Er zijn veel redenen om met enige verbazing naar de zaak-Morel te kijken. Nooit eerder werd een levenseinde zo gemediatiseerd. De kinderen van Morel, de oma, de echtgenoot, de laatste momenten, de afscheidsbrief, de huilende mensen in de kerk, niets blijft verborgen. In Het Nieuwsblad staat een sequentie van drie foto’s waarop een huilende Bart De Wever te zien is. Nooit eerder werden lijden en verdriet met meer wellust in beeld gebracht.
Ook de hevige mediarel over de RTBF-verslaggeving is verbazend. Het Laatste Nieuws schuwt de oorlogstaal niet. Een grote kop: ‘Walen misbruiken dood Morel’. Die staat naast een al even grote foto van de zoontjes van Morel die getroost worden door hun oma.
Voor alle duidelijkheid het waren niet “de Walen” die iets verkeerd gedaan hebben. Net zo min als het “de Vlamingen” zijn die fluitende kogels monteren in hun Haïti-reportage.
Binnenin trekt Luc Van der Kelen alle registers open. “Schandalig is nog veel te zwak. Weerzinwekkend komt al in de buurt. Obsessionele haat die mensen tot in de dood laat achtervolgen. Het getuigt van een volkomen gebrek aan ieder menselijk gevoel. […] De Franstalige journalisten, iedereen in het zuiden, ook de politici, moeten eens leren beseffen dat solidariteit in twee richtingen gaat. Het is meer dan geld voor werklozen en uitkeringen voor zieken. Het betekent ook dat de twee kanten moeten kunnen delen in de emoties en de diepste gevoelens van de ander.”
Voor Van der Kelen is dit een keerpunt. “Al vijftien jaar heb ik zeer regelmatig gepoogd om een gematigde stem vanuit Vlaanderen te laten horen op de Franstalige zenders. Ik vraag me ten zeerste af of dat nu nog mogelijk is.”
Wij, zij, Vlamingen, Walen, harde werkers, zieken en werklozen, mensen die meeleven met Morel, mensen die gevoelloos zijn. U en ik zitten ook in één van die twee kampen. Een middenweg is er niet, overlopen doen alleen verraders.
Was die reportage van RTBF dan niet gevoelloos? Ze was vooral verkeerd. Het was slordige journalistiek zoals we dat stilaan gewoon aan het worden zijn aan beide kanten van de taalgrens. Ten eerste omdat RTBF ook meedeed aan het wij/zij-verhaal. “De Vlamingen waren weg van deze ex-Miss Vlaanderen”, klinkt het.
Maar de RTBF sloeg ook de bal mis over de politieke relevantie van de heroïsche doodstrijd en de begrafenis van Morel. RTBF meldt niet dat Morel uit het VB stapte en dat ze de kopstukken van de partij (het trio Dewinter, Annemans en Valkeniers) verbood om te komen naar haar begrafenis.
Alleen doet RTBF tenminste nog een poging om politieke duiding te geven bij het fenomeen Morel. Alle andere media laten dat na, doen alsof politiek hier niets mee te maken heeft. Het is het politieke beest Morel oneer aandoen.
Marie-Rose Morel heeft alles tot in de details geregisseerd. Sla de kranten en roddelbladen open en je vindt frappante bewijzen. In Dag Allemaal staan 12 foto’s van haar ‘geheime’ huwelijk met Frank Vanhecke. Ze mochten pas na haar overlijden gepubliceerd worden. Volgende week pakt Dag Allemaal uit met “Haar laatste vakantie met de vrienden”.
Niets werd aan het toeval overgelaten. Ook de politieke erfenis van Morel niet. De meest gehypete politicus van het moment laten spreken op je begrafenis is een politiek statement zelfs als die politicus geen politieke uitspraken doet. Zeker als dat dan ook nog eens de grootste tegenstrever is van de partij waar je de voorbije zeven jaar voor militeerde.
Door Dewinter, Annemans en Valkeniers te vernederen en door De Wever de kans te geven zich aan het publiek te tonen als “een kwetsbare en huilende man” (de woorden komen uit Het Laatste Nieuws) deed Morel aan politiek. Binnen een paar maanden zullen politicologen berekenen hoeveel procent de begrafenis van Morel De Wever heeft opgeleverd en zullen we misschien ook vaststellen dat Morel postuum meer voor elkaar kreeg voor de onafhankelijkheid van een (extreem)rechts Vlaanderen dan 30 jaar Vlaams Belang.
