De nummer één van de militaire raad in Tripoli is niemand minder dan Abdelhakim Belhadj, een voormalig kopstuk van de Libische tak van Al Qaeda: de Libyan Islamic Fighting Group (LIFG). Deze organisatie stond op de lijst van verboden terroristische organisaties. De man onderhield o.a. nauwe contacten met Al-Qaeda strijders in Irak en meer in het bijzonder met Abu Musab al-Zarqawi, een ander kopstuk van Al-Qaeda, afkomstig uit Jordanië.
In 2004 werd Abdelhakim Belhadj in Bangkok opgepakt door VS-troepen en overgebracht naar Libië, waar hij werd opgesloten. In 2010 werd hij in het kader van een amnestiewet samen met tweehonderd andere islamisten vrijgelaten. Hij speelde de afgelopen weken en maanden een vooraanstaande rol in de verovering van Tripoli. Hij had twee- tot drieduizend man onder zijn bevel. Hij heeft nu de militaire controle over de hoofdstad van Libië en heeft dankzij de speciale grondtroepen van Groot-Brittannië en Frankrijk, en de luchtsteun van de Navo Tripoli kunnen innemen. Een curieuze oorlog, die war on terror.[1]
Volgens The Economist lijken de islamisten nu de overhand te hebben verkregen in Libië. Ze krijgen daarbij veel steun van Qatar, het land van Al Jazeera, dat in het verleden vele miljarden dollars had geïnvesteerd in Libië en ook een sleutelrol speelde in de militaire operaties. Het golfstaatje zou in Libië in de komende jaren dezelfde rol kunnen spelen als Pakistan in Afghanistan de afgelopen jaren. Dat belooft.[2]
Britse militaire trekken uit de militaire operatie in Libië dezelfde lessen als Obama en pleiten voor een soort ‘light’ versie. Bij de klassieke militaire interventies werden ‘eigen’ grondtroepen massaal ingezet. Libië toont dat het ook anders kan. De grondoorlog moet uitbesteed worden aan lokale troepen of bevriende legers uit de regio. Speciale eigen eenheden kunnen dan tot een minimum beperkt worden en zelfs verborgen gehouden worden voor de publieke opinie. Volgens de Britse militairen moet de NAVO zich in het vervolg meer toeleggen op het trainen van de lokale of bevriende legers.[3]
Bronnen
[1] Salama H., ‘From Holy warrior to hero of a revolution: Abdelhakim Belhadj’, 25 augustus 2011, http://www.asharq-e.com/news.asp?section=1&id=26357; http://www.reporteconfidencial.info/noticia/28234/los-rebeldes-ponen-al-mando-de-tripoli-a-un-ex-jefe-de-al-qaida/; 31 augustus 2011; Financial Times, 6 september 2011, p. 5; Financial Times, 5 september 2011, p. 1 en 3.
[2] ‘The Islamists seem to have the upper hand, enjoying the patronage of Qatar, the boiling-rich little Gulf emirate that hosts Yusuf Qaradawi, an influential mentor of the global Muslim Brotherhood, and Al Jazeera, the satellite-television channel that shapes perceptions across the Arab world. Qatar, some surmise, could yet play the part in nurturing Islamists in Libya that Pakistan played in Afghanistan.’ The Economist, 3 september 2011, p. 32.
[3] ‘But we need to think harder about our capacity to train proxy fighters on the ground at speed. After the wars in Iraq and Afghanistan, western states will be reluctant to commit their own troops to a ground campaign for years to come. There needs to be more focus in Nato nations on the need to have training teams at high readiness that can turn a proxy army into an effective fighting force.’ Blitz J., ‘Defence: Lessons from Libya’, Financial Times, 31 augustus 2011, p. 7. Voor de lessen die Obama trok klik hier
In deze rubriek brengt veellezer Marc Vandepitte markante feiten, cijfers of quotes van over heel de wereld die in de andere media weinig of geen aandacht kregen, maar zeker het vermelden waard zijn om de chaotische wereld van vandaag te begrijpen.
