te maken voor grote bedrijfs- en andere prestigeprojecten. De armoede wordt verjaagd en geconcentreerd in de minder zichtbare delen van de stad. Het is vooral daar dat je de mensen zonder papieren kan vinden. Vaak zijn zij volgelingen maar soms ook militanten in de strijd voor vrijheid van beweging en vestiging.

Glazen muren

Marokkanen, Congolezen, Ecuadorianen, Afghanen en vele andere migranten zorgen voor een arbeidsaanbod in verschillende sectoren zoals de bouwsector, de schoonmaakindustrie, de horeca, de informele handel en de prostitutie. Rondom het Klein Kasteeltje, een open centrum voor asielzoekers, steken de Afrikanen zich niet weg. Ze bieden hun dagarbeid in de straat aan. De Belgische belasting op arbeid is zo hoog, dat zwart werk gemakkelijk gelegitimeerd, en zelfs als algemeen aanvaard gezien, wordt. Deze realiteit kan enkel bestaan door blind te zijn voor het probleem, door ondersteund te worden door een racistische politiemacht en door een enorme administratieve muur waartegen men moet opboksen. Dit kan geïllustreerd worden met verschillende voorbeelden: de moord op Semira Adamu op 22 september 1998, de razzia op 80 Ecuadorianen in juni 2003 of de gewelddadige opsluiting van 100 kerkbezetters in Anderlecht in 2006. De administratieve dienst, genaamd de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ), is gelegen in het zakelijke centrum aan de Rogier, vlakbij het Noordstation, en haalt al z’n macht uit de onduidelijkheid van de migratiewetten. De regularisatiecampagne van 2009 is er niet in geslaagd om vaste criteria voor regelgeving te ontwerpen, waardoor de hele wetgeving weer naar de subjectiviteit van de opvolgende ministers geïnterpreteerd kan worden. Deze ministers zijn verkozen door een extreem rechts publiek dat altijd al weerstand geboden heeft tegen de drie regularisatiecampagne sinds 1974.

De dijk van regularisaties

Semira’s dood was geen alleenstaand feit. De rechtse sfeer werd gecreëerd door de start van de bouw van het eerste gesloten centrum voor vluchtelingen in ons land in 1988 (waarop sindsdien nog vijf andere centra volgden en één centrum momenteel in aanbouw is) en de uitvoering van het Schengenakkoord in 1996. Hierop kwamen reacties van verschillende groeperingen, zowel van mensen met als zonder papieren, en verenigingen werden opgericht. Desalniettemin werd er nooit naar hen geluisterd. Enkele eruit springende gebeurtenissen waren de bezetting van de bouwwerf van Vottem door het Collectief in Verzet tegen de Centra voor Vreemdelingen (Collectif de Résistance Aux Centres Pour Etrangers) en de vlucht van 31 gevangen migranten uit het centrum in Steenokkerzeel, met de hulp van het Collectief tegen Uitwijzingen (Collectif Contre Les Expulsions). Door de repressie op deze bewegingen, gekristalliseerd door de moord op Semira, kon de overheid de dynamiek van de beweging breken, net voor de regulariseringscampagne van 1999. In 1974 werden 8.000 mensen geregulariseerd, in 1999 waren dit er 42.000 (van de 60.000 die een dossier hadden ingediend). De volgende verzetsgolf, die begon in 2003 door Afghaanse vluchtelingen, eindigde vorige jaar opnieuw in een nieuwe regulariseringscampagne. Dit kwam als een laat en mager antwoord op het verzet gecreëerd door de beweging van mensen zonder papieren over de laatste jaren. UDEP – de Unie Ter Verdediging van de Vreemdelingen Zonder Papieren (Union de Défense des Etrangers sans Papiers) werd in het leven geroepen omdat er nood was aan zelforganisatie bij de migranten, aangezien ze steeds meer gecontroleerd werden door structuren gelinkt aan de staat. In het begin slaagde UDEP erin om met 600 mensen tegelijkertijd 60 kerken te bezetten tussen maart en juni 2006. Ze hebben ook een wetsvoorstel ingediend bij het Parlement, gebaseerd op vaste criteria voor de regularisatie van mensen zonder papieren. Dit voorstel werd

Final destination Iran?

Hundreds of powerful US “bunker-buster” bombs are being shipped from California to the British island of Diego Garcia in the Indian Ocean in preparation for a possible attack on Iran.

The Sunday Herald can reveal that the US government signed a contract in January to transport 10 ammunition containers to the island. According to a cargo manifest from the US navy, this included 387 “Blu” bombs used for blasting hardened or underground structures.

Experts say that they are being put in place for an assault on Iran’s controversial nuclear facilities. There has long been speculation that the US military is preparing for such an attack, should diplomacy fail to persuade Iran not to make nuclear weapons.

Although Diego Garcia is part of the British Indian Ocean Territory, it is used by the US as a military base under an agreement made in 1971. The agreement led to 2,000 native islanders being forcibly evicted to the Seychelles and Mauritius.

The Sunday Herald reported in 2007 that stealth bomber hangers on the island were being equipped to take bunker-buster bombs.

They are gearing up totally for the destruction of Iran

Dan Plesch, director, Centre for International Studies and Diplomacy, University of London

Although the story was not confirmed at the time, the new evidence suggests that it was accurate.

Contract details for the shipment to Diego Garcia were posted on an international tenders’ website by the US navy.

A shipping company based in Florida, Superior Maritime Services, will be paid $699,500 to carry many thousands of military items from Concord, California, to Diego Garcia.

Crucially, the cargo includes 195 smart, guided, Blu-110 bombs and 192 massive 2000lb Blu-117 bombs.

