Nederlanders vormen de grootste minderheid in Antwerpen. Net zoals andere minderheden worden ook zij verwacht zich te integreren. Ik ben ook Nederlander. En ik heb ook mijn best gedaan om mij te integreren. Toch staan bepaalde dingen mij tegen de laatste tijd.

Integreren deed ik door te werken op een school in een volkswijk in Borgerhout. Door te wonen op het hippe Zurenborg. Door toneel te spelen in Borgerhout. Door mee te werken aan de lokale wijkkrant. Door mijn kop te laten zien in Het Zeezicht. Door veel van mijn kostbare vrije uren in deze website te steken.

Door niet al te hard te praten. Door mij een Vlaamse tongval en beeldspraak eigen te maken. Door mensen beter nooit met hun eigen gedrag te confronteren. Door nooit de discussie aan te gaan om te kunnen discussiëren. Door mee op het koord der Vlaamse gevoeligheden te dansen.

En daar ligt het juist aan! Aan dat koord der Vlaamse gevoeligheden. Ook al woon ik in de stad der dikke nekken, ik zeg mijn mening maar beter niet. Want als ik dat doe, dan weten heel wat Vlamingen zich geen houding te geven. Dan kijken ze naar de grond. Of ze beginnen over een ander onderwerp. Of ze draaien hun rug naar mij. Of ze lopen zelfs weg. Later moet ik dan vernemen dat ik “er over ben gegaan”.

Ik ben het even beu. Waarom mag ik mijn gedacht niet zeggen? Waarom zeggen heel wat Vlamingen niet wat ze denken? Waarom moet ik achteraf pas via andere personen vernemen dat ik “en hevige” ben en dat ik een grote mond ben? Waarom zeggen ze dat niet recht in mijn gezicht?

Ik ben het zo beu dat ik overweeg te extegreren. Extegreren is het tegenovergestelde van integreren. Integreren is je eigen aanpassen. Door haast op te gaan in de lokale cultuur. Extegreren is je eigen niet aanpassen. Je eigen profileren als lid van een andere cultuur.

Hoe ik dat voor me zie? Ik probeer me niet langer als Vlaming te gedragen in Vlaanderen. Ik ga me als Nederlander gedragen. Concreet betekent dat het volgende:

*Ik praat hard. Vanaf enkele honderden meters afstand horen mensen mij al naderen.

*Ik ventileer mijn gevoelens meteen, weliswaar op correcte wijze. Hierbij kan het OEN-model, observatiemodel eigen natuurlijk gedrag, helpen. Bijvoorbeeld: “Ik hoor van andere mensen dat jij dingen over mij zegt. Ik ervaar dat als onprettig. Ik raad je aan de dingen voortaan recht in mijn gezicht te zeggen.” Menig Vlaming kan hier totaal niet mee overweg. Waarom niet? Ik confronteer iemand met het eigen gedrag en ik blijf correct! Dan doe ik niks verkeerd.

*Ik word zuinig. Ik betreed nog enkel met bonnetjes het selfservice restaurant van La Place in de Stadsfeestzaal. Want daar zitten ook veel Nederlanders. *Ik zoek uit waar ik zegeltjes kan sparen. Waar ik ze in kan plakken. En tegen welk geschenk ik het in kan ruilen.

*Ik laat mensen bij mij achterop de fiets zitten. Ik ga rechtsaf bij iedere kruising zonder te wachten. Ik fiets naast andere mensen. En ik zet mijn fiets op slot waar dat ik dat wil.

*Ik eet alleen nog maar Hollandse kaas. Weg met de Brugse! Enkel zaken als Old Amsterdam of Gouda komen mijn koelkast, nee geen frigo, nog in.

*Ik doe alleen nog maar mijn boodschappen bij Albert Heyn. Hier koop ik dan nog enkel Hollandse producten. Ik schaf mezelf een bonuskaart aan.

*Ik supporter voor het Nederlands elftal. Ook al heb ik niks met voetbal. Ik behang de façade van mijn appartement met oranjeattributen. En ik draag een oranje t-shirt.

*Ik zoek andere leden van de Nederlandse gemeenschap in Antwerpen op. Ik ga samen met hen lawaai maken. De harde klanken en de harde –g tussen de statige herenhuizen laten schallen.

*Ik boycot het Belgisch bier. Ik drink alleen nog maar Heineken en Amstel. Ik zal blijven volhouden dat dit geen “slootwater” is.

*Ik introduceer het poldermodel in Vlaanderen. Urenlang onderhandelen tot dat er een compromis komt wat voor alle betrokken partijen voordeel oplevert.

*Ik schuw niet langer taboes. Alles is bespreekbaar. We draaien niet rond de pot. Nee, ik zeg waar het op staat

*Ik warm Unox-soep uit blik op met openstaande venster. Dit doet een Hollandse geur verspreiden door de Zurenborgse straten.

*Ik koop enkel nog Nederlandse kranten bij de krantenwinkel. Nee, gazet en gazettenwinkel bestaan niet langer in mijn woordenboek.

*Ik eet alleen nog maar zacht brood met Hollands beleg. Ik smeer pindakaas op mijn brood. Ik snij plakjes van mijn Goudse kaas met een kaasschaaf.

*Ik zet mijn ramen wagenwijd open en laat Frans Bauer en André Hazes door te straat galmen. Ik citeer vlot de nieuwste rap- en R&B-nummers van Sef en YesR.

*Ik geef Vlamingen niet meer de kans om mij aan te vallen met Hollandersmoppen. Ik zal de eerste stap wel zetten. Ik profileer me wel als “den Ollander”. Dan is het niet meer leuk om deze niet-Vlaming op de kast te krijgen.

*Ik ga ieder weekend naar Nederland. Om daar te vertellen hoe slecht de Vlaamse wegen zijn. Hoe de Vlaamse samenleving achter loopt ten opzichte van de Nederlandse met betrekking tot multicultuur. Bijvoorbeeld: “Een harde kern van Vlamingen houdt de komst van een moskee in Antwerpen tegen. In het jaar 2012! Echt waar, joh! Zulke incidenten deden zich in Rotterdam voor in de jaren ’70. Lopen die 40 jaar achter ofzo in Vlaanderen?

*Ik maak me de Randstad-jongerentaal eigen. Iedere chick die ik versier noem ik een “dushi” en ik vraag haar naar haar “ping”. Daarna neem ik die chick mee naar de Holywood in “Roffa” en daar gaan we “helemaal loco”.

*Ik laat me niet boos maken door mensen die mij niet correct behandelen. Ik spreek ze kordaat toe of lach gewoon om hun eigen bekrompen gedrag.

*Ik pas me niet langer meer aan. Nee, het is genoeg! Ik wil degene zijn die ik ben!

Ja, ik ben boos. Boos op het begrip Vlaanderen. Boos omdat ik mezelf niet kan zijn. De Nederlandse waarden waarmee ben ik opgevoed gelden hier niet. Wat moet ik, aka “den Ollander”, doen? Mezelf terugtrekken in een Nederlandse gemeenschap in Antwerpen? Me gewoon profileren als Nederlander en de mensen hier maar aan laten wennen? Of “teruggaan naar het eigen land”?

In ieder geval: de integratie is voorbij. De extegratie is een feit.

Een aantal inwoners van het gewest Vlaanderen worden bedankt voor de inspiratie voor het schrijven van dit blogbericht. Vanzelfsprekend berusten alle overeenkomsten met de realiteit op louter toeval.