Het enige staakt-het-vuren dat Israël wil is dat Palestina het verzet staakt en Israël blijft vuren

“The only peace that Israël is interested in is to take our land piece by piece.” Zo legde de Palestijnse Tareq het aan mij uit in juli 2015 tijdens een reis in Palestina. Hij had het toen over de Oslo-akkoorden en hoe Israël het vooruitzicht van een Palestijnse staat dat daarin beloofd wordt gebruikt als zoethoudertje terwijl het ondertussen doorgaat met het koloniseren van steeds grotere stukken van de Westelijke Jordaanoever.

Niet nieuw

Wat geldt voor de Oslo-akkoorden geldt zeker voor het staakt-het-vuren dat momenteel zogezegd weer van kracht is in Gaza. Het enige staakt-het-vuren waarin Israël geïnteresseerd is, is dat Palestijnen hun verzet staken en dat Israël blijft vuren. Gisteren heeft Israël het staakt-het-vuren dat enkele weken geleden van kracht ging voor de 125e keer geschonden.

Het is heel erg, dat Israël het staakt-het-vuren continu schendt, maar nieuw is het niet. Volgens de Oslo-akkoorden zou Israël de bezetting moeten stoppen, maar het heeft enkel meer nieuwe nederzettingen gebouwd. De Libanese overheid meldt al zolang er vredesakkoorden tussen Libanon en Israël bestaan zowat dagelijks schendingen daarvan door Israël. Moeten we dan verbaasd zijn dat Israël het staakt-het-vuren in Gaza ook deze keer om de haverklap schendt? 

Het is een illusie te geloven dat Israël op één of andere manier geïnteresseerd zou zijn in vrede. Het zionistische project was vanaf het begin gericht op het verdrijven van de Palestijnen en het koloniseren van hun land, en dat project is niet veranderd. Hooguit komt er zo nu en dan een pauze tussen twee massamoorden door. 

We hebben het geweten

Het probleem is niet dat we niet zien of niet weten wat er aan de hand is. Het probleem is dat bepaalde krachten het niet willen zien, het niet willen weten.

We weten dat Israël een koloniale apartheidsstaat is. De ontstaansgeschiedenis ervan is nauwgezet gedocumenteerd in onder andere De honderdjarige oorlog tegen Palestina van Rashid Khalidi. 

De medeplichtigheid van ons land is ondertussen ook zwart op wit omschreven

We weten dat het momenteel een genocide uitvoert. Daarvoor hoeven we niet eens rapporten van de VN of andere instanties te lezen. Het volstaat om niet weg te kijken van de beelden die ons allemaal bereiken.

We weten ook dat de Europese Unie en ook België hieraan medeplichtig zijn. Het zou moeten volstaan te weten dat het Vlaamse kantoor van Flanders Investment & Trade (FIT) in Israël nog gewoon open is. Maar voor wie het liever allemaal wat officieel heeft: de medeplichtigheid van ons land is ondertussen ook zwart op wit omschreven in het nieuwste rapport van VN-rapporteur Francesca Albanese.

Het is geweten wat ons land zou moeten doen: alles doen om genocide te voorkomen. Wat concreet wil zeggen: alle economische, diplomatieke en militaire banden breken. "De Belgische staat heeft, zeer goed bewust van wat ze moet doen, beslist om voor het bondgenootschap met Israël het internationaal recht opzij te schuiven", zo vat Dimitri Van Den Meerssche, professor gespecialiseerd in internationaal recht aan de Queen Mary University in Londen, het samen.

Drogredenen

Ik heb het gevoel dat ik eindeloos in herhaling val. Iedereen die het wil weten, weet dit allemaal al lang. Het probleem is niet dat we dit alles niet weten. Het probleem is dat onze leiders ervoor kiezen om het te negeren, om weg te kijken en te doen alsof hun neus bloedt. Ze komen met drogredenen.

We doen al zoveel: kijk naar de voedseldroppings! Leuk dat jullie naast het doorvoeren van wapens om Palestijnen mee dood te schieten hen ook wat kruimels bieden, maar nee. Ook na het compromis dat onze regeringen sloten over genocide blijft ons land nog steeds onder de juridische onderlat die het Internationaal Gerechtshof heeft bepaald.

Goedkope grondstoffen en geopolitieke belangen gaan steeds weer voor

Plots zijn ze o zo bezorgd om de situatie in Oost-Congo en Soedan. Maar als het niet is om hun lafheid omtrent Palestina weg te moffelen, kijken ze daar net op dezelfde manier van weg. Want ja, ook daar is Europa medeplichtig. Om precies dezelfde redenen als dat het medeplichtig is aan de genocide in Palestina trouwens. Omdat als het erop aankomt voor onze leiders, goedkope grondstoffen en geopolitieke belangen steeds weer voorgaan op mensenrechten en democratie.

Handelen

We weten dit alles. Waar het op aankomt is ernaar handelen.

Want ja, de solidariteitsbeweging met Palestina heeft impact. Ze heeft deze zomer een regeringscrisis veroorzaakt, waarna men niet anders kon dan toch enkele sancties te nemen. Zulke kleine overwinningen moeten energie geven om door te duwen.

Als we van onze regering verwachten dat ze alles wat binnen haar mogelijkheden ligt doet om deze genocide te stoppen, dan moeten we ook durven nadenken wat er binnen onze mogelijkheden ligt om de regering daartoe aan te zetten. Zondag 16 november is er opnieuw een grote nationale actie voor Palestina in Brussel. Aanwezig zijn moet voor veel mensen wel binnen die mogelijkheden liggen.