“They are gearing up totally for the destruction of Iran,” said Dan Plesch, director of the Centre for International Studies and Diplomacy at the University of London, co-author of a recent study on US preparations for an attack on Iran. “US bombers are ready today to destroy 10,000 targets in Iran in a few hours,” he added.

The preparations were being made by the US military, but it would be up to President Obama to make the final decision. He may decide that it would be better for the US to act instead of Israel, Plesch argued.

“The US is not publicising the scale of these preparations to deter Iran, tending to make confrontation more likely,” he added. “The US … is using its forces as part of an overall strategy of shaping Iran’s actions.”

According to Ian Davis, director of the new independent thinktank, Nato Watch, the shipment to Diego Garcia is a major concern. “We would urge the US to clarify its intentions for these weapons, and the Foreign Office to clarify its attitude to the use of Diego Garcia for an attack on Iran,” he said.

For Alan Mackinnon, chair of Scottish CND, the revelation was “extremely worrying”. He stated: “It is clear that the US government continues to beat the drums of war over Iran, most recently in the statements of Secretary of State, Hillary Clinton.

“It is depressingly similar to the rhetoric we heard prior to the war in Iraq in 2003.”

The British Ministry of Defence has said in the past that the US government would need permission to use Diego Garcia for offensive action. It has already been used for strikes against Iraq during the 1991 and 2003 Gulf wars.

About 50 British military staff are stationed on the island, with more than 3,200 US personnel. Part of the Chagos Archipelago, it lies about 1,000 miles from the southern coasts of India and Sri Lanka, well placed for missions to Iran.

The US Department of Defence did not respond to a request for a comment.

Bron :

The Sunday Herald

Exclusive: Rob Edwards

nog steeds niet behandeld, noch kwam er enig antwoord op, afgezien van de vage belofte voor een regularisatieperiode. Deze kwam er uiteindelijk in 2009, na een jaar van strijd, bezettingen en hongerstakingen.

Het einde van de dijk?

Terwijl de resultaten van de regularisatiecampagne slechts druppelsgewijs naar boven komen, is het vertrouwen en de hoop reeds bij vele migranten verdwenen. Sommigen zijn geweigerd omwille van een job aanbod: de job waarin ze tewerkgesteld zouden worden, is geen knelpuntberoep of een job ’voorbehouden’ voor buitenlanders. Dus moeten ze terug naar de bouwsector, de horeca, het schoonmaken, etc. Anderen worden afgewezen omdat ze enkele maanden verblijf op Belgische bodem niet konden bewijzen. Maar geen enkel bewijs is er nodig voor de vier of vijf jaar lange strijd die ze ondertussen aan het voeren zijn.

Hun ervaringen bewijzen en verduidelijken dat de beweging van mensen zonder papieren zich steeds hernieuwde om beter voorbereid de onderhandelingen met de overheid aan te vangen, dat de belofte van de overheid weinig waarde heeft, dat de prijs voor de steun van vakbonden erg hoog is en onthulden tenslotte ook een gebrek aan interne democratie.

Tijdens het No Border kamp in Brussel willen we minimaal aan de migranten zonder papieren een ontmoetingsplaats geven, waar de Belgische beweging ervaringen kan delen met andere strijdbewegingen die allemaal uniek zijn, maar ook met elkaar verbonden zijn. Laten we echter hopen dat het No Border kamp niet beperkt blijft tot deze minimale doelen, maar dat het kamp ook zal leren van deze getuigenissen en ervaringen.

Bron : No Border Bxl – Javert

———————————————————————————————–

Dublin II in België

Volgens het zogenaamde Dublin-akkoord is het land waar een migrant illegaal de grens heeft overschreden, eerder een (tijdelijke) verblijfstitel heeft verkregen, of een asielaanvraag heeft ingediend, verantwoordelijk voor behandeling van de asielprocedure.

Dit betekent bijvoorbeeld dat als een Afghaan Europa binnenkomt via Griekenland deze lidstaat verantwoordelijk is voor behandeling van de asielaanvraag, zelfs wanneer men zich nooit kenbaar heeft gemaakt aan de Griekse autoriteiten. Hetzelfde geldt voor o.a. Russen en Tsjetsjenen in Polen of Afrikaanse bootvluchtelingen die in Italië of Spanje stranden.

Wanneer tijdens het verhoor bij de DVZ in het kader van een asielaanvraag blijkt dat de asielzoeker al in een ander EU-land heeft verbleven of blijkt dat zijn vingerafdrukken geregistreerd staan in een ander land, kan de persoon worden opgesloten tijdens de procedure voor overname door de staat die verantwoordelijk wordt geacht voor behandeling van de aanvraag. In principe mag deze detentie maximaal twee maanden duren maar die kan in het geval van uitwijzing worden verlengd zolang het nodig is.

Er is veel kritiek op het terugsturen van asielzoekers naar Griekenland omdat het asielsysteem allesbehalve correct werkt. Ook worden asielzoekers opgesloten in overvolle detentiecentra onder erbarmelijke omstandigheden. In juli 2009 wordt het asielsysteem nog verder uitgehold door beroepsmogelijkheden af te schaffen en worden extra agenten aangesteld om de orde te bewaren en asielzoekers uit te wijzen. Als reactie hierop heeft zelfs het UNHCR haar samenwerking opgezegd, wat opmerkelijk is gezien haar vaak bedenkelijke rol.

Desondanks blijft België asielzoekers terugsturen naar Griekenland. Ongeveer 85% van de asielzoekers uit Irak en Afghanistan is dit lot toebedeeld. Slechts 0,05% van de asielaanvragen in Griekenland wordt positief beoordeeld.